ကၽြန္ေတာ့္ရြာက မူလတန္း (၁)

ကၽြန္ေတာ္ေက်ာင္းစတက္ေသာေန႔

ဗန္းေမာက္ၿမိဳ႕ ေအာင္သာကုန္းေက်းရြာ အေျခခံပညာမူလတန္းေက်ာင္းကေလး။

ကၽြန္ေတာ္ ပညာရင္ႏို႔ေသာက္စို႔ခဲ့ရာ

အေတာ္ၾကာခဲ့ပါၿပီ။ လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ေပါင္း အစိတ္က ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ့္ညီ လြယ္အိတ္ကိုယ္စီလြယ္ကာ ေက်ာင္းသြားခဲ့ၾကသည္။ အေမလိုက္ပို႔သည္ မုန္႔ထုတ္ကေလးမ်ားပါသည္။ ဆရာမထံအပ္သည္။ စာသင္လိုေသာေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ပူဆာျခင္းလည္းမဟုတ္။ အေမတို႔က ကၽြန္ေတာ္ ၅ ႏွစ္အရြယ္ေရာက္၍ ေက်ာင္းထားျခင္း ျဖစ္သည္။ စာသင္လိုစိတ္လည္း ကၽြန္ေတာ္မရိွပါ။ တတ္လိုစိတ္လည္း ကၽြန္ေတာ္မရိွပါ။ စာဆိုတာ စာရြက္ထဲပါေသာ ကၽြန္ေတာ္နားမလည္ေသာ အရာမ်ားဟုသာ ကၽြန္ေတာ္သိသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ေက်ာင္းေလး အေၾကာင္းေတာ့ ေျပာျပလိုသည္။ အေၾကာင္းမွာ ထိုေက်ာင္းေလးကို ကၽြန္ေတာ္ယေန႔တိုင္ ခ်စ္ဆဲျမင္လိုဆဲ ျဖစ္ေနျခင္းေၾကာင့္ပင္။

ကၽြန္ေတာ္တို႕ ဗန္းေမာက္ၿမိဳ႕တြင္ ယေန႔တိုင္ အ.ထ.က တစ္ေက်ာင္းတည္းသာရိွပါသည္။ ထို အ.ထ.က တြင္ကၽြန္ေတာ္မေနဖူးပါ။ ကၽြန္ေတာ့္ညီမ်ား၊ ညီမမ်ားသာေနဖူးသည္။ ကၽြန္ေတာ္ခ်စ္ေသာ မူလတန္းေက်ာင္းေလးတြင္ပင္ ကၽြန္ေတာ္ ၂ ႏွစ္သာေနဖူးသည္။

ေအာင္သာကုန္းေက်းရြာ မူလတန္းေက်ာင္းေလးသည္ ၿမိဳ႕အ၀င္ေတာင္ကုန္းေလးေပၚတြင္ရိွသည္။ ၿမိဳ႕၀င္၀င္ခ်င္း ေက်ာင္းေလးကို အဦးဆံုးေတြ႕ရသည္။ ေက်ာင္းကေလးမွာ ေတာင္ထိပ္တည့္တည့္တြင္ ေဆာက္ထားျခင္းျဖစ္သည္။ ေတာင္ကုန္းမွာ ေျမနီေတာင္ကုန္း၊ ေတာင္ေအာက္ေျခတြင္မူ ေကအိုလင္ေခၚ ေျမေစးအျဖဴျဖစ္သည္။ ေတာင္ထိပ္ပိုင္းေလက ေျမနီ။ ေပ အဘယ္မွ်ျမင္သည့္ကို ကၽြန္ေတာ္လည္း မမွတ္သားဖူးပါ။ အေရွ႕ေျမာက္ဖက္မွ ေက်ာင္းသို႔တက္စရာ ေျမနီလမ္းရိွသည္။ အေရွ႕တည့္တည့္တြင္မရိွ။ ေျမာက္ဖက္တြင္ မတ္ေစာက္ေသာ ေျမနီလမ္းသြယ္ရိွသည္။ အေနာက္ဖက္တြင္ ရြာတန္းထဲမွ ျဖတ္တက္လာေသာ ေျမနီလမ္းရိွသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ထိုရြာလမ္းမွ ျဖတ္တက္ေသာ လမ္းကေလးမွ လာေလ့ရိွပါသည္။ Google မွ ကၽြန္ေတာ္တို႔ၿမိဳ႕ေလးကို ကၽြန္ေတာ္ရွာဖူးသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ၿမိဳ႕ေလး၏ ေျမပံု အေသးစိတ္နီးပါးေဖာ္ျပထားသည္ကို ေတြရသည္။ အေၾကာင္းမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ၿမိဳ႕သည္ သတၱဳကုမၸဏီမ်ား၏ တိုင္းတာ မွတ္သားထားခ်က္မ်ား၊ အျခားစိတ္၀င္စားဖြယ္မ်ား ရိွ၍ ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။ ကၽြန္ေတာ္ ေျမပံုႏွင့္တကြတင္ျပပါမည္။ ေလာေလာဆယ္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ၿမိဳ႕ေလးရိွရာကို သိႏိုင္ရန္ Yahoo မွ ရွာေဖြတင္ျပလိုက္ပါသည္။

ကၽြန္ေတာ္တို႕ၿမိဳ႕ေလးသည္ စစ္ကိုင္းတိုင္းအတြင္းရိွသည္ စစ္ကိုင္းတိုင္း အထက္ပိုင္းတြင္ ျဖစ္ပါသည္။ ရွမ္းနီ၊ ကတူး၊ ကနန္းလူမ်ိဳးမ်ားေနထိုင္ၾကသည္။ စကားေျပာရာတြင္ "ညယ္" ႏွင့္ "ေမာင္" ဟူေသာ အာလုတ္စကား ပါေလ့ရိွပါသည္။ ဥမမာ။ "ဘယ္သြားမွာလဲ" ဟုေမးရာတြင္ "ဘယ္သြားမွာလဲေမာင္"၊ "ဘာဟင္းစားလဲ" ဟုေမးရာတြင္ "ဘာဟင္းလဲေမာင္" ဟု ေျပာေလ့ရိွပါသည္။ "ညယ္" ဟူေသာ စကားမွာ အညည္း နည္းနည္းဆန္သည္ "မင္းကလည္းညယ္ မသြားပါနဲ႔" ၊ မင္းလုပ္တာနဲ႔ပါညယ္ ငါ့ဥစၥာေတြ ပ်က္ကုန္ၿပီ" စသည္ျဖင့္ ေျပာေလ့ရိွပါသည္။ ထို ေမာင္သံ၊ ညယ္သံ ၾကားလွ်င္ ဗန္းေမာက္နယ္ဖက္မွ ဟု ေကာက္ခ်က္ခ်ႏိုင္ပါသည္။ အင္းေတာ္၊ မဲဇာ စသည့္ ေဒသမ်ားတြင္လည္း ထိုအသံုးမ်ားမွာ က်န္ေနဆဲပင္ျဖစ္ပါသည္။ ရွမ္းစကားေတာ့ ေပ်ာက္သေလာက္ပင္ ျဖစ္လာပါၿပီ။ ေရးစရာက အေတာ္မ်ားသည္။

ေက်ာင္းကေလးအေၾကာင္းဆက္ဦးမွ ျဖစ္ပါမည္။

ကၽြန္ေတာ္ေက်ာင္းတက္စတြင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေက်ာင္းေလးမွာ ထရံကာ သက္ငယ္မိုးေက်ာင္းမွ သြပ္မိုးထရံကာ အဆင့္ တက္လာေသာ ကာလျဖစ္သည္။ ေအာက္ခင္းမွာ သမံတလင္း မဟုတ္ေသးပါ။ ေျမနီကို ေျပာင္ေအာင္ လွည္းက်င္း၍ စာသင္ခံုမ်ားစီကာ သင္ၾကားေပးျခင္းျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ကိုယ္ေနရာကိုယ္ေျပာင္ေအာင္ လွည္းက်င္းၾကသည္။ ဖုန္မႈန္႔ကအစမရိွေအာင္ ေလျဖင့္ ကုန္မႈတ္ၿပီး အၿပိဳင္သန္႔ရွင္းေရ လုပ္ၾကသည္။ :D ထို႕ေၾကာင့္ စာသင္ခုံမ်ား၏ ေအာက္ေျခမွာ ေျပာင္သလင္ခါေနပါသည္။ ဖိနပ္မစီးဘဲ ေလွ်ာက္လွ်င္ပင္ ေျမမႈန္႔မလူးႏိုင္ပါ။

ေသာက္ေရအတြက္ ေရခပ္ရသည္ကေတာ့ ပင္ပန္းပါသည္။ ေတာက္ေအာက္ေျခတြင္ သံေခ်ာင္ပံုးျဖင့္ သြားခပ္ရသည္။ ေရွ႕တစ္ေယာက္၊ ေနာက္တစ္ေယာက္ ဦးပဲ့ထမ္းၿပီးခပ္ရသည္။ လမ္းတြင္လဲလွ်င္ ေရအကုန္ ကုန္သည္ ေနာက္တစ္ေခါက္ျပန္ခပ္ရသည္၊ သယ္ရ ထမ္းရသည္။ ၅ ႏွစ္ ၆ ႏွစ္ အရြယ္ ကေလးအတြက္ ေရတစ္ပံုး သူ႔ေနရာ သူေရာက္လာဖို႔ အေတာ္ မလြယ္ေသာ ကိစၥျဖစ္ပါသည္။

ကၽြန္ေတာ္တို႕ မူလတန္းေက်ာင္းကေလးတြင္ ကစားကြင္းအလြန္က်ယ္သည္။ ထိုအရာက ကစားမက္ေသာ ကၽြန္ေတာ့္ကို အမွတ္ရေစျခင္းျဖစ္မည္။ အေဆာ့သန္ေသာ ကၽြန္ေတာ္ လူေအးတစ္ေယာက္ျဖစ္ျခင္းကေတာ့ ဆန္းပါသည္။ ထိုအေၾကာင္းလည္း ေရးရဦးမည္။

ေက်ာင္းတြင္ စီးစရာ စီးေစာမရိွပါ။ ဒန္မ်ားမရိွပါ။ သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ကစားစရာအတြက္လံုး၀ ပူစရာမလိုပါ။ ေက်ာင္းတြင္ သစ္ပင္မ်ားေပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ေခြး႐ူးလိုက္တမ္းကစားသည္။ ေခြး႐ူးဟု သတ္မွတ္သူက က်န္အဖြဲ၀င္မ်ားကို လိုက္ရသည္။ ေခြး႐ူး၏ လက္ျဖင့္ထိသူသည္ ေခြး႐ူးဘ၀ေျပာင္းၿပီး။ ေခြး႐ူးက ဘ၀ကၽြတ္ကာ ေျပးသူ ျဖစ္လာသည္။ အမိခံရသူက ေခြ႐ူးျဖစ္ကာ လိုက္ဖမ္းသည္။ အမွန္မွာ ေခြး႐ူးေရာ ေခြး႐ူးမဟုတ္သူပါ ေမာေနေအာင္ေျပးရပါသည္။ ထိုအခ်ိန္က အေတာ္ႀကီးကို ေပ်ာ္စရာေကာင္းသည္။ တခ်ိန္လံုးေျပးေနရသည္။ နားေနရသည္မရိွ။ ယခုခ်ိန္ ကစားလွ်င္ :D ခ်စ္သူႏွင့္အတူ ကစားရသည္မွာ တစ္ပါး အထူးေပ်ာ္စရာေကာင္းႏိုင္မည္မဟုတ္ပါ။

ကၽြန္ေတာ္တို႔ မူလတန္းေက်ာင္းေလးမွာ ေျမနီေတာင္ကုန္းေပၚတြင္ရိွျခင္းေၾကာင့္ ေက်ာက္စရစ္ေသးေသးေလးမ်ား ေျမႀကီးေပၚတြင္ ပါးပါးေလးခင္းထားသလိုရိွသည္။ ေျပးရင္းလိုက္ရင္း ေမွာက္ရက္လဲလွ်င္ အေတာ္ႀကီးကို အီသည္။ ဒူးေခါင္းတြင္ ေသြးရဲရဲျဖင့္ အလဲလဲ အကြဲကြဲေန႔မ်ားသည္ ေပ်ာ္စရားမ်ား ျဖစ္ခဲ့ၾကသည္။ တံေတာင္ဆစ္ပြန္းတာ၊ ပဲတာေလာက္ေတာ့ စာပင္မဖြဲ႔ေတာ့ပါ။ အနားက်က္ၿပီး အနားေဖးမ်ားကို ခြာေသာအခါ ရင္ခုန္စရာေကာင္းသည္။ လံုး၀ေပ်ာက္ေနတာလည္း ျဖစ္ႏိုင္သည္။ အနာ၀နည္းနည္း က်န္ၿပီး အနာတဖန္ျပန္ျဖစ္လာသည္လည္းရိွသည္။ ကၽြန္ေတာ္ပင္ ဘယ္ႏွစ္ႀကိမ္ဒူးကြဲ၊ တံေတာင္ၿပဲျဖစ္ခဲ့မွန္း မေရႏိုင္ပါ။ ယခုစဥ္းစားမိေတာ့ ထိုကေလးဘ၀ ေပါ႔ေပါ႔ပါးပါး ေျပးလႊားခဲ့သည္ကို ပင္လြမ္းမိသလိုလို။ ခ်စ္သူႏွင့္သာ လက္တြဲၿပီး ေျပးပစ္လိုက္ခ်င္မိသည္။ သူ႕ကို ကၽြန္ေတာ္ဖမ္းမည္။ သူကၽြန္ေတာ့္ကို ဖမ္းမည္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ပင္ အ႐ံွဳးေပးပါမည္။ :D

ေရးပါဦးမည္ .......