ေဟာင္ေကာင္သို႔တစ္ကိုယ္ေတာ္ခရီး (၂)

ေဟာင္ေကာင္အျပည္ျပည္ဆိုင္ရာေလဆိပ္သို႔ ည ၁၀ နာရီတြင္ေရာက္ပါသည္။ ေလယာဥ္ေပၚမွ အဆင္း မိမိတစ္ခါမွ် မေရာက္ဘူးေသာ ႏိုင္ငံ၊ ဘာစကားကို အဓိက ထားေျပာသည္ မသိေသာႏိုင္ငံကို ေရာက္ရိွျခင္း ျဖစ္သည္။ ႀကံဳသလိုၾကည့္ရွင္းမည္ဟု စိတ္ပိုင္းျဖတ္ထားၿပီး ျဖစ္သည့္ အတြက္ ဘာမွ် စိုးရိမ္စိတ္ေတာ့ မရိွပါ။ ေလဆိပ္မွ ထြက္ႏိုင္ရန္ Immigration Checkpoint ဘယ္လို၀င္ရမည္မွန္းမသိေသးပါ။ ထို႕ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ Checkpoint တြင္ ကၽြန္ေတာ္ သြားလိုေသာ လိပ္စာကို ျပကာ ဘယ္လိုသြားရလဲဟု သြားေမးၾကည့္သည္။ စာေရးမက မ်က္ေမွာက္ကုတ္ၾကည့္ၿပီး "ဒါကို ျဖတ္ၿပီးသြားရမွာ သြား Visit ေဖာင္ျဖည့္ ဟု Form ရိွရာညႊန္ျပၿပီး Form ျဖည့္ခိုင္းသည္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း သူျပရာေနရာသြား။ Form ေလးယူၿပီး လိုအပ္တာျဖည့္လိုက္သည္။ ျဖည့္ရသည္မွာ ...

- နာမည္

- ပတ္ပိုစ့္နံပါတ္

- ပတ္ပိုစ့္ကုန္မည့္ရက္

- ေဟာင္ေကာင္တြင္ေနမည့္လိပ္စာ

အဲဒီေလာက္ နည္းနည္းပါးပါးျဖည့္ရသည္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း အလြတ္ရေနသည့္ ေကာင္မေလးလိပ္စာကို ထည့္ေပးလိုက္သည္။ ထို႕ေနာက္ Checkpoint သြားကာ ေပးလိုက္ေသာအခါ စစ္ေဆးၿပီး တံုးထုေပးလိုက္သည္။ ေဟာင္ေကာင္ကို ၀င္ခြင့္ရသြားသည္။

Checkpoint ေက်ာ္ၿပီးေသာအခါ ဘယ္လိုဆက္သြားရမလဲ စဥ္းစားရသည္။ ဘာဆိုဘာမွ် မသိပါ။ ထို႕ေၾကာင့္ အနီးနားတြင္ေတြ႕သည့္ ရဲေမတစ္ေယာက္ကို လွမ္းေမးရသည္။ ကၽြန္ေတာ္သြားလိုေသာ လိပ္စာႏွင့္ ေျမပံုကို ျပသည္။ ဘယ္လိုသြားရမည့္ အေၾကာင္းေမးသည္။ ရဲေမက အဂၤလိပ္စာေကာင္းေကာင္းႀကီးေတာ့မရပါ။ ကံေကာင္း၍ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာသမွ်ေတာ့နားလည္သည္။ ေျမပံုကို ေသခ်ာၾကည့္ၿပီး။ ေဟာင္ေကာင္ကၽြန္းဖက္သို႔ ေရာက္ေအာင္ အရင္သြားရမည္ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ထို႕ေၾကာင့္ ရထားလက္မွတ္သြား၀ယ္ကာ ေဟာင္ေကာင္ထိ အရင္သြားၿပီး ထိုေရာက္မွ ဆက္ေမးကာ သြားရန္လမ္း ညႊန္ပါသည္။

ကၽြန္ေတာ္လည္း ေက်းဇူးတင္စကားဆိုၿပီး ထိုရဲေမလမ္းညြန္ရာအတိုင္း ရထားလက္မွတ္၀ယ္ရန္ အရင္ႀကိဳးစားရသည္။ လက္မွတ္ေရာင္းသည့္ ေကာင္တာလိုက္ရွာၿပီး ေဟာင္ေကာင္သို႕ သြားသည့္ရထားလက္မွတ္ ၀ယ္လိုေၾကာင္းေျပာသည္။ လက္မွတ္ေရာင္းသည့္ စာေရးက အသြားပဲလား (Single trip)၊ အသြားအျပန္ (Round Trip) လားဆိုၿပီးေမးသည္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ျပန္ရမွာပဲ ဆိုၿပီး။ အသြားအျပန္ လက္မွတ္ေရာင္းေပးရန္ ေျပာလိုက္သည္။ ေဟာင္ေကာင္ေဒၚလာ ၁၈၀ က်သည္။ ထိုလက္မွတ္ေလးကို ဓာတ္ပံု ႐ိုက္လာသည့္ အတြက္ ေဖာ္ျပလိုက္ပါသည္။

Airport Express Ticket

ရထားရိွရာဖက္သို႔ လမ္းေလွ်ာက္လာစဥ္ ေဟာင္ေကာင္ရဲႏွစ္ေယာက္က ကၽြန္ေတာ့္ကို တားၿပီးေမးသည္။

"ဘာလာလုပ္တာလဲ"
"အလည္လာတာ"
"မင့္အိတ္ထဲက ဘာေတြလဲ"
"ဒါက ကၽြန္ေတာ့္ လက္ေတာ့၊ ဒါက ကၽြန္ေတာ့္ ကင္မရာ"
"ဟာ မင္း အ၀တ္၀တ္ဖို႔ကေရာ၊ မင္းေရမခ်ိဳးေတာ့ဘူးလား"
"ဟာ ေနာက္ေက်ာပိုအိတ္ထဲပါတယ္ဗ်"
"ဘယ္ေလာက္ၾကာမွာလဲ"
"23 ရက္ေန႔ျပန္မွာဗ်"
"အိုေက ... အိုေက"

သူတို႕ကိုျဖတ္ၿပီး ရထားရိွရာေရာက္ေအာင္လာခဲ့သည္။ ရထားနားေရာက္ေသာအခါ အနီးရိွ အေနာက္တိုင္းသား မ်ားကို ေမးရသည္။

"ဒီရထား ေဟာင္ေကာင္ေရာက္လားဗ်၊ ဒီရထားပဲစီရမွာလား"

"ဟုတ္တယ္ ဒီရထားပဲစီးရမွာ၊ တို႔လည္း စီးမွာပဲ"

"ေက်းဇူးဗ်ာ"

ေနာက္ ၃ မိနစ္ေလာက္ အၾကာတြင္ ရထားေရာက္လာသည္။ သည္ရထားကေတာ့ စင္ကာပူ MRT ထက္ အေတာ္ႀကီး သားနားသည့္ အတြက္ ေဟာင္ေကာင္သည္ စင္ကာပူထက္ တိုးတက္မွာ ေသခ်ာသည္ဟု ထင္မိသည္။ Airport Express ကို ဓာတ္ပံု႐ိုက္ထားခဲ့သည္။

Hong Kong Airport Express အတြင္းထိုင္ခံုေနရာမ်ား

ေဟာင္ေကာင္ဘူတာေရာက္ေသာအခါ တကၠစီငွားလိုက္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ သြားလိုေသာ သူ႔လိပ္စာကို ျပသည္။ မသိသလိုျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္ ႀကိဳတင္ ျပင္ဆင္ခဲ့သည့္ အတိုင္း ေျမပံုပါျပလိုက္သည္။ ဒ႐ိုင္ဘာနားလည္သြားသည္။ ကၽြန္ေတာ္ သြားလိုရာသို႔ ၁၁း၄၅ ေလာက္တြင္ေရာက္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ထိုအိမ္ရာရိွရာသို႔ ၀င္သြားၿပီး လိုက္ရွာသည့္ တန္းေတြ႕ပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ ဓာတ္ေလွကားရိွရာရွာရသည္။ စင္ကာပူႏွင့္ တူမည္ဟု ယူဆေသာေၾကာင့္ပင္။ သို႔ေသာ္ စင္ကာပူမွာလို မဟုတ္ပါ။ အေစာင့္ရိွသည္။ ဓာတ္ေလွကားနားတြင္ ေစာင့္သည့္ အေစာင့္ထြက္လာၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ကို ေမးသည္။ ကၽြန္ေတာ္က အခန္းနံပါတ္ႏွင့္ Flat နံပါတ္ေျပာၿပီး ထိုေနရာသို႔ သြားလိုေၾကာင္းေျပာျပလိုက္သည္။ အေစာင့္က သေဘာေကာင္းပါသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ကို လည္း ျမင္ျမင္ခ်င္း ခင္သြားပံုရသည္။ ကူညီရွာပါသည္။ လိုက္ပို႔၍ေတာ့ရဟန္မတူပါ။ ဖုန္းဆက္၍ ေခၚေပးသည္။

ကၽြန္ေတာ့္ကိုလည္း ဖုန္းတိုက္ရိုက္ေျပာခိုင္းသည္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္သံေယာဇဥ္ႀကီးရေသာ ေကာင္မေလးျဖစ္လိမ့္မည္ဟု ထင္ထားသည္။ ၾကားလိုက္ရသည္မွာ တ႐ုတ္ႀကီးအသံ ကၽြန္ေတာ္လည္းနားမလည္ သူလည္းနားမလည္။ အေစာင့္ကို ဖုန္းျပန္ေပးရသသည္။ ၿပီးဓာတ္ပံုထုတ္ျပ၍ သူ႕ကို ေတြ႔လိုေၾကာင္းေျပာေသာအခါ အေစာင့္က သိသည့္အတြက္ ကၽြန္ေတာ္ မလြဲေၾကာင္းေသခ်ာသြားသည္။ ဆင္းလာလိမ့္မည္ဟု အေစာင့္ကေျပာသည္။ အမွန္မွာ သူလည္း အဂၤလိပ္စာကို လည္လည္၀ယ္၀ယ္ မတတ္ပါ။ သူအဂၤလိပ္စကား ေကာင္းေကာင္း မေျပာႏိုင္ေၾကာင္းလည္း ေျပာရွာသည္။ ထိုင္စရာေနရာေပးၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ကို ထိုင္ေစာင့္ေနရန္ေျပာသည္။ ၇ မိနစ္ခန္႕ သူညႊန္ျပရာ ထိုင္စရာ အုတ္ခံုေလးတြင္ ထိုင္ေစာင့္ၿပီးေသာ အခါ တ႐ုတ္ သားအဖႏွစ္ေယာက္ ဆင္းလာသည္။ ကၽြန္ေတာ္သံေယာဇဥ္ႀကီးရေသာေကာင္မေလး မဟုတ္ပါ။ သူကတရုတ္လိုေျပာသည္။ ကၽြန္ေတာ္က အဂၤလိပ္လိုေျပာသည္။ အဆင္မေျပ။ "ေ၀ၚပုက်ိေတာက္" ဟု တ႐ုတ္လိုတစ္လံုးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာလိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ စင္ကာပူတြင္ ႐ိုက္ထားေသာ သူ႔ဓာတ္ပံုကို ကၽြန္ေတာ္ထုတ္ျပၿပီး။ သူ႕ကို ေတြဲလိုေၾကာင္း ေျပာေသာအခါ သူသေဘာေပါက္သြားပံုရသည္။ သူဖုန္းေခၚသည္။ ကၽြန္ေတာ့္အထင္ သူတစ္ေနရာရာ သြားေန၍ဟု လည္းေတြးသည္။ ေနာက္ထို တ႐ုတ္ႀကီး ကကၽြန္ေတာ့္အားဖုန္းေပးသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ သံေယာဇဥ္မေလး အသံၾကားရပါသည္။

"ကဲေျပာ ...."

" ..... ဆင္းခဲ့ေတာ့ကြာ၊ အခုေဟာင္ေကာင္ေရာက္ေနၿပီ၊ အိမ္ေအာက္မွာ ဘယ္သြားေနတာလဲ"

" ..... ျပင္းဦးလြင္ေရာက္ေနတာ၊ ျပန္ေတာ့"

"ဟာ မေနာက္နဲ႕ စိတ္ဆိုးတာရိွလည္းေျပေတာ့ကြာ၊ ခုတကယ္ အိမ္ေအာက္ေရာက္ေနတာ၊ ဆင္းခဲ့ေတာ့ကြာ၊ စိတ္ဆိုးတာေတြရိွလည္း ေက်နပ္ေအာင္ေတာင္းပန္မယ္ကြာ၊ ဆင္းလာခဲ့ပါ။"

"ဟာ ျပင္ဦးလြင္ေရာက္ေနပါတယ္ဆို၊ ခု IDD နဲ႔ေခၚထားတာ။ သူမ်ားကို အားနာစရာ၊ ျပန္ေတာ့ တကယ္ေ ဟာင္ေကာင္မွာ မရိွဘူး၊ ကဲ သူကို ဖုန္းျပန္ေပးလိုက္ဦး။"

သူနဲ႕ တရုတ္ႀကီး တ႐ုတ္လိုေျပာၾကသည္။ တ႐ုတ္ႀကီးက ကၽြန္ေတာ့္ကို ဖုန္းေပးျပန္သည္။

"အင္း ကဲဗ်ာ ... အဲဒါေၾကာင့္ေျပာတာ အဆက္အသြယ္မလုပ္ပဲပစ္ထားတာကို၊ ခုေတာ့ တလြဲေတြျဖစ္ကုန္ၿပီး။ ဘာလုပ္ရမလဲ။ စိတ္ဆိုးတာရိွလည္း ေက်လိုက္ေတာ့ကြာေနာ္။ ..... သံေယာဇဥ္ကို နားလည္သင့္ပါၿပီ။ စိတ္ဆိုးေျပေတာ့ေနာ္"

"ကဲ ကဲ အီးေမလ္းပို႔ထားမယ္၊ ခု ျပင္ဦးလြင္ေရာက္ေနတယ္၊ သူမ်ားအေႏွာက္အယွက္ျဖစ္တယ္ ျပန္ေတာ့၊"

"ေအးပါကြာ။ အဲတာေတြနားလည္ပါတယ္။ ဘာျဖစ္ျဖစ္စိတ္ဆိုးေတာ့ေျပေတာ့ကြာေနာ္။ အီးေမးလ္ မနက္ျဖန္ပို႔ထားမွာလား။ ပို႔ျဖစ္ေအာင္ပို႔ေနာ္"

"အင္းအင္း"

"မနက္ျဖန္ဖုန္းဆက္လို႕ ရမွာလား၊ ရမယ့္နံပါတ္ေပးကြာ"

"မရဘူး၊ ဒါသူမ်ားဆီက ငွားထာတဲ့ဖုန္း မနက္ျဖန္ မႏၱေလး သြားမွာ။ ဒီမွာရိွမွာ မဟုတ္ဘူး။ မဆက္နဲ႕"

"ဟာကြာ .... စကားမေျပာရတာလည္းၾကလွၿပီ၊ ကဲပါ ဘာဆိုဆို စိတ္ေတာ့ မဆိုးနဲ႔ေတာ့ေနာ္၊ ေက်နပ္ေတာ့ကြာေနာ္။"

"အင္းအင္း အီးေမးလ္ပို႔ထားလိုက္မယ္"

စကားေျပာရတာ မ၀ေသးပါ။ IDD call ျဖစ္သည္ဆိုသည့္ အတြက္ အားနာေသာေၾကာင့္ တ႐ုတ္ႀကီးကို ျပန္ေပးလိုက္သည္။ ၿပီး နံပါတ္ကို မွတ္ထားလိုက္သည္။

နံပါတ္မွတ္ၿပီးေနာက္ လံုၿခံဳေရးအေစာင့္ႏွင့္ တ႐ုတ္ႀကီးတို႕ကို ႏႈတ္ဆက္ၿပီး။ သြားရန္လုပ္သည္။ လံုၿခံဳေရးအေစာင့္က ဟိုတယ္ရရန္အတြက္ စာအုပ္လွန္ၿပီး ဘြတ္ကင္လုပ္ေပးရန္ ႀကိဳးစားသည္။ ကၽြန္ေတာ္က ကၽြန္ေတာ့ဟာ ကၽြန္ေတာ္ရွာလိုက္မည့္ အေၾကာင္းေျပာၿပီး။ ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္းေျပာကာ ထြက္လာခဲ့သည္။ အျပင္တြင္ တကၠစီသမားကို တားကာ အနီးဆံုး ဟိုတယ္ကို ပို႔ေပးရန္ေျပာရသည္။ တကၠစီသမားကလည္း လိုက္ပို႕ေသာ ဟိုတယ္တြင္ အခန္းလြတ္မရိွေတာ့ပါ။ ထို႕ေၾကာင့္ ထိုဟိုတယ္တြင္ အနီးနား တစ္၀ိုက္ရိွ ဟိုတယ္ ရိွလွ်င္ လမ္းညႊန္ေပးရန္ေျပာရသည္။ ဟိုတယ္၀န္ထမ္း၏ လမ္းညႊန္ခ်က္အတိုင္း ဆက္ရွာရာ ဟိုတယ္ေတြ႕သည္။ အခန္းလြတ္မရိွပါ။ ေနာက္ ဟိုတယ္ ၄ ခုေလာက္ဆက္ေမးၾကည့္သည္ မရ။ ထို႔ေၾကာင့္ လမ္းတြင္ ေတြ႕သည့္ ဆဲဗင္းအလဲဗင္း ဆိုင္တြင္ ၀င္ၿပီး Sim ကဒ္ ၀ယ္လို႔ရလားဟု ေမးၾကည့္ရာရသည္။ ေဟာင္ေကာင္ေဒၚလာ ၆၀ ေပးရသည္။ မွတ္လားခဲ့ေသာ ဖုန္းနံပါတ္ကို ေခၚၿပီး။

"ဒီမွာ ဟိုတယ္ေတြ လိုက္ေမးၾကည့္တာ အခန္းလြတ္မရိွဘူးတဲ့ကြာ။ မနက္မိုးလင္းတဲ့ထိ ေနလို႕ရတဲ့ ဆိုင္ရိွရင္ ေျပာပါဦး"

"ကိုယ္ဟာကိုယ္ရွာ၊ ဒီမွာ ညနက္ေနၿပီ။ ျပင္ဦးလြင္ေရာက္ေနတာ။ ဖုန္းက သူမ်ားဆီက ငွါးထာတာ ေခၚမေနနဲ႕။"

"ေအးပါကြာ။ အီးေမးလ္ ပို႔ထားလိုက္ေနာ္။"

ကၽြန္ေတာ္ ဖုန္းခ်ၿပီး အဆင္ေျပမည့္ ေနရာလိုက္ရွာရသည္။ လမ္းေလွ်ာက္ရင္း စင္ကာပူမွ သူငယ္ခ်င္းထံ အဆင္ေျပေၾကာင္းဖုန္းဆက္ေသးသည္။ ဟိုတယ္ တစ္ခု တြင္ ဆက္ေမးရာ အခန္းလြတ္မရိွေတာ့ေၾကာင္းေျပာသည္။ ထို႕ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္က "တစ္ညတာ မနက္ထိေနႏိုင္ေသာ ေနရာ ဘယ္နားရိွလဲဗ်ာ" ဟု ေမးၾကည့္ရာ "အႏွိပ္ခန္းသြားေန ဒီလမ္းအတိုင္းေလွ်ာက္သြား။ ေကာင္မေလးေတြလည္းရိွတယ္။" ဟု ျပန္ေျဖသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ရယ္ခ်င္သြားသည္။ ထို႕ေၾကာင့္ ဆက္ေမးလည္း မထူးေလာက္ေတာ့ဟု ယူဆကာ ေျခဦးတည့္ရာ ခဏေလွ်ာက္လိုက္သည္။ Mcdonald ဆိုင္ တစ္ခုကို ေတြသည္။ ဗိုက္ဆာသလိုရိွသည္ႏွင့္ ၀င္ၿပီး အာလူးေၾကာ္ႏွင့္ ကိုကာကိုလာ ၀ယ္ေသာက္ေနလိုက္သည္။ ေသာက္ေနရင္း သတိထားၾကည့္မိရာ ၂၄ နာရီဖြင့္ေသာ ဆိုင္ျဖစ္ေၾကာင္းေတြ႕ရသည္။ ထို႕ေၾကာင့္ ေအးေဆးထိုင္ၿပီး အခ်ိန္ျဖဳန္းေနႏိုင္ေသာေၾကာင့္ တစ္ညတာ ပူစရာ မလိုမွန္ သိလုိက္သည္။ စားစရာကုန္သြားေသာ အခါ အားလူးေက်ာ္ႏွင့္ ကိုကာကိုလာ ထပ္မွာၿပီး ေအးေဆးစားေနသည္။ ကင္မရာကတ္တေလာက္ ယူလာေသာေၾကာင့္ ထုတ္ဖတ္ၿပီး။ ေအာ္တိုရိုက္သည့္ စနစ္ကို ေလ့လာၾကည့္သည္။ သိေသာအခါ အမွတ္တရ ႐ိုက္ထားဦးမွ ဟု ဆံုးျဖတ္ကာ ေအာက္မွ ပံုကို အမွတ္တရ ႐ိုက္ထားလိုက္သည္။

Mcdonald ဆိုင္းတြင္းမွ အမွတ္တရ

ပထမတစ္ညတာ အခ်ိန္ကုန္ဆံုးေစခဲ့ေသာ ၂၄ နာရီဖြင့္သည့္ Mcdonald ဆိုင္ကေလး

Mcdonald ဆိုင္ကေလးထဲတြင္ အင္တာနက္ သံုးလိုေသာေၾကာင့္ လပ္ေတာ့ပ္ဖြင့္ၿပီး ၀ိုင္ယာလက္နက္၀ပ္ရွာၾကည့္သည္။ Wi Fi စနစ္ျဖင့္ လြင့္ထားေသာ Network ကိုေတြ႕ပါသည္။ အေတာ္မ်ားသည္။ ၀င္ခ်ိတ္ၾကည့္ေသာ အခါ အင္တာနက္သံုးရန္အတြက္ User Name ႏွင့္ Password ေတာင္းသည္။ ကၽြန္ေတာ္ လက္ေလွ်ာ့လိုက္သည္။ အေနာက္တိုင္းသားလူငယ္တစ္ေယာက္လည္း လက္ေတာ့ပ္ တစ္လံုးထုတ္ခါ ကလိေနသည္ကို ေတြ႕သည္။ သူက ဘာလုပ္ေနမွန္းမသိ။ ၃ နာရီေလာက္ထိုးေသာအခါ ဆိုင္ထဲတြင္ ထိုင္ရသည္မွာ ပ်င္းလာေသာေၾကာင့္ အျပင္ဖက္ ထြက္ရန္ ဆံုးျဖတ္ၿပီး။ ညဖက္ အပ်င္းေျပ ဓာတ္ပံုလိုက္႐ိုက္သည္။

ေဟာင္ေကာင္ ညခင္း႐ႈခင္း

ေဟာင္ေကာင္ ညခင္း႐ႈခင္း



လမ္းတြင္ေတြ႕ေသာ ကာမွတ္တိုင္ရိွ ထိုင္စရာ ခံုေလးတြင္ အမွတ္တရ

ဟိုဟို သည္သည္ေလွ်ာက္သြားရင္း ႐ွဳး႐ွဳးအရမ္းေပါက္ခ်င္လာသည္။ ကိုကာကိုလာတန္ခိုးလည္ျဖစ္မည္။ ဟိုတယ္ရလွ်င္ ဟိုတယ္တြင္ ကိစၥရွင္းရန္ ဆံုးျဖတ္ထားေသာ္လည္း အထမေျမာက္ခဲ့။ ထို႔ေၾကာင့္ အိမ္သာ ေတြ႕လိုေတြ႕ညား လိုက္ရွာၾကည့္သည္။ တစ္လမ္း၀င္ တစ္လမ္းထြက္။ စင္ကာပူတြင္ ဘူတာတိုင္း၌ အိမ္သာရိွေသာေၾကာင့္ ဘူတာလိုက္ရွာသည္။ သေကၤတကို နားမလည္ေသးေသာေၾကာင့္ ဘူတာကို ဘူတာမွန္းလည္းေကာင္းေကာင္း မသိပါ။ ပိတ္ထားသည္ ဟုလည္း ထင္ပါသည္။ ရထားဘယ္အခ်ိန္ပိတ္မွန္းလည္း ကၽြန္ေတာ္ မဖတ္ခဲ့ပါ။ ႀကိဳတင္ၾကည့္ခဲ့လွ်င္ရပါသည္။ ထို႕ေၾကာင့္ ကင္မရာအတြက္ ဓာတ္ခဲလိုေသာေၾကာင့္ ဓာတ္ခဲ၀ယ္ထားမည္ဟု ဆံုးျဖတ္ကာ ဆဲဗင္းအလဲဗင္းဆိုင္တြင္ ၀င္၀ယ္သည္။ ထိုဆိုင္တြင္ တ႐ုတ္ကေလးေရာင္းသည္။ ကၽြန္ေတာ္က အနီးအနားတြင္ အိမ္သာရိွသလားဟု ေမးၾကည့္ရာ သူနားမလည္ပါ။ သူၾကည့္ရသည္မွာ ကၽြန္ေတာ့္ကို ကူညီခ်င္ေနဟန္တူသည္။ စာအုပ္ကေလးႏွင့္ ေဘာပင္ယူလားၿပီး စာေရးျပရန္ေျပာသည္။ ကၽြန္ေတာ္ေရးျပလိုက္ေတာ့ သူနားလည္သြားသည္။ ခဏစဥ္းစားၿပီး ဆိုင္းအတြင္းဖက္ရိွ အိမ္သာတြင္ ကိစၥရွင္းရန္ကူညီေပးသည္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း အိတ္ကို အျပင္တြင္ ထားခဲ့ၿပီး။ ႐ွဳး႐ွဳးေပါက္ရန္ သူႏွင့္ အတူ၀င္သြားသည္။ အင္း ခုမွပဲေအးေတာ့တယ္ဟု ေတြးကာ သူေခၚရာလိုက္သြားသည္။ အိမ္သာသို႔ မေရာက္ေသးပါး သူေခၚရာ အခန္းထဲ၀င္စဥ္မွာပင္ ျပႆနာစေတာ့သည္။ သူတို႔အိမ္သာမွာ အခန္းေထာင့္တြင္ အခန္းႏွင့္တြဲလ်က္ ေဆာက္ထားျခင္းျဖစ္သည္။ ကံဆိုးသည္က အိမ္သာထဲတြင္ တ႐ုတ္မ အဖြားအိုႀကီးက အိမ္သာတံခါးမပိတ္ပဲ အိမ္သာတက္ေနသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ကို ျမင္ေတာ့ တ႐ုတ္လိုေအာ္ေတာ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္ နားမလည္ပါ။ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေခၚလာေသာ တ႐ုတ္ကေလးလည္း ပ်ာပ်ာသလဲျဖစ္သြားေတာ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ကမန္းကတမ္းအျပင္ျပန္ထြက္ကာ အိတ္ေကာက္လြယ္ၿပီး ထြက္ရန္ျပင္ရေတာ့သည္။ ဘာျဖစ္ျဖစ္ တရုတ္ကေလးကိုေတာ့ "ရွဲရွဲနိ၊ Thank you very much" ဟုေတာ့ ေျပာလိုက္ပါသည္။ သူ႔ကို ကၽြန္ေတာ္ တကယ္ေက်းဇူးတင္ပါသည္။ သူကို ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ အားနာမိသည္။ သနားလည္း သနားပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ဆိုင္ျပင္ထြက္လာခ်ိန္တြင္ တ႐ုတ္အဖြားႀကီးထြက္လာကာ သူကို ဆူေနသည္။ သူက မ်က္ႏွာငယ္ေလးျဖင့္ ရွင့္ျပေနရွာသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ထိုတ႐ုတ္ေလးကို အားနာလိုက္သည့္ ျဖစ္ျခင္း။ တ႐ုတ္အဖြားႀကီးကေတာ့ ႐ွက္ရမ္းရမ္းၿပီး ေဒါသထြက္ကာ ဆူေနေလၿပီ။

ထိုေနာက္ေရာက္လိုရာေရာက္ လမ္းဆက္ေလွ်ာက္သည္။ တစ္ေနရာတြင္ ထိုင္စရာေတြ႕၍ ေအးေဆးထိုင္ေနလိုက္သည္။ တကၠစီမ်ား ပတ္ကင္ထိုးေသာ ေနရာျဖစ္သည္။ ဘတ္စ္ကားဂိတ္လည္း ျဖစ္သည္။ ထို အနီးနားရိွ အမႈိက္ပံုးေလးေပၚ ကင္မရာကို တင္ၿပီး အမွတ္တ႐ိုက္ထားလိုက္သည္။ မိုးလည္း လင္းလုၿပီျဖစ္သည္။

မိုးလင္းခါနီး ထိုင္ခဲ့သည့္ ဘတ္စ္ကားမွတ္တိုင္

မိုးလင္းခါနီး ထိုင္ခဲ့သည့္ ဘတ္စ္ကားမွတ္တိုင္မွ ေၾကာ္ျငာေနာက္ခံႏွင့္အတူ

မိုးလင္းခါနီး သာေနေသာလ အမွတ္တရ

ထိုကားမွတ္တိုင္တြင္ အင္တာနက္ လွမ္းခ်ိတ္ၾကည့္ရာ ရသည္။ Gmail မွ တဆင့္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားထံ ႏႈတ္ဆက္ၿပီး။ ေလွ်ာက္လည္မည့္ အေၾကာင္း မက္ေဆ့ဂ္ ခ်န္ထားသည္။ အြန္လိုင္းေပၚတြင္ ကိုေက်ာ္စြာျမင့္ကို ေတြ႔သည့္ အတြက္ အက်ိဳးအေၾကာင္းေလးေျပာျပျဖစ္သည္။

ကာဂိတ္တြင္ မနက္မိုးလင္ခါနီး အင္တာနက္ ခဏသံုးေနစဥ္

မိုးလင္းခါနီး သာေနေသာလ အမွတ္တရ

(ဤပံု႐ိုက္ၿပီးေသာအခါ ၇ နာရီထိုးၿပီျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ဟိုတယ္ရွာရန္ ထြက္လာခဲ့ေတာ့သည္။)

လမ္းတြင္ေတြ႔ရေသာ ေဟာင္ေကာင္ အေဆာက္အဦးမ်ား

လမ္းတြင္ေတြ႔ရေသာ ေဟာင္ေကာင္ အေဆာက္အဦးမ်ား

အခ်ိန္ကလည္း ၇ နာရီရိွၿပီျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ဟိုတယ္ရွာရန္ တစ္ခါ လံုးပမ္းရျပန္သည္။ ဟိုတယ္ ၆ ခုခန္႕လိုက္ေမးသည္ အားလံုးျပည့္ေနသည္။ "ဟုတ္ေရာ ဟုတ္လို႕လားကြာ" ဟု စိတ္ထဲျဖစ္လာသည္။ မိမိ ငွားသည့္ ပံုစံ လြဲေနႏိုင္သည္ ဟုလည္း စဥ္းစားမိသည္။ ထို႕ေၾကာင့္ ပံုစံေျပာင္းရန္စဥ္းစားသည္။ ထိုကိစၥကို ဘယ္လိုရွင္းလွ်င္ရသည္ကို သိသည့္အတြက္ ခဏထားလိုက္သည္။ ေလာေလာဆယ္ ႐ွဳး႐ွဳးေပါက္ရန္ အရင္ရွာရမည္။ အိမ္သာရွာသည့္ နည္းလမ္းလည္း ေျပာင္းရန္ ဆံုးျဖတ္လိုက္သည္။ မနက္လည္း လင္းၿပီ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ဆိုင္အခ်ိဳ႕လည္း ဖြင့္ၾကၿပီ။ တစ္ေနရာတြင္ ေစ်းတန္းလိုလို ေနရာေတြ႕သည္။ အိမ္သာရိွတတ္ေသာ အေနအထားေတြသည့္ အတြက္ စြတ္ရြတ္၀င္သြားလိုက္သည္။ သည္တစ္ခါေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ကံေကာင္းသြားသည္။ အိမ္သာ တကယ္တန္းေတြ႕သည္။ ကိစၥရွင္းစရာ ရွင္းလိုက္သည္။ အားလံုး အိုေက ေပါ့ပါးသြားေတာ့။ လူလည္း အားရိွၿပီး လန္းလန္းဆန္းဆန္း ျဖစ္လာသည္။ ထို႕ေၾကာင့္ အပ်င္းေျပ ေဟာင္ေကာင္လမ္းတစ္ေလွ်ာက္ ကုန္းေၾကာင္းေလွ်က္ရင္း ထိုတစ္ညတာကုန္လြန္ခဲ့ပံုကို ၿပံဳးမိသည္။ ...