ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ေတာတြင္းကာလမ်ား (၈)

ကၽြန္ေတာ္တို႔ၿမိဳ႔ေလး၏ ေတာင္ဘက္တြင္ ေပ ၅၀ ခန္႔က်ယ္ေသာ ဗန္းေမာက္ေခ်ာင္က အေနာက္မွ အေရွ႕သို႔ စီးဆင္းေနပါသည္။ ေႏြရာသီတြင္ ေရအလြန္နည္းၿပီး မိုးရာသီ မိုးရြာၿပီးခ်ိန္တြင္ ေရအေတာ္ႀကီးသည္။ ေရစီးၾကမ္းသည္။ ေတာင္က်ေခ်ာင္းလိုျဖစ္ေနသည္။ ေတာင္က် ေရနီမ်ားက အလိပ္လိုက္ အလိပ္လိုက္ ေခ်ာင္းငယ္ထဲ စီးေနသည္။ ေခ်ာင္းေရျပင္ကလည္း က်ယ္လာသည္။ ေပ ၂၀၀ ေလာက္ျဖစ္လာသည္။ မိုးရြာၿပီး ေရတက္စဆိုလွ်င္ လိႈင္လံုးမ်ားကလည္း အလိပ္လိုက္ ထလာသည္။ အသံမ်ားက တ၀ုန္း၀ုန္း။ ရင္ခုန္စရာေကာင္းသည္။ ငယ္ငယ္က ထိုလႈိင္းလံုးမ်ားကို လိုက္စီးရသည္မွာ ေပ်ာ္စရာ။ ေခ်ာင္းၾကမ္းခင္း တစ္ခ်ိဳ႕ေနရာမ်ားတြင္ ေက်ာက္ဖ်ာမ်ားေပၚေနသည့္ အတြက္ လိႈင္းစီးရင္း ေက်ာနင့္ပြတ္မိ၊ ေပါင္ႏွင့္ပြတ္မိ ျဖစ္သည္။ ပူခနဲ႕။ ထူခနဲ႔။ ေနာက္မွ အေရျပားပြန္းေနတာကို စစ္ၾကည့္ရသည္။ နာတာမနာတာ သိပ္သတိမထားမိ။ လိႈင္းစီးေကာင္းသည္ ကိုသာ သတိထားမိသည္။ ေရကူးတတ္စ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ တစ္ခါတစ္ခါ ပါးစပ္ထဲ ေရအလံုးလိုက္ ၀င္ၿပီး မြန္းသြားသည္လည္းရိွသည္။ ေရ၀ဲမ်ားေအာင္ အသက္ရွဴမြန္းၾကပ္ေလာက္ေအာက္ ပါသြားသည္လည္းရိွသည္။ ေရခ်ိဳးၿပီးၾကၿပီဆိုလွ်င္ မ်က္လံုးမ်ားလည္း ရဲရဲနီလ်က္။ ကေလးဘ၀၊ ေတာေနကေလးဘ၀၊ ႐ုပ္၀တၳဳပစၥည္းမ်ားမလို။ ရိွရာပတ္၀န္းက်င္တြင္ ေပ်ာ္စရာဖန္တီးၿပီး သည္လိုပဲႀကီးခဲ့ၾကသည္။

စိတ္ရိွလက္ရိွ ေျပစရာလႊားစရာ ေျမျပင္က်ယ္က်ယ္ရိွသည္။ လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ ရွဴစရာ ေလသန္႔သန္႔ရိွသည္။ အားကစားဆိုတာ အထူးတလည္မလို။ အိမ္တြင္ ကုပ္ကုပ္ အရုပ္ေလးတစ္ရုပ္ျဖင့္ ေခ်ာင္ကုပ္ေနရန္မလို။ အႏၱရာယ္ကို အႏၱရာယ္လို လက္ေတြ႕နားလည္ခြင့္လည္းရသည္။ ေျပးရင္လႊားရင္း စူးမိေသာ ဆူးအေခ်ာင္းေပါင္းလည္း မေရႏိုင္။ လိုက္ရင္း ေဆာ့ရင္း ေျခေခ်ာ္ ဒူးၿပဲေသာ အႀကိမ္းအေရ အတြက္လည္း မနည္းေပ။ ေခၽြးတဒီးဒီး ဆိုေသာစကားကို စာေတြ႔မဟုတ္ လက္ေတြ႕လုပ္ၿပီး နားလည္ခဲ့သူေတြ။ ေတာသားဆိုတာ သည္လို ဆိုတာကို ဂုဏ္ယူတတ္သူေတြ။ ပင္ပန္းသလားဆိုေတာ့။ ဒါ ကစားတာေလ။ ေပ်ာ္ေနတာေလ။

ေခ်ာင္ေရႀကီးခ်ိန္တြင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ၿမိဳ႕အေခၚ "ေတာင္ပိုင္း" မွ လူမ်ား ၿမိဳ႕သို႔ေရာက္ေအာင္ မလာႏိုင္ေတာ့။ ေခ်ာင္းေရ က်ေအာင္ေစာင့္ရသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ၿမိဳ႕နယ္သည္ အေတာ္က်ယ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေတာင္ပိုင္း၊ အေနာက္ဖက္၊ ေျမာက္ပိုင္း ဆိုၿပီး အပိုင္းခြဲထားတာရိွသည္။ ရွမ္းစကားေျပာၾကတာခ်င္းပင္ ေလယူေလသိမ္း နည္းနည္းကြဲသည္။ အေနာက္ဖက္ရွမ္းႏွင့္ ေျမာက္ဖက္ရွမ္းမ်ား စကားေျပာသည္က ေပါ့ေပါ့ေလးႏွင့္ ျမန္သည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ၿမိဳ႕ေပၚႏွင့္ ေတာင္ပိုင္းေျပာသည္က နည္းနည္းေႏွးသည္။ ေရကို ေျမာက္ပိုင္းႏွင့္ အေနာက္ဖက္က "နမ့္" ဟူ အသံထြက္သည္။ ေတာင္ပိုင္းႏွင့္ ၿမိဳ႔ေပၚက်ေတာ့ "ဒမ္" ဟူေသာ အသံလို ျဖစ္ေနသည္။ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ၿမိဳ႕႔နယ္တြင္ "မန္စီ" ဆိုေသာ ရြာရိွသည္။ တစ္ခ်ိန္က ၿမိဳ႕ဟုပင္ေခၚႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ႀကီးေသာရြာျဖစ္သည္။ ပင္လံု ဟူေသာ ရြာလည္း ရိွသည္။ ထိုနာမည္ သိစက "ပင္လံု" စာခ်ဳပ္ကို သြားသတိရမိေသးသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ၿမိဳ႕နယ္တြင္း၌ "မန္" ႏွင့္စေသာ ရြာေတာ္ေတာ္မ်ားသည္။ မန္ပင္၊ မန္ကပ္၊ မန္စီ၊ မန္၀ိန္း စသည္ျဖင့္။