အင္းေတာ္ၿမိဳ႕မွ အမွတ္တရ ေန႕ရက္မ်ား (၁၁)

"စြန္ေတြလႊတ္ၾကတဲ့ ကေလးဘဝ၊ ကိုယ္ေလ ႀကိဳးျပတ္လို႔ ႐ွံဳးေတာ့၊ ရယ္ရယ္ ေမာေမာ နဲ႕ ေျပာဖူးခဲ့တဲ့ စကား မွတ္မိေသးတယ္ ...." 

ဆရာစိုင္းခမ္းလိတ္၏ သီခ်င္းစာသား ... သီခ်င္းသံကို ေသခ်ာ ကၽြန္ေတာ္ မၾကားဖူးခဲ့။ ဒါေပမယ့္ ထိုစာသားေလးကို ကၽြန္ေတာ္ မွတ္မွတ္ရရႀကီး ျဖစ္ေနသည္။ ၿပီးေတာ့ ထို ေနရာစာသားေလးကို ခဏခဏ ဆိုမိသည္။ ငယ္ငယ္စြန္လႊတ္သည့္ ဘဝကို အမွတ္ရလို႔ ျဖစ္ေခ်မည္။

အင္းေတာ္ၿမိဳ႕တြင္ ကၽြန္ေတာ္ စြန္လႊတ္ခဲ့ဖူးသည္။ အင္းေတာ္ၿမိဳ႕သည္ ကၽြန္ေတာ့ကို မ်ားစြာပ်ိဳးေထာင္ တည္ေဆာက္ေပးခဲ့ေသာ ၿမိဳ႕ျဖစ္သည္။ ေမြးရပ္ေျမ မဟုတ္ေသာ္လည္း ေမြးရပ္ေျမလို႔ ကၽြန္ေတာ္ခ်စ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ခ်စ္သည့္ ငယ္သူငယ္ခ်င္းမ်ားလည္း အင္းေတာ္မွာ၊ ကၽြန္ေတာ့္ေက်းဇူးရွင္ ဆရာ၊ ဆရာမ မ်ားလည္း အင္းေတာ္မွာ၊ ကၽြန္ေတာ့္ေက်းဇူးရွင္ ဘႀကီးႏွင့္ႀကီးႀကီးတို႔ မိသားစုလည္း အင္းေတာ္မွာ။ 

အင္းေတာ္တြင္ ေက်ာင္းေနခြင့္ရေသာ ကၽြန္ေတာ္ ကံေကာင္းခဲ့သည္ ဟုဆိုရမည္။ ကၽြန္ေတာ့္ဘႀကီးက ကစားတာကို သိပ္မခ်ဳပ္ခ်ယ္၊ ကၽြန္ေတာ့္အေဖဆိုလွ်င္ ခြင့္ျပဳမည္ မဟုတ္ေသာ ကစားခုန္စားမ်ားကို လႊတ္လပ္စြာ ကစားခြင့္ေပးသည္။ ေလာင္းကစားလုပ္ခြင့္ လံုးဝမေပး။ စစ္တုရင္၊ က်ား၊ လက္ေတာက္ခံု စံုေအာင္ ကစားခြင့္ေပးသည္။ ေငြၾကးႏွင့္ေတာ့ လံုးဝ လုပ္ခြင့္မျပဳ။ ေငြႏွင့္ ေၾကးႏွင့္ ကစားသည္ ၾကားလွ်င္ ဆူသည္။ ကၽြန္ေတာ့ဘႀကီး ကၽြန္ေတာ့ကို ၂ ခါ ဆူဖူးသည္။ အင္းေတာ္တြင္ ေနခဲ့ေသာ ၁၀ ႏွစ္ေက်ာ္ ကာလတြင္ ကၽြန္ေတာ့ဘႀကီး ကၽြန္ေတာ့ကို ၂ ခါသာ ဆူဖူးသည္။ ကံေကာင္းလိုက္သည့္ ကၽြန္ေတာ္ဟု ဆိုရမည္။ ကၽြန္ေတာ့ညီငယ္ ကေတာ့ ဗန္းေမာက္တြင္ ေက်ာင္းေနရသည္။ သူသည္ အေဖ့ အုပ္ထိန္းမႈေအာက္ တြင္ေနရသည္။ အေဖ့ အုပ္ထိန္းမႈသည္ အလြန္တင္းၾကပ္သည္ဟု ဆိုရမည္ ထင္သည္။ အေဖသည္ ေဘာလံုးကန္၊ ျခင္းခတ္ စသည့္ ကစားခုန္စားမ်ားကို ကစားခြင့္ မေပးတတ္။ ေတြ႔လွ်င္ ဆူသည္။ ႐ိုက္တတ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ပင္ ကၽြန္ေတာ့ညီငယ္ ထူးခၽြန္သင့္ပါလ်က္ မထူးခၽြန္ခဲ့ျခင္းျဖစ္မည္ ထင္ပါသည္။ ကေလးဘဝတြင္ ကစားတာကို၊ ဝါသနာ ပါတာကို ေကာင္းေကာင္းလုပ္ခြင့္ ျပဳသင့္သည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ထင္သည္။

အင္းေတာ္တြင္ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ အတူ လာေနသည့္ ၂ ႏွစ္အတြင္း အတန္းတြင္ ထိပ္သီး ေျပးလာေသာ ကၽြန္ေတာ့ ညီငယ္ကို ကၽြန္ေတာ္ အမွတ္ ရလာသည္။ စာေမးပြဲေျဖရာတြင္ ကၽြန္ေတာ္လမ္းညႊန္းသည့္အတိုင္း က်က္ခဲ့ၿပီး သူအမွတ္ေကာင္းမ်ားရလာေတာ့။ အားတက္လာၿပီး ကၽြန္ေတာ့ကို ခဏခဏ ေျပာေျပာျပသည္ကို ကၽြန္ေတာ္ အမွတ္ရမိသည္။ ကၽြန္ေတာ့ညီငယ္သည္ ကၽြန္ေတာ့ကို သိပ္ခ်စ္သူ ျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ့ထက္ ဗလေကာင္းၿပီး ႀကံ႕ခိုင္ေသာ ကၽြန္ေတာ့ညီသည္ ကၽြန္ေတာ့ကို နာေအာင္ ဘယ္ေတာ့မွ ျပန္လုပ္သည္ မရိွခဲ့ဖူးေပ။ စာေရးရင္းပင္ ကၽြန္ေတာ့ ညီေလးကို လြမ္းမိသည္။ သူႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္သည္ အမႊာလို ႀကီးျပင္းလာခဲ့ၾကသည့္ ညီအစ္ကို ျဖစ္သည္။ သူသည္ သူငယ္ခ်င္း၊ သူသည္ညီငယ္။ လည္ပင္းဖက္ၿပီး တူတူကစားၾကသည္႔ ကစားေဖာ္ျဖစ္သည္။

စြန္အေၾကာင္းဆက္ဦးမည္။ အင္းေတာ္တြင္ စြန္ကို ကၽြန္ေတာ္တို႔က ေလတံခြန္ဟု အေခၚမ်ားသည္။ စြန္လႊတ္သည္ ဟု သိပ္မေျပာ ေလတံခြန္ လႊတ္သည္ဟု သာ ေျပာၾကပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ေလတံခြန္ လႊတ္စက အၿမီးရွည္ႀကီးပါေသာ ေလတံခြန္ မ်ိဳးကိုသာ လႊတ္တတ္သည္။ 

ထိုအၿမီးရွည္ ေလတံခြန္က လႊတ္ရတာ လြယ္သည္။ ၾကာရွည္ လႊတ္လွ်င္ေတာ့ ပ်င္းစရာေကာင္းလာသည္။ အၿမီးရွည္ေလတံခြန္က ေလအားျပင္းလာလွ်င္ေသာ္လည္းေကာင္း၊ ဆြဲၿပီး ေျပးလွ်င္ေသာ္လည္းေကာင္း ျမင့္ျမင့္တက္လာသည္။ ေလအားေလ်ာ့၊ ေျပးအားေပ်ာ့လွ်င္ ေအာက္ျပန္

က်လာသည္။ စိတ္သိပ္ဝင္စားစရာ မေကာင္းလွေပ။ ၿပီးေတာ့ အပ္ခ်ည္လံုးကေလးကို တုတ္တြင္ တပ္ၿပီး လႊတ္တာ မ်ားသည္။ ႏို႔ဆီဗူးခြံတြင္ ရစ္ၿပီးလည္း လႊတ္ခဲ့ဖူးသည္။

အင္းေတာ္တြင္ ေလတံခြန္ လႊတ္ခ်ိန္မွာ ေျမာက္ျပန္ေလလာေသာ ေဆာင္းတြင္း ျဖစ္သည္။ မိုးကင္းၿပီး ေလမွန္ေသာကာလ ျဖစ္သည္။ ေလတံခြန္ လႊတ္ခ်ိန္ ေရာက္လွ်င္ကၽြန္ေတာ္ အပ္ခ်ည္လံုးေကာင္းေကာင္းဝယ္သည္။ ေလတံခြန္ တစ္စင္းဝယ္၊ အၿမီးရွည္ရွည္တပ္ၿပီး ညေန ေလျပင္းျပင္းတြင္ လႊတ္ေတာ့သည္။ ေလအားကလည္းေကာင္းေကာင္း၊ ေလတံခြန္က ေကာင္းကင္ထဲ တစ္ရိပ္ရိပ္ တက္အလာ၊ ေလတံခြန္ကို ဟိုးအျမင့္ႀကီးထိ လႊတ္လိုေသာ စိတ္က အားႀကီးလာေသာေၾကာင့္ အပိုေဆာင္ထားေသာ အပ္ခ်ည္လံုးကို အသင့္ျပင္ထားသည္။ ပထမ အပ္ခ်ည္လံုး ဆံုးလွ်င္၊ ဒုတိယ အပ္ခ်ည္လံုးျဖင့္ ဆက္ၿပီး လႊတ္ရန္ ျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ ခဏခဏႀကိဳးစားခဲ့ဖူးသည္။ အပ္ခ်ည္စ ၂  ပင္ ေအာင္ျမင္စြာ ဆက္ၿပီး လႊတ္လိုက္ ႏိုင္သည္ မရိွခဲ့ဖူးေပ။

ေလတံခြန္က ျမင့္ေလ၊ တက္အားေကာင္းလာေလ။ အပ္ခ်ည္လံုးကေလးက မြတ္မြတ္လည္ကာ အပ္ခ်ည္ႀကိဳးကို ေျဖေလ်ာ့ေပးေလ ျဖစ္လာသည္။ အပ္ခ်ည္လံုးေလး တျဖည္းျဖည္း ေသးေသးၿပီးလာသည္။ ဆံုးကာနီ အပီကိုင္ၿပီး ေနာက္တစ္လံုး ႏွင့္ ဆက္ရန္ ကၽြန္ေတာ္က အသင့္ေစာင့္ေနသည္။ သို႔ေသာ္ မဆက္လိုက္က ႀကိဳးဆံုးကာနီ၊ နည္းနည္းအလိုမွာ အပ္ခ်ည္ႀကိဳးစကို လံုးဝ မဖမ္းႏိုင္ေတာ့၊ စကၠန္႔ ပိုင္းအတြင္း ျဖတ္ကနဲ ႀကိဳးကုန္ သြားၿပီး ေလတံခြန္ဆြဲရာ ႀကိဳးပါသြားေတာ့သည္။ အပ္ခ်ည္ က ေလတံခြန္ႏွင့္ ပါသြားၿပီး ေျမျပင္တစ္ေလ်ာက္ တေရွာေရွာႏွင့္ ေလတံခြန္ဆြဲရာ လိုက္သြားေတာ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ျပန္ရလို ရျငား လိုက္ဖမ္းသည္။ ေျမျပင္တြင္  တရိပ္ရိပ္ေျပးေနေသာ အပ္ခ်ည္ႀကိဳးကို ျမင္ေအာင္ၾကည့္ရင္း အေျပးလိုက္သည္။ ေျချဖင့္ အပ္ခ်ည္ကို ဖိနင္းသည္။ ကုန္ေကာက္ဖို႔ အခ်ိန္က မေလာက္။ အ ေျပးလိုက္ရင္း မီလု မီခင္။ ဆြဲဖမ္းလိုက္၊ လႊတ္သြားလိုက္၊ ေျပးလိုက္ လိုက္ ႏွင့္ လူလည္း ဖတ္ဖတ္ကို ေမာသည္။ ေနာက္ဆံုး ေလတံခြန္မွာ သစ္ပင္ကိုင္းဖ်ားတြင္ ညိွလွ်င္ညိွ၊ ဓာတ္တိုင္တြင္ ညိွလွ်င္ညိွ။ တစ္ခုခု ႏွင့္ ညိွမွ အဆံုးသတ္ေတာ့သည္။ သို႔ေသာ္ ေလတံခြန္ကို ျပန္မရႏိုင္ေတာ့ သည္က မ်ားသည္။ ကၽြန္ေတာ္ အလွမ္းမမီေသာ သစ္ပင္ ထိပ္ဖ်ားတြင္ေသာ္လည္းေကာင္း၊ ဓာတ္မီးႀကိဳးေပၚတြင္းေသာ္ လည္းေကာင္း ကၽြန္ေတာ့ ေလတံခြန္ေလးမ်ား နိတၳိတံသြားၾကသည္က မ်ားသည္။ အပ္ခ်ည္ႀကိဳးလည္း ဟိုဟုိဒီဒီ ညိွၿပီး ရႈပ္ေထြးကုန္သည္။ ရသေလာက္ ျပန္ရစ္ၿပီး ေနာက္ေလတံခြန္တစ္ခု အတြက္ သိမ္းထားရသည္။ ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ ေလတံခြန္လႊတ္လွ်င္ အပ္ခ်ည္ ဆက္ထံုးေလးမ်ား မ်ားသထက္ မ်ားလာေတာ့သည္။ ႀကိဳးေဟာင္းလာလွ်င္လည္း သိပ္မခိုင္ေတာ့ လႊတ္ေနတုန္း ျဖဳန္းကနဲ ျပတ္လွ်င္လည္း ျပတ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သိပ္မၾကာမီ အပ္ခ်ည္လံုး အသစ္ကေလး ျပန္ဝယ္ရျပန္သည္က မ်ားသည္။ ေက်ာင္းမုန္႔ဖိုးေလးလည္း အပ္ခ်ည္လံုးကေလး ျဖစ္ကုန္သည္က မ်ားသည္။ အင္းေတာင္ေဆာင္းရာသီတြင္ ေလတံခြန္ကိုက္၍ မုန္႔ငတ္ဖူးေသာ ကေလးငယ္တို႔တြင္ ကၽြန္ေတာ္လည္း ေခတ္မီစြာ ပါခဲ့ ဖူးေပသည္။

အၿမီးတိုေလတံခြန္ကိုေတာ့ ထိုကဲ့သို႔ အပ္ခ်ည္လံုးေလး ႏွင့္ လႊတ္၍ မရေတာ့ပါ။ သူ႔ကို လႊတ္ရသည္က နည္းနည္း ပညာသားပါလာသည္။  အ ၿမီးတိုေလတံခြန္ အေၾကာင္းကို ေနာက္တစ္ပိုင္းမွ ဆက္ေရးေတာ့မည္။