သွ်မ္းႏွစ္သစ္ ၂၁၀၅ ႏွစ္သစ္ကူးပြဲ (စင္ကာပူ) အမွတ္တရပံုရိပ္မ်ား

မႏွစ္က ဆင္ႏြဲခဲ့ေသာ သွ်မ္းႏွစ္သစ္ကူး

အင္းေတာ္ၿမိဳ႕မွ အမွတ္တရ ေန႕ရက္မ်ား (၁၁)

"စြန္ေတြလႊတ္ၾကတဲ့ ကေလးဘဝ၊ ကိုယ္ေလ ႀကိဳးျပတ္လို႔ ႐ွံဳးေတာ့၊ ရယ္ရယ္ ေမာေမာ နဲ႕ ေျပာဖူးခဲ့တဲ့ စကား မွတ္မိေသးတယ္ ...." 

ဆရာစိုင္းခမ္းလိတ္၏ သီခ်င္းစာသား ... သီခ်င္းသံကို ေသခ်ာ ကၽြန္ေတာ္ မၾကားဖူးခဲ့။ ဒါေပမယ့္ ထိုစာသားေလးကို ကၽြန္ေတာ္ မွတ္မွတ္ရရႀကီး ျဖစ္ေနသည္။ ၿပီးေတာ့ ထို ေနရာစာသားေလးကို ခဏခဏ ဆိုမိသည္။ ငယ္ငယ္စြန္လႊတ္သည့္ ဘဝကို အမွတ္ရလို႔ ျဖစ္ေခ်မည္။

အင္းေတာ္ၿမိဳ႕တြင္ ကၽြန္ေတာ္ စြန္လႊတ္ခဲ့ဖူးသည္။ အင္းေတာ္ၿမိဳ႕သည္ ကၽြန္ေတာ့ကို မ်ားစြာပ်ိဳးေထာင္ တည္ေဆာက္ေပးခဲ့ေသာ ၿမိဳ႕ျဖစ္သည္။ ေမြးရပ္ေျမ မဟုတ္ေသာ္လည္း ေမြးရပ္ေျမလို႔ ကၽြန္ေတာ္ခ်စ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ခ်စ္သည့္ ငယ္သူငယ္ခ်င္းမ်ားလည္း အင္းေတာ္မွာ၊ ကၽြန္ေတာ့္ေက်းဇူးရွင္ ဆရာ၊ ဆရာမ မ်ားလည္း အင္းေတာ္မွာ၊ ကၽြန္ေတာ့္ေက်းဇူးရွင္ ဘႀကီးႏွင့္ႀကီးႀကီးတို႔ မိသားစုလည္း အင္းေတာ္မွာ။ 

အင္းေတာ္တြင္ ေက်ာင္းေနခြင့္ရေသာ ကၽြန္ေတာ္ ကံေကာင္းခဲ့သည္ ဟုဆိုရမည္။ ကၽြန္ေတာ့္ဘႀကီးက ကစားတာကို သိပ္မခ်ဳပ္ခ်ယ္၊ ကၽြန္ေတာ့္အေဖဆိုလွ်င္ ခြင့္ျပဳမည္ မဟုတ္ေသာ ကစားခုန္စားမ်ားကို လႊတ္လပ္စြာ ကစားခြင့္ေပးသည္။ ေလာင္းကစားလုပ္ခြင့္ လံုးဝမေပး။ စစ္တုရင္၊ က်ား၊ လက္ေတာက္ခံု စံုေအာင္ ကစားခြင့္ေပးသည္။ ေငြၾကးႏွင့္ေတာ့ လံုးဝ လုပ္ခြင့္မျပဳ။ ေငြႏွင့္ ေၾကးႏွင့္ ကစားသည္ ၾကားလွ်င္ ဆူသည္။ ကၽြန္ေတာ့ဘႀကီး ကၽြန္ေတာ့ကို ၂ ခါ ဆူဖူးသည္။ အင္းေတာ္တြင္ ေနခဲ့ေသာ ၁၀ ႏွစ္ေက်ာ္ ကာလတြင္ ကၽြန္ေတာ့ဘႀကီး ကၽြန္ေတာ့ကို ၂ ခါသာ ဆူဖူးသည္။ ကံေကာင္းလိုက္သည့္ ကၽြန္ေတာ္ဟု ဆိုရမည္။ ကၽြန္ေတာ့ညီငယ္ ကေတာ့ ဗန္းေမာက္တြင္ ေက်ာင္းေနရသည္။ သူသည္ အေဖ့ အုပ္ထိန္းမႈေအာက္ တြင္ေနရသည္။ အေဖ့ အုပ္ထိန္းမႈသည္ အလြန္တင္းၾကပ္သည္ဟု ဆိုရမည္ ထင္သည္။ အေဖသည္ ေဘာလံုးကန္၊ ျခင္းခတ္ စသည့္ ကစားခုန္စားမ်ားကို ကစားခြင့္ မေပးတတ္။ ေတြ႔လွ်င္ ဆူသည္။ ႐ိုက္တတ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ပင္ ကၽြန္ေတာ့ညီငယ္ ထူးခၽြန္သင့္ပါလ်က္ မထူးခၽြန္ခဲ့ျခင္းျဖစ္မည္ ထင္ပါသည္။ ကေလးဘဝတြင္ ကစားတာကို၊ ဝါသနာ ပါတာကို ေကာင္းေကာင္းလုပ္ခြင့္ ျပဳသင့္သည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ထင္သည္။

အင္းေတာ္တြင္ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ အတူ လာေနသည့္ ၂ ႏွစ္အတြင္း အတန္းတြင္ ထိပ္သီး ေျပးလာေသာ ကၽြန္ေတာ့ ညီငယ္ကို ကၽြန္ေတာ္ အမွတ္ ရလာသည္။ စာေမးပြဲေျဖရာတြင္ ကၽြန္ေတာ္လမ္းညႊန္းသည့္အတိုင္း က်က္ခဲ့ၿပီး သူအမွတ္ေကာင္းမ်ားရလာေတာ့။ အားတက္လာၿပီး ကၽြန္ေတာ့ကို ခဏခဏ ေျပာေျပာျပသည္ကို ကၽြန္ေတာ္ အမွတ္ရမိသည္။ ကၽြန္ေတာ့ညီငယ္သည္ ကၽြန္ေတာ့ကို သိပ္ခ်စ္သူ ျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ့ထက္ ဗလေကာင္းၿပီး ႀကံ႕ခိုင္ေသာ ကၽြန္ေတာ့ညီသည္ ကၽြန္ေတာ့ကို နာေအာင္ ဘယ္ေတာ့မွ ျပန္လုပ္သည္ မရိွခဲ့ဖူးေပ။ စာေရးရင္းပင္ ကၽြန္ေတာ့ ညီေလးကို လြမ္းမိသည္။ သူႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္သည္ အမႊာလို ႀကီးျပင္းလာခဲ့ၾကသည့္ ညီအစ္ကို ျဖစ္သည္။ သူသည္ သူငယ္ခ်င္း၊ သူသည္ညီငယ္။ လည္ပင္းဖက္ၿပီး တူတူကစားၾကသည္႔ ကစားေဖာ္ျဖစ္သည္။

စြန္အေၾကာင္းဆက္ဦးမည္။ အင္းေတာ္တြင္ စြန္ကို ကၽြန္ေတာ္တို႔က ေလတံခြန္ဟု အေခၚမ်ားသည္။ စြန္လႊတ္သည္ ဟု သိပ္မေျပာ ေလတံခြန္ လႊတ္သည္ဟု သာ ေျပာၾကပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ေလတံခြန္ လႊတ္စက အၿမီးရွည္ႀကီးပါေသာ ေလတံခြန္ မ်ိဳးကိုသာ လႊတ္တတ္သည္။ 

ထိုအၿမီးရွည္ ေလတံခြန္က လႊတ္ရတာ လြယ္သည္။ ၾကာရွည္ လႊတ္လွ်င္ေတာ့ ပ်င္းစရာေကာင္းလာသည္။ အၿမီးရွည္ေလတံခြန္က ေလအားျပင္းလာလွ်င္ေသာ္လည္းေကာင္း၊ ဆြဲၿပီး ေျပးလွ်င္ေသာ္လည္းေကာင္း ျမင့္ျမင့္တက္လာသည္။ ေလအားေလ်ာ့၊ ေျပးအားေပ်ာ့လွ်င္ ေအာက္ျပန္

က်လာသည္။ စိတ္သိပ္ဝင္စားစရာ မေကာင္းလွေပ။ ၿပီးေတာ့ အပ္ခ်ည္လံုးကေလးကို တုတ္တြင္ တပ္ၿပီး လႊတ္တာ မ်ားသည္။ ႏို႔ဆီဗူးခြံတြင္ ရစ္ၿပီးလည္း လႊတ္ခဲ့ဖူးသည္။

အင္းေတာ္တြင္ ေလတံခြန္ လႊတ္ခ်ိန္မွာ ေျမာက္ျပန္ေလလာေသာ ေဆာင္းတြင္း ျဖစ္သည္။ မိုးကင္းၿပီး ေလမွန္ေသာကာလ ျဖစ္သည္။ ေလတံခြန္ လႊတ္ခ်ိန္ ေရာက္လွ်င္ကၽြန္ေတာ္ အပ္ခ်ည္လံုးေကာင္းေကာင္းဝယ္သည္။ ေလတံခြန္ တစ္စင္းဝယ္၊ အၿမီးရွည္ရွည္တပ္ၿပီး ညေန ေလျပင္းျပင္းတြင္ လႊတ္ေတာ့သည္။ ေလအားကလည္းေကာင္းေကာင္း၊ ေလတံခြန္က ေကာင္းကင္ထဲ တစ္ရိပ္ရိပ္ တက္အလာ၊ ေလတံခြန္ကို ဟိုးအျမင့္ႀကီးထိ လႊတ္လိုေသာ စိတ္က အားႀကီးလာေသာေၾကာင့္ အပိုေဆာင္ထားေသာ အပ္ခ်ည္လံုးကို အသင့္ျပင္ထားသည္။ ပထမ အပ္ခ်ည္လံုး ဆံုးလွ်င္၊ ဒုတိယ အပ္ခ်ည္လံုးျဖင့္ ဆက္ၿပီး လႊတ္ရန္ ျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ ခဏခဏႀကိဳးစားခဲ့ဖူးသည္။ အပ္ခ်ည္စ ၂  ပင္ ေအာင္ျမင္စြာ ဆက္ၿပီး လႊတ္လိုက္ ႏိုင္သည္ မရိွခဲ့ဖူးေပ။

ေလတံခြန္က ျမင့္ေလ၊ တက္အားေကာင္းလာေလ။ အပ္ခ်ည္လံုးကေလးက မြတ္မြတ္လည္ကာ အပ္ခ်ည္ႀကိဳးကို ေျဖေလ်ာ့ေပးေလ ျဖစ္လာသည္။ အပ္ခ်ည္လံုးေလး တျဖည္းျဖည္း ေသးေသးၿပီးလာသည္။ ဆံုးကာနီ အပီကိုင္ၿပီး ေနာက္တစ္လံုး ႏွင့္ ဆက္ရန္ ကၽြန္ေတာ္က အသင့္ေစာင့္ေနသည္။ သို႔ေသာ္ မဆက္လိုက္က ႀကိဳးဆံုးကာနီ၊ နည္းနည္းအလိုမွာ အပ္ခ်ည္ႀကိဳးစကို လံုးဝ မဖမ္းႏိုင္ေတာ့၊ စကၠန္႔ ပိုင္းအတြင္း ျဖတ္ကနဲ ႀကိဳးကုန္ သြားၿပီး ေလတံခြန္ဆြဲရာ ႀကိဳးပါသြားေတာ့သည္။ အပ္ခ်ည္ က ေလတံခြန္ႏွင့္ ပါသြားၿပီး ေျမျပင္တစ္ေလ်ာက္ တေရွာေရွာႏွင့္ ေလတံခြန္ဆြဲရာ လိုက္သြားေတာ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ျပန္ရလို ရျငား လိုက္ဖမ္းသည္။ ေျမျပင္တြင္  တရိပ္ရိပ္ေျပးေနေသာ အပ္ခ်ည္ႀကိဳးကို ျမင္ေအာင္ၾကည့္ရင္း အေျပးလိုက္သည္။ ေျချဖင့္ အပ္ခ်ည္ကို ဖိနင္းသည္။ ကုန္ေကာက္ဖို႔ အခ်ိန္က မေလာက္။ အ ေျပးလိုက္ရင္း မီလု မီခင္။ ဆြဲဖမ္းလိုက္၊ လႊတ္သြားလိုက္၊ ေျပးလိုက္ လိုက္ ႏွင့္ လူလည္း ဖတ္ဖတ္ကို ေမာသည္။ ေနာက္ဆံုး ေလတံခြန္မွာ သစ္ပင္ကိုင္းဖ်ားတြင္ ညိွလွ်င္ညိွ၊ ဓာတ္တိုင္တြင္ ညိွလွ်င္ညိွ။ တစ္ခုခု ႏွင့္ ညိွမွ အဆံုးသတ္ေတာ့သည္။ သို႔ေသာ္ ေလတံခြန္ကို ျပန္မရႏိုင္ေတာ့ သည္က မ်ားသည္။ ကၽြန္ေတာ္ အလွမ္းမမီေသာ သစ္ပင္ ထိပ္ဖ်ားတြင္ေသာ္လည္းေကာင္း၊ ဓာတ္မီးႀကိဳးေပၚတြင္းေသာ္ လည္းေကာင္း ကၽြန္ေတာ့ ေလတံခြန္ေလးမ်ား နိတၳိတံသြားၾကသည္က မ်ားသည္။ အပ္ခ်ည္ႀကိဳးလည္း ဟိုဟုိဒီဒီ ညိွၿပီး ရႈပ္ေထြးကုန္သည္။ ရသေလာက္ ျပန္ရစ္ၿပီး ေနာက္ေလတံခြန္တစ္ခု အတြက္ သိမ္းထားရသည္။ ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ ေလတံခြန္လႊတ္လွ်င္ အပ္ခ်ည္ ဆက္ထံုးေလးမ်ား မ်ားသထက္ မ်ားလာေတာ့သည္။ ႀကိဳးေဟာင္းလာလွ်င္လည္း သိပ္မခိုင္ေတာ့ လႊတ္ေနတုန္း ျဖဳန္းကနဲ ျပတ္လွ်င္လည္း ျပတ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သိပ္မၾကာမီ အပ္ခ်ည္လံုး အသစ္ကေလး ျပန္ဝယ္ရျပန္သည္က မ်ားသည္။ ေက်ာင္းမုန္႔ဖိုးေလးလည္း အပ္ခ်ည္လံုးကေလး ျဖစ္ကုန္သည္က မ်ားသည္။ အင္းေတာင္ေဆာင္းရာသီတြင္ ေလတံခြန္ကိုက္၍ မုန္႔ငတ္ဖူးေသာ ကေလးငယ္တို႔တြင္ ကၽြန္ေတာ္လည္း ေခတ္မီစြာ ပါခဲ့ ဖူးေပသည္။

အၿမီးတိုေလတံခြန္ကိုေတာ့ ထိုကဲ့သို႔ အပ္ခ်ည္လံုးေလး ႏွင့္ လႊတ္၍ မရေတာ့ပါ။ သူ႔ကို လႊတ္ရသည္က နည္းနည္း ပညာသားပါလာသည္။  အ ၿမီးတိုေလတံခြန္ အေၾကာင္းကို ေနာက္တစ္ပိုင္းမွ ဆက္ေရးေတာ့မည္။

ေလးစားစြာဖိတ္ၾကားအပ္ပါသည္

ကၽြန္ေတာ္ဒီေန႔ည Email ဖြင့္စစ္ေတာ့

“ေလးစားစြာဖိတ္ၾကားအပ္ပါသည္” ဟူေသာ Email တစ္ေစာင္ကို Inbox ထဲတြင္ ေတြ႔လိုက္ရသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဘာဖိတ္စာမ်ားလဲ ဟူေသာ သိလိုစိတ္ျဖင့္ ဖြင့္ဖတ္မိေတာ့သည္။

လူႀကီးမင္းခင္ဗ်ာ …

          လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ေပါင္း ၁၀၀၀ ေက်ာ္က ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ အေျခခ်ေနထိုင္ခဲ့ၾကေသာ ေရွးေဟာင္း ပ်ဴႏိုင္ငံမွ ပ်ဴလူမ်ိဳးမ်ား၏  ႐ိုးရာယဥ္ေက်းမႈျပပြဲကို တက္ေရာက္ခ်ီးျမွင့္ေပးပါရန္ ေလးစားစြာ ဖိတ္ၾကားအပ္ပါသည္။

ေနရာ။  ။ Kreta Ayer People’s Theatre, Singapore

ရက္စြဲ။  ။ ၁၂ ႏိုဝင္ဘာ ၂၀၁၁

အခ်ိန္။  ။ ညေန ၅ မွ ည ၁၀ နာရီထိ

စာကိုဖတ္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္ ေရွာ့ျဖစ္သြားသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ စာတြင္ သင္ခဲ့ရေသာ ပ်ဴ၊ သက္၊ ခမီ၊ ကမ္းယံ ဟူေသာ ေရွးဦး ျမန္မာႏိုင္ငံသားမ်ားျဖစ္သည့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဘိုးဘြားဘီဘင္မ်ားျဖစ္သည့္  ပ်ဴဆိုတဲ့ လူမ်ိဳး ေပ်ာက္သြားခဲ့ၿပီဟု ကၽြန္ေတာ္ ထင္ထားခဲ့သည္။ ယခု သူတို႔က ဘယ္က ဘယ္လိုေပၚလာၿပီး၊ ယဥ္ေက်းမႈျပပြဲႀကီးကို လုပ္မွာပါလိမ့္။ ဝမ္းလည္းသာသြားမိသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျပည္ေထာင္စုဖြား .... လံုးဝျပန္ေတြ႔ရေတာ့ မည္မဟုတ္ဟု ထင္ထားသူမ်ားကို ျပန္ေတြ႕ရေတာ့မည္ကိုး။ 

ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေနထိုင္ရာ ျပည္ျမန္မာ၌ သူတို႔သည္ တစ္ခ်ိန္က ဤေျမေပၚေန၊ ဧရာဝတီျမစ္ေရကို ေသာက္ခဲ့ၾကသည္။ သည္ေတာ သည္ေတာင္ တေလ်ာက္ လက္ပမ္းေပါင္းခတ္လ်က္ ေျပးၾက၊လႊာၾက၊ကစားၾကရင္း၊ စမ္းေခ်ာင္းေလးေဘးမွာ လက္ျဖစ္ ပုေလႊတို တစ္လက္ျဖင့္ ႏြားေက်ာင္းရင္း ေတးဆိုေနခဲ့ၾကမည္။ ေကာက္ဦးေပၚစ၌ အေဆြေတြ၊ အမ်ိဳးေတြ တစ္သိုက္ ဗံုတတံုတံုေခါက္ရင္း မီးပံုႀကီးေဘးပတ္လည္ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီး ကခုန္ခဲ့ၾကဖူးေပမည္။ 

သူတို႔သည္ ယခု …..

ျပည္ေထာင္စုသား သူတို႔သည္ ယခု ….

ကၽြန္ေတာ္တို႔၏ ညီေနာင္ဘြား သူတို႔သည္ ယခု ……

ျဖတ္ကနဲ အိပ္မက္မွ ကၽြန္ေတာ္လန္႔ႏိုးလာသည္။ ကၽြန္ေတာ့ ကြန္ပ်ဴတာက ဖြင့္လ်က္ စကရင္ Saver တက္ေနသည္။ တင္ထားသည့္ ရွမ္းျပည္မွ ေတာေတာင္ သဘာဝ ႐ႈခင္းမ်ားက လြမ္းေမာဖြယ္ တစ္ခုျခင္း ေျပာင္းလဲေနဆဲ။ ရွားရွားပါးပါး႐ိုက္ယူလာခဲ့ေသာ ခ်ယ္ရီပင္ပါ ရွမ္းျပည္အလြမ္းေျပ ဓာတ္ပံုတို႔တို႔ကလည္း ျပန္လာဖို႔ ဖိတ္ေခၚေနသလို။ ေဆာင္းႏွင္းေအးေအးမွာ … ကၽြန္ေတာ္လြမ္းေနေသာ ရြာကေလးသို႔ … ဘယ္အခ်ိန္ ကၽြန္ေတာ္ ျပန္ေရာက္ႏိုင္မည္ မသိပါ။

ထို႔သို႔အလြမ္းစိတ္မ်ားျဖင့္ ေတြးေတားရင္း ......

ပ်ဴလူမ်ိဳးမ်ား၏ ယဥ္ေက်းမႈျပပြဲ ......

သူတို႔ေတြ ဘယ္မွာလဲ။ ပ်ဴဆိုတာ ဘယ္သူေတြလဲ။ မ်ိဳးသုဥ္းေပ်ာက္ကြယ္ သြားခဲ့တာလား။ သူတို႔အတြက္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဝမ္းမနည္းေပးေနၾကတာကေတာ့ မွန္သည္။ သူတို႔တေတြ ဤေျမဤေရ၌ ရွင္သန္လႈပ္ရွားသြားလာခဲ့ဖူးၾကေသာ ေရွးဦးႏိုင္ငံသားမ်ား၊ သူတို႔ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္ ဘယ္လိုမွ ေသြးမေတာ္ သားမစပ္ပါဟု ေျပာ၍မရ။ သူတို႔သည္ ကၽြန္ေတာ္တို႔၏ အဘီအဘင္မ်ား ျဖစ္ႏိုင္သည္။ သူတို႔သည့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဘိုးဘြားမ်ားကို ႏို႔ခ်ိဳတိုက္ေကၽြး ခဲ့ေသာ ကၽြန္ေတာ္တို႔၏ ေသြးရင္းသားရင္းမ်ား ျဖစ္ႏိုင္သည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ သူတို႔ေျခရာ လက္ရာေလးမ်ားကို ျပတိုက္တြင္ ျမင္ရ႐ံုမွ် ရိွေတာ့သည္။ သို႔ေသာ္ ပေဟဠိမ်ားသာ … ဘယ္သူမွ ျပန္မေျပာႏိုင္ေတာ့ေသာ ပံုျပင္မ်ား အျဖစ္သို႔ ေျပာင္းလဲေရာက္ရိွသြားခဲ့ ၾကၿပီျဖစ္သည္။

ကၽြန္ေတာ္တို႔ ငယ္ငယ္က ဒိုးပတ္သံ တညံညံျဖစ္ခဲ့ဖူးေသာ ဘုရားပြဲမ်ားသည္၊ ယခု စီဒီတစ္ခ်ပ္ကို ဖြင့္ၿပီး၊ ကာရာအိုေက၊ စီဒီ အိုေကတို႔ျဖင့္ ေျပာင္းလဲ လွည့္လည္လာၾကသည္။ ယိမ္းအကျဖင့္ သႀကၤန္ဒိုး တို႔သည္၊ ဟစ္ေဟာ့၊ ေအာ္တာတို႔ျဖင့္ ပံုစံေျပာင္းလာသည္၊ ေရကစားမ႑ပ္တြင္ ဟဲဗီးမက္တယ္ျဖင့္ သႀကၤန္သီခ်င္းမဆိုဘဲ ပံုစံတစ္မ်ိဳးျဖင့္ ဟဲလာၾကသည္။ အေဟာင္းတို႔သည္ ခ်ဳပ္ၿငိမ္းကုန္၍ အသစ္တို႔သည္ အစားထိုး ဝင္ေရာက္လာၿမဲ ျဖစ္သည္။

ျမန္မာ့ဇာတ္သဘင္သည္ စတိတ္႐ိွဴးဟုေခၚေသာ ေခတ္ေပၚဂီတျဖင့္သာ အသက္ေမြးလာရသည့္ အဆင့္သို႔ အသြင္ေျပာင္းလာသည္။ ႏွစ္ပါးသြား ႏွင့္ ေနာက္ပိုင္းဆိုသည္တို႔ကို ၾကည့္ၾကသူပင္ မရိွသေလာက္ ျဖစ္သြားခဲ့ၿပီ။ ျမန္မာ့ဇာတ္သဘင္သည္ မၾကာမီ ေနဝင္ခ်ိန္ေရာက္ေတာ့မည့္ သေဘာပင္။

ဒါေတြ ႏွင့္ဆက္စပ္ၿပီး လြန္ခဲ့သည့္ အပါတ္က လမ္းေလွ်ာက္ထြက္ရ င္း ျမင္ခဲ့သည့္ တ႐ုတ္တို႔၏ ႐ိုးရာ ထိန္းသိမ္းမႈကို အမွတ္ရမိသည္။ စင္ကာပူလို တိုးတက္ၿပီးႏိုင္ငံ၌ ေရွး႐ိုးရာမပ်က္ မ႑ပ္ႀကီးေတြေဆာက္ၿပီး က်ားကန္ထိန္းသိမ္းေနသည့္ တ႐ုတ္႐ိုးရာယဥ္ေက်းမႈ ကပြဲမ်ား ကိုေတြ႕ခဲ့ရသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ပင္ တ႐ုတ္တို႔ လူမ်ိဳးႀကီးအျဖစ္ ကမၻာ့အလည္ ရပ္တည္ေနႏိုင္ျခင္း ျဖစ္ေကာင္း ျဖစ္ေပမည္။ သူတို႔သည့္ ေရွး႐ိုးစဥ္လာကို ထိန္းၾက၊ သိမ္းၾက ေပသည္ကိုး။

ပ်ဴတို႔ အဘယ့္ေၾကာင့္ ေပ်ာက္ပ်က္ခဲ့ရပါသနည္း။ သူတို႔ ဘာျဖစ္သြားခဲ့ၾကသနည္း။ အမွန္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဘိုးဘြားမ်ားျဖစ္ေသာ ပ်ဴလူမ်ိဳးတို႔သည္ ဘာျဖစ္သြားခဲ့ၾကေလသနည္း။ ဘယ္သူမွ ေသရြာမွ ျပန္လာၿပီး ေျပာမျပႏိုင္ၾကေတာ့ပါ။ လြန္ခဲ့၊ ၿပီးခဲ့ေလၿပီတည့္။

ယခုလက္ရိွကာလ၌ က်န္ရိွေနေသးေသာ ယဥ္ေက်းမႈႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ခ်စ္ေသာ ျပည္ေထာင္စုအတြင္းရိွ တကယ့္ အေမြအႏွစ္မ်ား၊ တိမ္ေကာပေပ်ာက္သြားသည္ထိ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ပစ္ထားၾကေလမည္လား။ ကိုယ့္လူမ်ိဳး မဟုတ္ ကိုယ္ႏွင့္ မဆိုင္ဆိုၿပီး ထားလိုက္ၾကေတာ့မည္လား။ စဥ္းစားၾကဖို႔ ေကာင္းသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အိမ္နီးခ်င္းျဖစ္ေသာ ထိုင္းႏိုင္ငံသည္။ ႐ိုးရာယဥ္ေက်းမႈတို႔ျဖင့္ ကမၻာကိုဆြဲေဆာင္သည္။ ႐ိုးရာယဥ္ေက်းမႈတို႔ျဖင့္ ကမၻာကို ထိုးေဖာက္သည္။ သယံဇာတကို မထိပါးဘဲ အက်ိဳးအျမတ္မ်ားစြာရသည့္ ခရီးသြားလုပ္ငန္းကို ျမွင့္တင္ခဲ့ၾကသည္။ ထိုင္းကို ကမၻာက သိေစခဲ့သည္။

ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျပည္ေထာင္စုတြင္ တိုင္းရင္းသားေပါင္း ၁၃၅ မ်ိဳးရိွသည္ဟု ဆိုၾကပါသည္။ တိုင္းရင္းသားတစ္မ်ိဳးစီ၏ ယဥ္ေက်းမႈျဖင့္ ကမၻာႀကီးကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ မဆြဲေဆာင္ႏိုင္အံ့ေလာ။ ကပၸလီလူမ်ိဳးတို႔သည္ပင္ သူတို႔၏ ကပၸလီျဖစ္ျခင္း ႏွင့္ ကပၸလီယဥ္ေက်းမႈတို႔ျဖင့္ ကမၻာကို သိေစႏိုင္ခဲ့လွ်င္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေရာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျပည္ေထာင္စု၏ ကိုယ္ပိုင္အလွမ်ားျဖင့္ ကမၻာကို မဆြဲေဆာင္ႏိုင္အံ့ေလာ။ ႐ိုးရာယဥ္ေက်းမႈ တို႔ျဖင့္ မဖမ္းစားႏိုင္အံ့ေလာ။ အလည္အပတ္လာရန္ မေခၚေဆာင္ႏိုင္အံ့ေလာ။

အေမြ အႏွစ္တို႔မည္သည္ ေဟာင္းေလေလ၊ တန္ဖိုးတိုးေလေလပင္ျဖစ္သည္။ ထိုအေမြအႏွစ္တို႔ကို မေပ်ာက္မပ်က္ေအာင္ ထိန္းသိမ္းၾကဖို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အားလံုးတြင့္ တာဝန္ကိုယ္စီရိွၾကပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျပည္ေထာင္စုသားမ်ား ဝိုင္းဝန္းေဖမကူညီၾကမွ ျပည္ေထာင္စု၏ ႐ိုးရာအေမြအႏွစ္မ်ား ေရရွည္တည္တံ့ ခိုင္ၿမဲေနမည္ျဖစ္သည္။ 

နာဂ တို႔ကို ေဘာင္ဘီရွည္ဝတ္၊ နက္ကတိုင္စည္း ေပးၿပီး နာဂ လုပ္ခိုင္၍ ကမၻာကို မျပေကာင္းသကဲ့သို႔၊ ႐ိုးရာသႀကၤန္တြင္ Sexy Dance ကၿပီး ကမၻာကို ဆြဲေဆာင္၍လည္း မတတ္ေကာင္းေပ။ သႀကၤန္ကို အားေပးသလို ကရင္ဒံုယိမ္းကို အားေပးရမည္၊ ကခ်င္မေႏွာကို ပစ္ထားလို႔ မျဖစ္၊ ရွမ္းအိုးစည္ကို အသံမျမည္ေအာင္ ထားလိုက္လို႔ မျဖစ္။ လူမ်ိဳးအသီးသီး၏ ယဥ္ေက်းမႈအေပါင္းျဖင့္ ခေညာင္းေနသင့္ေသာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျပည္ေထာင္စုသည္ ကၽြန္ေတာ္တို႔၏ မထိန္းသိမ္း၊ မေစာင့္ေရွာက္မႈေၾကာင့္ လက္ဆင့္ကမ္းလာခဲ့ေသာ ႐ိုးရာအေမြ အႏွစ္မ်ား ေပ်ာက္ပ်က္သြားခဲ့ေသာ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔၏ အတၱမ်ားေၾကာင့္ လူမ်ိဳးတစ္မ်ိဳး၏ ယဥ္ေက်းမႈကို တိမ္ေကာပေပ်ာက္ေစခဲ့ေသာ္ ... အဘယ္မွ်ဝမ္းနည္းဖို႔ ေကာင္းဘိသနည္း။

ေရးရင္းပင္ ဆရာေဇာ္ဂ်ီ၏ “သင္ေသသြားေသာ္” ကဗ်ာကို အမွတ္ရမိသည္။

သင္ေသသြားေသာ္

ဪ..လူ႔ျပည္ေလာက၊ လူ႔ဘ၀ကား
အိုရနာရ၊ ေသရဦးမည္
မွန္ေပသည္တည့္ ။

သို႔တၿပီးကား၊ သင္ေသသြားေသာ္
သင္ဖြားေသာေျမ၊ သင္တို႔ေျမသည္
အေျခတိုးျမင့္၊ က်န္ေကာင္းသင့္၏ ။

သင္၏အမ်ိဳးသား၊ စာစကားလည္း
ႀကီးပြားတိုးျမင့္၊က်န္ေကာင္းသင့္၏ ။

သင္ဦးခ်၍ အမွ်ေ၀ရာ
ေစတီသာႏွင့္၊ သစၥာအေရာင္
ဉာဏ္တန္ေဆာင္လည္း
ေျပာင္လ်က္၀င္းလ်က္ က်န္ေစသတည္း ။

ေဇာ္ဂ်ီ

ကဗ်ာကို ဖတ္ရင္း ၾကည္းႏႈးစိတ္ ႏွင့္အတူ ကၽြန္ေတာ္တို႔ တာဝန္ကို ကၽြန္ေတာ္ျမင္လာသည္။ ဒိုးပတ္သံ အေပ်ာက္ခံ၍မျဖစ္သလို၊ ဦးေရႊ႐ိုး ႏွင့္ ေဒၚမိုးလည္း ရိွရမည္။ ေတာင္ႀကီး တန္ေဆာင္တိုင္ မီးပံုပ်ံပြဲႀကီး ႏွစ္စဥ္ က်င္းပသလို၊ ျမန္မာ့႐ိုးရာ အတာသႀကၤန္ပြဲသည္လည္း သႀကၤန္ယိမ္းျဖင့္ ႏွစ္စဥ္ တင့္တယ္ သင့္ေသးသည္။ ကခ်င္ မေႏွာတိုင္ႀကီးကို ဓာတ္ပံု တစ္ျဖတ္ျဖတ္ လာ႐ိုက္ေနၾကသည့္ ႏိုင္ငံတကာ ဧည့္သည္မ်ားကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဖိတ္ေခၚႏိုင္ရမည္။ ဝါးညွပ္အကကို အတူတူဝင္က ၾကမည့္ ဧည့္သည္မ်ားကို ဖိတ္ေခၚၾကမည္။ ရွမ္းဓားသိုင္းကို ကမၻာ့ဧည္သည္မ်ားေရွ႕တြင္ ဝင့္ၾကြားစြာ ေဖာ္ျပႏိုင္ရမည္။ ကၽြဲခ်ိဳမႈတ္ၿပီး ႏႊဲၾကသည့္ ခြာဒို ပြဲကိုလည္း အေရာက္လာၾကဖို႔ ဖိတ္ေခၚၾကမည္။ ေပ်ာက္လုလု ႐ိုးရာမ်ားကိုလည္း အားေပးေဖၚထုတ္ၾကရင္း ေဖးမတြဲေခၚၾကမည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ခ်စ္ေသာ ျပည္ေထာင္စုတြင္း၌ ျပည္ေထာင္စုသားတိုင္း၏ ႐ိုးရာယဥ္ေက်းမႈကို အတတ္ႏိုင္ဆံုး ကၽြန္ေတာ္တို႔ ထိန္းသိမ္းထားၾကမည္။

Email ထဲ တကယ္ဝင္ေရာက္ေနေသာ ဖိတ္ၾကားစာကို ကၽြန္ေတာ္ဖတ္မိၿပီ။ ၂၀၁၁ ခုႏွစ္ ႏိုဝင္ဘာလ ၁၂ ေန႔တြင္ က်င္းပမည့္ “သွ်မ္းႏွစ္သစ္ကူးပြဲေတာ္ ဖိတ္ၾကားစာ”

က်င္းပမည့္ေနရာက

တစ္ႏွစ္မွ တစ္ခါ ျပဳၾကေသာ ႐ိုးရာယဥ္ေက်းမႈေဖာ္ထုတ္ပြဲမ်ားကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ လက္ဆင့္ကမ္းသယ္ေဆာင္ ၾကရမည္။ တတ္ႏိုင္သေလာက္ အားေပးရမည္။ တစ္ႏွစ္မွ တစ္ခါက်င္းပေသာ အဖိုးမျဖတ္ႏိုင္သည့္ ႐ိုးရာယဥ္ေက်းမႈ လက္ဆင့္ကမ္းပြဲအတြက္ အခ်ိန္ အနည္းငယ္ေလးေပးဖို႔ သာလိုသည္။ ႐ိုးရာအေမြ ထိန္းသိမ္းေရးအတြက္ လိုအပ္ေသာ ရံပံုေငြသည္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေနာင္တစ္ခ်ိန္ ျပန္လည္ရရိွမည့္ သမိုင္းအေမြအႏွစ္၊ ယဥ္ေက်းမႈအေမြအႏွစ္တို႔ႏွင့္ ႏိႈင္းစာေသာ္ တစ္က်ပ္ရင္းၿပီး တစ္သိန္းရသလိုပင္ျဖစ္သည္။ "တစ္မူးရလို႔ တစ္ပဲလွဴ ဒို႔သွ်မ္းေတာင္သူ တူႏိုင္႐ိုးလား" ဟု ျမန္မာ ဆန္ဆန္ ေကၽြးေၾကာ္ၾကေသာ ႐ိုးရာယဥ္ေက်းမႈ ထိန္းသိမ္းပြဲသို႔  ကၽြန္ေတာ္ေရာက္ျဖစ္မည္ျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ေပးလိုက္ေသာ ရံပံုေငြသည္ ဒီႏွစ္အေစာပိုင္းက ျဖစ္ခဲ့ေသာ တာေလငလ်င္ ဒဏ္ခံရသည့္ ဒုကၡသည္မ်ား ဆီသို႔ လည္းေကာင္း၊ ယိုယြင္းပ်က္စီးလွ်က္ ရိွေနေသာ ေရွးလက္ရာ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းမ်ား ထိန္းသိမ္းရန္အတြက္လည္းေကာင္း၊ စာသင္အရြယ္ ကေလးငယ္မ်ားအတြက္ စာအုပ္ခဲတံမ်ားေထာက္ပံ့ေရးအတြက္လည္းေကာင္း ျဖစ္ခဲ့သည္ကို ၾကည္းႏႈးစိတ္ယိုဖိတ္မိရင္း ....

စာဖတ္သူ အေဆြသည္လည္း ကုသိုလ္သဒၶါပြားမ်ားႏိုင္ရန္အတြက္ ဓာတ္ပံု အခ်ိဳ႕ကိုလည္း အမွတ္တရ ေဖာ္ျပလိုက္ပါသည္။

တာေလငလ်င္ေဘး အလွဴ

တာေလငလ်င္ေၾကာင့္ ပ်က္စီးခဲ့ရေသာ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္း

တာေလငလ်င္ေၾကာင့္ ပ်က္စီးခဲ့ရေသာ ေစတီ

တာေလငလ်င္ေၾကာင့္ပ်က္စီးခဲ့ရေသာ အေဆာက္အဦးမ်ား

ကေလးငယ္မ်ားအတြက္ စာေရးကိရိယာအလွဴ

ယဥ္ေက်းလိမၼာေသာ ရင္ေသြးငယ္မ်ား

ျပည္ေထာင္စုတာဝန္ကို လက္ဆင့္ကမ္းသယ္ယူၾကမည့္ မ်ိဳးဆက္သစ္ ကေလးငယ္မ်ား

ပ်ိဳးေထာင္ေနရဆဲ ျဖစ္သည့္ ျပည္ေထာင္စု၏ ရင္ေသြးငယ္မ်ား

ခ်ိဳ႕ခ်ိဳ႕တဲ့တဲ့ ပညာရွာရဆဲ ျဖစ္ေသာ မ်ိဳးဆက္မ်ား