အင္းေတာ္ၿမိဳ႕မွ အမွတ္တရေန႔ရက္မ်ား (၂)

အင္းေတာ္တြင္ ေက်ာင္းစတက္ေသာ ပထမေန႔ကို ယခုထိ ကၽြန္ေတာ္ မွတ္မိဆဲ။ ေရာက္ေရာက္ခ်င္း သူငယ္တန္းတြင္ ကၽြန္ေတာ္ တက္ရသည္။ ဆရာမက ေဒၚညိဳ။ သူ႔သမီး မီမီစိန္ ဆိုသူမွာ ကၽြန္ေတာ့္အတန္းေဖာ္ ျဖစ္လာသည္။ အစပိုင္းမသိပါ။ ေနာင္ အတန္းႀကီးလာမွ သိျခင္းျဖစ္ပါသည္။ ခင္သလားဆိုလွ်င္ေတာ့ ခင္ပါသည္။ မရင္းႏွီးပါ။ သူႏွင့္ ပတ္သက္၍ ၅ တန္းတြင္ အမွတ္တရ အျဖစ္အပ်က္ တစ္ခုရိွသည္။ သခၤ်ာလား - သမိုင္းလား မမွတ္မိေတာ့ပါ။ စာေမးသည့္ေန႔။ ဆရာမက လက္သံေျပာင္သည္။ စာမရသည့္ ေက်ာင္းသားမ်ားကို တစ္ဦးခ်င္း အတန္းေရွ႕ေခၚထြက္ကာ ႐ိုက္သည္။ လက္သံအေတာ္ေျပာင္သည္။ မီမီစိန္ခင္ဗ်ာ အဘယ္ေလာက္ေၾကာက္ေနရွာသည္ မသိ။ ။ အတန္းေရွ႕ထြက္ၿပီး ဆရာမရိုက္ရန္ တင္ပါး လွည့္ေပးေနစဥ္ခဏ။ ေသးျဖန္းျဖန္း ပါေတာ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ တစ္တန္းလံုးလို ရယ္ခဲ့ၾကမည္ဟု ထင္ပါသည္။ သူချမာရွက္ရွာမည္။ ကၽြန္ေတာ္ခုလိုေရးသည္ကို ကၽြန္ေတာ့္ သူငယ္ခ်င္းသိလွ်င္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့ကို စိတ္ဆိုးပါလိမ့္မည္။

ေနာင္ ၁၀ တန္းၿပီးေသာအခါ ကၽြန္ေတာ့္ ညီမေလး ေစာနန္းေမ အတြက္ တိုင္းရင္းေဆးတကၠသိုလ္ သြားေလွ်ာက္ေပးေတာ့ သူ႔ကို ေတြ႕သည္ ထင္သည္။ ေနာင္းပိုင္း မေတြ႔ျဖစ္ေတာ့ပါ။ ေပါေတာေတာ သူ႔အမႈအရာမ်ားက ေတာ့ ေပ်ာက္ေနၿပီ။ ရင့္က်က္ေနၿပီ။ အိေျႏၵရွင္ႀကီးျဖစ္ေန၏။

သူငယ္တန္းတြင္ ၁ ပတ္ေလာက္ေနၿပီ ၁ တန္းကို ေျပာင္းေနရသည္။ ၁ တန္းတြင္ အဂၤလိပ္စာ သင္ေနသည္။ စာခ်ေနေသာဆရာမက ကၽြန္ေတာ့ကို စာေမးသည္။ မွတ္မွတ္ရရ "I am Tun Tun." ဆိုေသာ စာေၾကာင္းေလး ကၽြန္ေတာ္ ဆိုတတ္ပါသည္။ မဆိုရဲပါ။ ေတာသားလူေၾကာက္ ကၽြန္ေတာ္ ငိုမလို ျဖစ္ေနသည့္ အတြက္ ဆရာမလက္ေလွ်ာ့ၿပီး မေမးေတာ့ပါ။

ကၽြန္ေတာ့္တြင္ ေက်ာင္းဖြင့္စ ကိုင္စရာျပဌာန္းစာအုပ္မရိွပါ။ ကၽြန္ေတာ့္ပထမဆံုး သူငယ္ခ်င္း စိုးပိုင္ ထံတြင္ငွားရသည္။ သူသည္ အင္းေတာ္တြင္ ကၽြန္ေတာ္ ခင္သည့္ ပထမဆံုး သူငယ္ခ်င္း။ သူ ရ တန္းေအာင္ၿပီးေနာက္ အတန္းထဲမွ ကၽြန္ေတာ့္တို႔ သူငယ္ခ်င္းပင္ ျဖစ္သည့္ ေ၀ေ၀လင္းႏွင့္ အိမ္ေထာင္က်သည္။ သူပညာေရးတစ္ပိုင္းတစ္စ ျဖစ္ခဲ့သည္။ စိုးပိုင္ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ အင္းေတာ္ၿမိဳ႕စက္ကုန္းရပ္ကြက္တြင္ ေဆာ့ၾကေျပးၾက ကစားၾကတာ အမွတ္ရစရာမ်ားစြာရိွသည္။ သူသည္ ကၽြန္ေတာ္၏ ေမ႔မရႏိုင္ေသာ သူငယ္ခ်င္းေကာင္းတစ္ေယာက္။ မွတ္မွတ္ရရ။ ကၽြန္ေတာ္ တကၠသိုလ္ ပထမႏွစ္ျပန္ေတာ့ လမ္းစရတ္ျပတ္ေနစဥ္ လမ္းတြင္ေတြ႕၍ ဒီေကာင့္ထံ ပိုက္ဆံေခ်းရေသးသည္။ ေနာက္ဆံုးႏွစ္ေလာက္မွ ျပန္ေတြ႕ၿပီး ျပန္ဆပ္ျဖစ္သည္ ထင္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ အင္းေတာ္ေရာက္လွ်င္ေတာ့ သူ႔ကို ေတြ႕ခ်င္ေသးသည္။

စက္ကုန္းႏွင့္ ပတ္သက္၍ ေျပာရဦးမည္။ အင္းေတာ္ၿမိဳ႕နယ္တြင္ ေအာင္ေမတၱာရပ္ကြက္တြင္း၌ တ႐ုတ္သူေဌး ဦးဖိုးကြမ္းပိုင္ သစ္စက္တစ္လံုးရိွသည္။ ထိုစက္ကို အေနာက္စက္ဟုေခၚသည္။ ဦးတင္ေမာင္ပိုင္ သစ္စက္ တစ္လံုး။ ထုိသစ္စက္ကို အေရွ႕စက္ဟုေခၚသည္။ သမ၀ါယမ သစ္စက္တစ္လံုးရိွေသးသည္။ အေနာက္စက္ေခၚ ဦးဖိုးကြမ္း ပိုင္သည့္ သစ္စက္က ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ပိုရင္းႏွီးသည္။ ထိုစက္တြင္ ကၽြန္ေတာ့္ ဘႀကီး ဦးကံညြန္႔က မန္ေနဂ်ာ။ ထိုစက္႐ံုရိွ အလုပ္သမားမ်ားကို တန္လ်ားမ်ားထိုး၍ ေနစရာေပးထားသည္။ ထိုအလုပ္သမားမ်ားေနသည့္ ေနရာကို စက္ကုန္းဟုေခၚသည္။ ကုန္းကမူႀကီးျဖစ္ေန၍ေတာ့ မဟုတ္ပါ။ နည္းနည္းေလးေတာ့ ျမင့္သည္။ သစ္ကြင္း (သစ္လံုးမ်ားပံုသည့္ေနရာ) ကနိမ့္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ကုန္းဟု ေခၚရာမွ စက္ကုန္းတြင္ သလားမသိပါ။

ကၽြန္ေတာ့္ဘႀကီးဦးကံညြန္႔က ကၽြန္ေတာ့္ ဘ၀အတြက္ အေရးအႀကီးဆံုး အေျပာင္းအလဲကို လုပ္ေပးခဲ့သည္။ သူအလုပ္မသြားမီ ကၽြန္ေတာ့္ကို စာသင္သည္။ ေန႔စဥ္စာဖတ္ရသည္။ စာဖတ္ပ်င္းေသာကၽြန္ေတာ္ ဘႀကီးကိုေၾကာက္ေတာ့ဖတ္ရသည္။ မ်က္ရည္အရြဲသား။ ငိုလိုက္ဖတ္လိုက္။ ဘယ္ႏွစ္လသင္ေပးမွန္း ကၽြန္ေတာ္မမွတ္မိေတာ့ပါ။ ကၽြန္ေတာ္ စာကို ဒိုးဒုိးေဒါက္ေဒါက္ဖတ္တတ္သြားသည္။ ဟီးဟီး မွတ္မွတ္ရရ တစ္ခုေတာ့ ေျပာျပခ်င္ေသးသည္။ စာေန႔တိုင္းဖတ္ရ၍ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္တိုလာသည္။ ဘႀကီးကိုလည္း ျပန္မေျပာရဲ။ ထိုေၾကာင့္ကၽြန္ေတာ္လုပ္ႏိုင္ရာ စာအုပ္ကို လုပ္ပလိုက္သည္။ တစ္ျခားေတာ့မဟုတ္။ စာတြင္ပါသည့္ ၀စၥေပါက္ ေလးမ်ားကို ခဲဖ်က္ျဖင့္ မသိမသာဖ်က္ထားလိုက္သည္။ ဖ်က္ထားၿပီး မွတ္ကေရာဟု စိတ္ထဲေတြးၿပီး ေက်နပ္သြားသည္။ ဟဲဟဲ .....

ေနာက္ေန႔ကၽြန္ေတာ့္ စာဖတ္ေတာ့ ကြိဳင္တက္သည္။ ကၽြန္ေတာ္မျမင္ေအာင္ မသိမသာႀကိဳးစား၍ ဖ်က္ထားေသာ စကားလံုးတိုင္းကို ဘႀကီးက အကုန္သိေနသည္။ ကၽြန္ေတာ့ကို ဆူသည္။ ဘႀကီး၏ အရည္အခ်င္းကို လက္ဖ်ားခါသြားသည္။ (လူဆိုတာ ကိုယ္မလုပ္ႏုိင္တာ လုပ္ႏိုင္ရင္ အထင္ႀကီးၾကတာမဟုတ္လား။) ထိုကတည္းက ၀စၥေပါက္မ်ား မဖ်က္ရဲေတာ့ အၿမီးကုပ္သြားသည္။ ငစိုင္းတစ္ေယာက္ စာကိုႀကိဳးစားဖတ္႐ံုမွ တစ္ပါး ေရြးစရာလမ္းမရိွ။ ဘႀကီးေရွ႕တြင္ ဒူးကေလးတုတ္ ဖင္ကေလးကုန္းကာ မ်က္ရည္က်လိုက္ စာေအာ္ဖတ္လိုက္ျဖင့္ သီတင္းကၽြတ္မတိုင္မီ ပထမကာလမ်ားအတြင္း စာသင္ျခင္း ကိစၥကို အေတာ္ဒုကၡႀကီးစြာ ခံလိုက္ရသည္။

ကၽြန္ေတာ္ စာေကာင္းေကာင္းဖတ္တတ္သြားသည္။ စာေရးတတ္သြားသည္။ ဘႀကီးဖတ္ေလ့ရိွေသာ ေၾကးမံုသတင္းစာ၊ လုပ္သား သတင္းစာမ်ားကိုပင္ ခပ္တည္တည္ေကာက္ကိုင္ကာ ကၽြန္ေတာ့္ဘႀကီး စာဖတ္ေလ့ရိွသည့္ ပက္လက္ကုလားထိုင္ေလးတြင္ ကၽြမ္းထိုးလိုက္ ေျခေျမာက္လိုက္ျဖင့္ အရသာခံကာ စာဖတ္သည့္ အက်င့္စြဲလာခဲ့ပါသည္။

အင္းေတာ္တြင္ ပထမဆံုးေျဖေသာ စာေမးပြဲ၌ ကၽြန္ေတာ္ အဆင့္ ၁ ရသည္။ ထိုအရာ ဘာမွန္းကၽြန္ေတာ္မသိပါ။ ဆရာမက စာေမးပြဲေျဖအၿပီး အဆင့္မ်ားေပးေတာ့ စာရြက္ ကေလးတြင္ ေရးမွတ္ယူလာခဲ့သည္။ ကၽြန္ေတာ့္ ဘႀကီးကို ေျပာျပျဖစ္သည္။ ဘႀကီးတစ္ေယာက္ မိန္႔မိန္႕ႀကီးၿပံဳးေနခဲ့မည္ထင္သည္။ သူပ်ိဳးေသာပန္းပြင့္ခဲ့ေလၿပီ။ အမွန္ေတာ့ ဘႀကီးသည္ ကၽြန္ေတာ့္ အေဖလိုပင္။ သူကလည္းကၽြန္ေတာ့ကို သားတစ္ေယာက္လိုခ်စ္သည္။ သူ႔တြင္ သမီးခ်ည္း ၄ ေယာက္ရိွသည္။ အႀကီးဆံုးက ခင္သိန္းၾကည္၊ ဒုတိယက ခင္သိန္းရီ၊ တတိယ ခင္သန္းညိဳ ႏွင့္ စတုတၳ ခင္သိန္းခ်ိဳ ....

ကၽြန္ေတာ္ေရာက္သြားေတာ့ သားတစ္ေယာက္ရသလို ျဖစ္ေပမည္။ အစ္မမ်ားကလည္း ကၽြန္ေတာ့္ကို ခ်စ္သည္။ ကၽြန္ေတာ့္ အစ္မ မခင္သိန္းရီက စည္းကမ္းႀကီးသည္။ စိတ္ႀကီးသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ကို သပ္သပ္ရပ္ရပ္ေနတတ္ရန္။ ယဥ္ယဥ္ေက်းေက်းေနတတ္ရန္ သြန္သင္သည္။ မခင္သိန္းၾကည္ကို မမႀကီး၊ သူ႔ကို မမေလး၊ မခင္သိန္းညိဳကို မမညိဳ ။ အငယ္ဆံုး မခင္သိန္းခ်ိဳကို မမခ်ိဳဟု ေခၚရမည္ဟုေျပာသည္။ သူ႔ေၾကာင့္ပင္ ခုထိ ကၽြန္ေတာ္သည္ ထိုအေခၚအေ၀ၚမ်ားအတိုင္း ေခၚေနၿမဲ ။

ကၽြန္ေတာ့္ မမေလးသည္ သူ႔ေတာသားေမာင္ေလးေပါက္စန ကၽြန္ေတာ့္ကို သူမ်ားသားသမီးေတြလို လွေစလိုသည္။ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ ရိွေစလိုသည္။ ေက်ာင္းသြားလွ်င္ သူကိုယ္တိုင္ ကၽြန္ေတာ့္ကို သနပ္ခါးေသြးၿပီးလိမ္းေပးသည္။ လူ႐ိုင္းကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ေတာ့ အေတာ္ဂြက်သည္။ သူတို႔က ညီအစ္မခ်ည္းေနေတာ့ သနပ္ခါးလိမ္းတာ မဆန္းပါ။ ကၽြန္ေတာ္က ေယာက္်ားေလး။ ကၽြန္ေတာ္ ဗန္းေမာက္အိမ္တြင္ ဘယ္ေတာ့မွ မလိမ္း။ သနပ္ခါးဟူသည္ မိန္းမမ်ားလိမ္းေသာ အရာဟုသာ မွတ္ထားသည္။ ကၽြန္ေတာ္ မေနတတ္။ မလိမ္းလွ်င္ အစ္မက ဆူသည္။ ကၽြန္ေတာ္ေၾကာက္သည့္အတြက္ မမေလးလိမ္းေပးလွ်င္ ညိမ္ညိမ္းေလးေနကာ အလိမ္းခံလိုက္သည္။ ပထမ ေန႔မ်ားကေတာ့ငိုပါသည္။ ငို၍မ်က္ရည္မ်ား က်လွ်င္ သနပ္ခါးပ်က္ေသာေၾကာင့္ ထပ္ခါ ထပ္ခါ လိမ္ေသာ ဇြဲႀကီးသည့္ ကၽြန္ေတာ့္မမေလးကို ကၽြန္ေတာ္ အ႐ံႈးေပးလိုက္ရသည္။ ေက်ာင္းအသြားသနပ္ခါးလိမ္း။ ေက်ာင္းမေရာက္မီ လမ္းတြင္ သနပ္ခါး အားလံုးေျပာင္သည္။ ဟီးဟီး .... ကၽြန္ေတာ္ဖ်က္ပလိုက္၍ ျဖစ္သည္။ ေက်ာင္းေရာက္လွ်င္ ေမ်ာက္႐ႈံးေလာက္ေအာင္ေဆာ့သည္။ ေနာက္ပိုင္း ကၽြန္ေတာ္ သနပ္ခါး အိမ္ပါမလာသည္ကို မမေလးသတိျပဳမိသည္။ ဘာေၾကာင့္လဲဟု စစ္ရာ ကၽြန္ေတာ္ေၾကာက္ေၾကာက္ျဖင့္ အမွန္းအတိုင္းေျဖလိုက္သည္။ ေနာက္ပိုင္း မမေလး သနပ္ခါး မလိမ္းေပးေတာ့ပါ။ ကၽြန္ေတာ္လည္း သနပ္ခါး၀ဋ္ ကၽြတ္သြားသည္။

အဆင့္ (၁) ဆိုတာႏွင့္ ပတ္သက္၍ ေျပာျပလိုေသးသည္။ အင္းေတာ္ၿမိဳ႕တြင္ ကၽြန္ေတာ့္ အေဖ၏ အစ္မ ေဒၚတင္ေအး ဆိုသူလည္းေနပါသည္။ သူက မီးရထားကို ေၾကာက္၍ ေျပးဖူးသူ။ သူ႔တြင္ သားႏွစ္ေယာက္ရိွသည္။ ခင္ေမာင္ဦး ႏွင့္ ခင္ေမာင္ျမင့္။ ကၽြန္ေတာ္က ကိုေမာင္ဦး ႏွင့္ ကိုေမာင္ျမင့္ ဟုေခၚသည္။ ကိုေမာင္ဦးငယ္ငယ္က အတန္းထဲတြင္ အဆင့္ (၁) ရဖူးသည္။ စံတင္ေလာက္သည့္ ကၽြန္ေတာ့္ ႀကီးႀကီးေဒၚတင္ေအးက သူမ်ားသားသမီး ကၽြန္ေတာ့္ အစ္ကိုေက်ာင္းေနဖက္မ်ား၏ အဆင့္မ်ားကို ေမးၾကည့္ေတာ့ ၅၀ - ၆၀ ရၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ့္အစ္ကို ကိုေမာင္ဦး ေက်ာေကာ့ေနေအာင္ အ႐ိုက္ခံရသည္။ "မင့္က ညံ့လိုက္တာ သူမ်ားေတြက အဆင့္ ၅၀ - ၆၀ ရတယ္ မင့္မွာ ၁ ကေလးပဲရတယ္၊ ကဲညံ့ဦး ... ညံ့ဦး" ဆိုၿပီး အားရပါးရတီးကာ ဆံုးမသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ အစ္ကိုလည္း ထိုကတည္းက ထိခိုက္ ခဲ့သလားမသိပါ။ ၈ တန္းထိသာေရာက္ၿပီး ေက်ာင္းထြက္ခဲ့ေတာ့သည္။ ေနာက္ပိုင္း ဖားကန္႔ေခတ္စား၍ ေက်ာက္စိမ္းေခတ္ထေတာ့ ဖားကန္႔တက္သြားသည္။ ထိုအေၾကာင္းမ်ားေရးလွ်င္ ရွည္ဦးမည္ .....