ဤဘ၀တြင္ ကၽြန္ေတာ္ အေစာဆံုးမွတ္မိေသာ ခရီးထြက္ျခင္းမွာ အေမႏွင့္တူတူျဖစ္သည္။ စပါးအိတ္မ်ားတင္ထားေသာ ကားေပၚတြင္ စီးရျခင္းကို မွတ္မိသည္။ အိပ္မက္လိုလိုျဖစ္သည္။ အေမျပန္ေျပာျပသည္မွာ အေဖႏွင့္ အေမ ညားကာစ ကသာသို႔ စပါးကုန္ကူးၾကေသာအခ်ိန္ျဖစ္သည္ဟု ဆိုပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ၁ ႏွစ္သားလား၊ ၂ ႏွစ္သားလား မကြဲျပားပါ။ ၃ ႏွစ္သားေနာက္ပိုင္းမ်ားကို ကၽြန္ေတာ္ သဲသဲကြဲကြဲမွတ္မိသည္ ထိုထက္ေစာေသာ အျဖစ္အပ်က္မ်ားကို ကၽြန္ေတာ္ ႐ိုးတိုးရိတ္တိတ္မွ်သာ၊ ရွင္းလင္းေရရာစြာ မမွတ္မိေတာ့ပါ။ ထိုစပါးအိတ္မ်ားေပၚတြင္ ကၽြန္ေတာ္က ဟိုနားသြားခ်င္ သည္နားသြားခ်င္ျဖစ္ေနသည္ အေမက လိုက္ထိန္းသည္ကို မွတ္မိသည္။ အင္းေတာ္ၿမိဳ ႔အ၀င္ကို မွတ္မိသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္လာသည့္ ေမာင္ေအးမင္းတို႕႔ အိမ္လမ္းၾကားဖက္မွ ကုန္ကားတစ္စင္းထြက္လာသည္ကို မွတ္မိေသးသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ ဘႀကီး ဦးကံညြန္႔အိမ္တြင္ ေမြးထားေသာ ဘဲျဖဴျဖဴေလးမ်ားကို အမွတ္ရသည္။ ထိုဘဲမ်ားသည္ ကၽြန္ေတာ္ အင္းေတာ္တြင္ ေက်ာင္းလာတက္ေသာအခါ ေက်ာင္းရေသာ ဘဲမ်ား၏ ဘိုးေအ ဘြားေအမ်ားျဖစ္ေပမည္။
ကားလမ္းအေၾကာင္းဆက္ပါဦးမည္။ အင္းေတာ္-ဗန္းေမာက္ကားလမ္းမွာ ၂၉ မိုင္သာရွည္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ငယ္စဥ္ကမူ အေတာ္စြန္႔စြန္႔စားစား သြားရေသာခရီးတစ္ခုပင္ျဖစ္သည္။ ေႏြရာသီလမ္းဟုသာ ေျပာႏိုင္ပါသည္။ မိုးတြင္း၌ ဗြက္မ်ားထကာ ကားေမာင္းမရေလာက္ေအာင္ ကားလမ္းပ်က္ပါသည္။ ထို႔ ကၽြန္ေတာ္ အရြယ္ေရာက္၍ သီခ်င္းနားေထာင္တတ္ေသာအခါ ရွမ္းအဆိုေတာ္ စိုင္းဆိုင္ေမာ၀္၏ မူဆယ္နမ့္ခမ္းလမ္း သီခ်င္းသည္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အင္းေတာ္-ဗန္းေမာက္ကားလမ္း ကိုမ်ား ေရးထားေလသလား ဟုပင္ ထင္မိသည္။
ဤအင္းေတာ္-ဗန္းေမာက္ကားလမ္းကို ကၽြန္ေတာ္ ေၾကာက္ရသည္မွာလည္း အေၾကာင္းရိွသည္။ အင္းေတာ္-ဗန္းေမာက္ ကားလမ္းအတြင္း ကၽြန္ေတာ္ ငယ္ငယ္က ကားေမွာက္သည္ကို ခဏခဏၾကားရသည္။ တုန္စီ-နံ႔သာ ေခ်ာင္းကူးတံတားကားေမွာက္မႈတြင္ အေဖပါသည္။ ေသကံမေရာက္ အသက္မေပ်ာက္ခဲ့ပါ။ ႀကီးႀကီးမားမား ထိခိုက္မႈလည္း မရိွခဲ့ပါ။ သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္ ကားစီးရမွာ အလြန္ေၾကာက္သြားခဲ့သည္။ ထိုအခ်ိန္က အေဖ ေသဆံုးခဲ့လွ်င္ ကၽြန္ေတာ္ ဤဘေလာ့ဂ္ကို ေရးႏိုင္သည္ အထိ စာတတ္ခ်င္မွ တတ္ပါလိမ္မည္။ အေဖ့ေက်းဇူး အလြန္းႀကီးသည္။ ေငြရွာရေသာ အခက္အခဲ၊ ေထာက္ပံ့လိုေသာ ဆႏၵတို႔ကို သိျမင္လာေသာ အခါ အေဖ့အနစ္နာခံမႈ၊ ႀကိဳးစားမႈ၊ စည္းကမ္းရိွမႈ၊ အေျမာ္အျမင္ႀကီးမႈတို႕႔ကို ပိုေလးစားမိသည္။
အေဖ့အေၾကာင္း ျဖစ္သြားေတာ့မည္ ကားလမ္းအေၾကာင္းဖက္လွည့္ဦးမည္။
ဘယ္ေနရာတြင္ကားေမွာက္သည္ ဘယ္ႏွစ္ေလာင္းေသသည္ စသည္ျဖင့္ ၾကားရေသာ အခါ စိတ္အလြန္ေျခာက္ျခားသည္။ "အစိမ္းေသ" ဟူေသာ စကားလံုးႀကီးသည္ အလြန္အက်ဥ္းတန္သည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ထင္သည္။ ထိုအခ်ိန္မ်ားေလာက္မွ ထိုေ၀ါဟာရကို စၾကားဖူးျခင္းျဖစ္သည္။ စိတ္ထဲတစ္မ်ိဳးႀကီးျဖစ္သည္။
ထိုစဥ္က အင္းေတာ္-ဗန္းေမာက္ေျပဆြဲေသာ ကားမ်ားမွာ ဂ်ီအမ္စီ ႏွင့္ ဟီးႏိုးကားေဟာင္းႀကီးမ်ားျဖစ္သည္။ ကုန္တင္ကားမ်ားျဖစ္သည္။ လူမ်ားက ခိုကပ္တြဲလိုက္ၾကရသည္။ စိတ္ပ်က္စရာအလြန္ေကာင္းပါသည္။ ကားလမ္းမွာ ခ်ိဳင့္မ်ား၊ က်င္းမ်ားႏွင့္ ျပည့္ေနေသာေၾကာင့္ နည္းနည္းေမာင္းလိုက္ ဟိုးဖက္ယိမ္းလိုက္ "ညြတ္ခနဲ" ၊ သည္ဖက္ယိမ္းလို႕က္ "သိမ့္ခနဲ" ေမွာက္မ်ား ေမွာက္သြားေလမလားဟု ရင္တမမျဖင့္ ဘုရားတေနရပါသည္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ေဒသမွာ ေတာင္က်ေခ်ာင္းမ်ား၊ ေျမာင္းမ်ား အလြန္ေပါေသာေဒသျဖစ္သည္။ ေတာင္ေၾကာတစ္ခုၿပီးလွ်င္ ေခ်ာက္တစ္ခုရိွသည္။ ေခ်ာက္အနက္ႀကီးမ်ားကား မဟုတ္ပါ။ ထိုေခ်ာက္မ်ားကို ကူးရန္တံတားေဆာက္ထားၾကသည္။ ေဆာက္ထားေသာ တံတားမ်ားမွာ သစ္သားတံတားမ်ားသာ ကားအေတာ္ျဖတ္ေမာင္းၿပီးလွ်င္ က်ိဳးေၾကေနၾကၿပီျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ တံတားအကူးတြင္ အထူး ဘုရားအား႐ံုျပဳရသည္။ အသက္ပင္မရွဴအား၊ ေအာင့္ထားရသည္။ သစ္သားက်ိဳးသံ "ေျဖာင္းခနဲ" ၾကားလ်င္ ေသၿပီထင္တယ္ဟု မ်က္လံုးစံုမွိတ္ၿပီး ဘုရားတလိုက္ရေသာ အႀကိမ္လည္း မနည္းေပ။ တံတားျဖတ္တိုင္း ႀကံဳရသည္။ တံတားျဖတ္ရာတြင္ တစ္ေနရာေတာ့ စိတ္ခ်မ္းသာသည္။ ထိုေနရာမွာ အေဖတို႔ ေခၽြးႏွင့္ရင္း၍ ေဆာက္ခဲ့ေသာ ကၽြဲေကာႀကီးေခၚ သံကူကြန္ကရစ္တံတားကို ျဖစ္ရေသာ အခါပင္ျဖစ္သည္။
မိုးႀကီးေသာအခါမ်ားတြင္ အခ်ိ႕ေခ်ာင္းကူးတံတားမ်ား ေရပါသြားၾကသည္။ ထိုတံတားမ်ားလည္း သံကူကြန္ကရစ္တံတားမ်ားျဖစ္သင့္ပါသည္။ ျဖစ္လာဖို႔လည္း ကၽြန္ေတာ္ေမ်ာ္လင့္သည္။ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာၾကာခဲ့ပါၿပီ။ ခုထိ ျဖစ္မလာေသးပါ။ ကၽြန္ေတာ္ပင္လွ်င္ ယခု အသက္ ၃၀ ရိွၿပီ၊ ထိုတံတားမ်ားမွာ မိုးရာသီတြင္ က်ိဳးၿမဲက်ိဳးဆဲပင္။ တစ္ခါတစ္ခါလည္း ၀မ္းနည္းမိသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေဒသထြက္ ကၽြန္းႏွင့္ေရြမ်ားမွ ရသည့္ေငြျဖင့္ေဆာက္ေပးမည္ဆိုလွ်င္ အင္းေတာ္-ဗန္းေမာက္ကားလမ္းမွာ ႏိုင္လြန္ကတၱရာလမ္းပင္ျဖစ္သင့္ေနေပၿပီၤ။ တံတားႀကီးမ်ားျဖင့္ ဦးဒဟိုးေမာင္းႏိုင္ ေျပးဆြဲႏိုင္ေသာ လမ္းမ်ား ျဖစ္သင့္ေပၿပီ။ အိပ္မက္ကေတာ့ ေ၀းဆဲပင္။
အင္းေတာ္-ဗန္းေမာက္ကားလမ္းကို ၆ ႏွစ္သား အရြယ္မွ ၁၀ တန္းေအာင္ၿပီးသည္ အထိ ႏွစ္စဥ္ မိုးဦးက်စ ဇြန္လ၀င္ခါနီး ေက်ာင္းဖြင့္ခ်ိန္တြင္ ကၽြန္ေတာ္ကားစီးၿပီး ခရီးသြားရသည္။ သြားရတိုင္း ကၽြန္ေတာ္ရင္ခုန္ၿမဲ၊ ရင္တုန္ၿမဲပင္။ ၆ တန္း၊ ရ တန္း အရြယ္တြင္မူ ကၽြန္ေတာ္သည္ ယိုင္လဲလုလု ကားေပၚတြင္ စာဖတ္မပ်က္ စီးလာႏိုင္ခဲ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ ကား၊ ရထား၊ သေဘၤာမူးေလ့ရိွသူ မဟုတ္ပါ။ စင္ကာပူုသို႔ လာမွ ေလယာဥ္စီးဖူးသည္။ ေလယာဥ္မ်ားမူးဦးမည္လားဟု ေတာက်က် ပင္ေတြးမိသည္။ ေလယာဥ္လည္း မမူးပါ။ ေလယာဥ္ေပၚတြင္ အေတြ႔အႀကံဳ ဟုေတြးကာ ႐ွဴ႐ွဴးပင္ ၀င္ေပါက္ခဲ့ပါေသးသည္။
တစ္ခါ အေဖႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ အတူတူ အင္းေတာ္သို႕ ကၽြန္ေတာ္ေက်ာင္းတက္ရန္ အျပန္ ကားစီးၿပီး အင္းေတာ္-ဗန္းေမာက္ ကားလမ္းကို ကားစီးခရီးထြက္ရေတာ့သည္။ ကားမွာ ဟီးႏိုးကုန္တင္ကားႀကီးျဖစ္သည္။ ေဘာ္ဒီကို ကုန္မ်ားမ်ားတင္ႏိုင္ရန္ ရွည္ရွည္ျပဳလုပ္ထားေသာေၾကာင့္ ကားမွာ လမ္းနည္းနည္းဆိုးလွ်င္ အေတာ္ခါၿပီးယမ္းပါသည္။ ေမွာက္လြယ္ေသာကားျဖစ္သည္။ ထိုကားႀကီးျဖင့္ ခရီးထြက္အလာ လမ္းတစ္ေနရာအေရာက္တြင္ ရြံ႕ျပည့္ေနေသာခ်ိဳင့္တစ္ခုကို အျဖတ္တြင္ ဘယ္ဖက္ျခမ္းသို႕တအားယိမ္းၿပီး ယိုင္သြားသည္။ ကံေကာင္းသည္မွာ ကားကို ဘီးလွိမ့္႐ံုေမာင္းေနျခင္းေၾကာင့္ မေမွာက္ျခင္းျဖစ္သည္။ ကားမွာ ရပ္သြားၿပီး တစ္ဖက္ေစာင္းေနသည္။ အေဖက ကားစစီးကတည္းက ကၽြန္ေတာ့အား စိုးရိမ္၍ ကားေခါင္းခန္းထဲတြင္စီးခိုင္းသည္။ သူ႕အေတြ႕အႀကံဳအရ ကားေခါင္းခန္းတြင္ စီသူမွာ ေသေလ့မရိွဟု ဆိုပါသည္။ အေဖက ကားေပါင္းမိုး (ကားအမိုးကိုင္း) ေပၚတြင္ တြယ္စီးသည္။ ကားေစာင္းေနစဥ္ ကၽြန္ေတာ္က ေခါင္းခန္းထဲမွ လူႀကီးတစ္ဦး၏ ေျပာဆိုမႈေၾကာင့္ ကားေခါင္းထဲမွ ထြက္လာၿပီး ကားေစာင္းေနေသာ ဖက္သို႕ ခုန္ဆင္းမိသည္။ ထိုအခ်ိန္ ကားဆက္ေစာင္းသြား ေမွာက္သြားလွ်င္ ကၽြန္ေတာ္ ထိုေနရာတြင္ ေသေပလိမ့္မည္။ ကၽြန္ေတာ္ မေယာင္မလည္ျဖစ္ေနစဥ္ အေဖ ကားေပါင္းမိုးေပၚမွ ခုန္းဆင္းလာကာ ကၽြန္ေတာ္ကို ေစြ႕ခနဲေပြ႕ၿပီး စိုးရိမ္တႀကီး လြတ္ရာကို ေျပးၾကသည္။ ထိုအခ်ိန္ ကားဆက္ေစာင္းလွ်င္လည္း သားအဖႏွစ္ဦး ကားေအာက္တြင္ ျပားသြားေပမည္။ ကံေကာင္းေထာက္မွ စြာပင္ ကားဆက္မေစာင္းခဲ့ပါ။
ကားလမ္းကို ျပဳျပင္ၿပီး ကားကို ဆက္ေမာင္းလာခဲ့ၾကသည္ တစ္ေနရာတြင္၊ ေတာင္ေစာင္း အဆင္းေလးျဖစ္ပါသည္။ ရြံ ႔မ်ားထူးလ်က္၊ လမ္းမ်ားပ်က္လ်က္ ျဖစ္ခ်င္သလို ျဖစ္ပ်က္ေနေသာလမ္းကေလး။ ကၽြန္ေတာ္တို႔စီးလားေသာကား အရိွန္ျဖင့္ အဆင္းတြင္ ကားေပၚမွ တစံုတခု လမ္းေပၚျပဳတ္က်သြားသည္။ ကားလည္းေတာင္ေျခေလာက္တြင္ ဗြက္ထဲနင္းရင္းရပ္သြားသည္။ ကားေပၚမွ လူမ်ား၏ ေအာ္သံလည္း ဆူညံသြားသည္။ တစ္ခုခုေတာ့ျဖစ္ၿပီးဟု ကၽြန္ေတာ္ ယူဆမိသည္။ ကားေပၚမွ လူမ်ားက "ေက်ာ္ညြန္႔ ေက်ာ္ညြန္႔ ဘာမွမျဖစ္ဘူးလား" ဟုေမးေနသံၾကားရသည္။ ကၽြန္ေတာ္ထူပူေနသည္။ "ေက်ာ္ညြန္႔ျပဳတ္က်သြားလို႔" ဟု ေအာ္ေနၾကသည္။ ေက်ာ္ညြန္႔ ဆိုသူမွာ ကၽြန္ေတာ့္ အေဖ ကၽြန္ေတာ္ စိုးရိမ္တႀကီးၾကည့္မိသည္။ ဘာမွ မျဖစ္ပါဘူး။ "ကားေမွာက္ၿပီ ထင္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ႀကိဳခုန္ခ်ထားတာ" အေဖ့ေျဖသံကိုၾကားရသည္။ ထိုခရီးဆိုးပါသည္။ သို႔ေသာ္ အင္းေတာ္တို႔ ညေနမိုးစုပ္စုပ္ အခ်ဳပ္တြင္ ေဘးကင္းစြာ ေရာက္ရိွခဲ့ပါသည္။ မနက္ ၉ နာရီခန္႔မွ စစီးေသာ ၂၈ မိုင္ ကားလမ္း ခရီးသည္ ည ၉ နာရီမွ လိုရာေရာက္သည္ ဆိုလွ်င္ အင္းေတာ္-ဗန္းေမာက္ ကားလမ္း အဘယ္မွ် ေကာင္းသည္ ကို မွန္းၾကည့္ႏိုင္ေပသည္။
ကားလမ္းအေၾကာင္းဆက္ပါဦးမည္။ အင္းေတာ္-ဗန္းေမာက္ကားလမ္းမွာ ၂၉ မိုင္သာရွည္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ငယ္စဥ္ကမူ အေတာ္စြန္႔စြန္႔စားစား သြားရေသာခရီးတစ္ခုပင္ျဖစ္သည္။ ေႏြရာသီလမ္းဟုသာ ေျပာႏိုင္ပါသည္။ မိုးတြင္း၌ ဗြက္မ်ားထကာ ကားေမာင္းမရေလာက္ေအာင္ ကားလမ္းပ်က္ပါသည္။ ထို႔ ကၽြန္ေတာ္ အရြယ္ေရာက္၍ သီခ်င္းနားေထာင္တတ္ေသာအခါ ရွမ္းအဆိုေတာ္ စိုင္းဆိုင္ေမာ၀္၏ မူဆယ္နမ့္ခမ္းလမ္း သီခ်င္းသည္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အင္းေတာ္-ဗန္းေမာက္ကားလမ္း ကိုမ်ား ေရးထားေလသလား ဟုပင္ ထင္မိသည္။
ဤအင္းေတာ္-ဗန္းေမာက္ကားလမ္းကို ကၽြန္ေတာ္ ေၾကာက္ရသည္မွာလည္း အေၾကာင္းရိွသည္။ အင္းေတာ္-ဗန္းေမာက္ ကားလမ္းအတြင္း ကၽြန္ေတာ္ ငယ္ငယ္က ကားေမွာက္သည္ကို ခဏခဏၾကားရသည္။ တုန္စီ-နံ႔သာ ေခ်ာင္းကူးတံတားကားေမွာက္မႈတြင္ အေဖပါသည္။ ေသကံမေရာက္ အသက္မေပ်ာက္ခဲ့ပါ။ ႀကီးႀကီးမားမား ထိခိုက္မႈလည္း မရိွခဲ့ပါ။ သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္ ကားစီးရမွာ အလြန္ေၾကာက္သြားခဲ့သည္။ ထိုအခ်ိန္က အေဖ ေသဆံုးခဲ့လွ်င္ ကၽြန္ေတာ္ ဤဘေလာ့ဂ္ကို ေရးႏိုင္သည္ အထိ စာတတ္ခ်င္မွ တတ္ပါလိမ္မည္။ အေဖ့ေက်းဇူး အလြန္းႀကီးသည္။ ေငြရွာရေသာ အခက္အခဲ၊ ေထာက္ပံ့လိုေသာ ဆႏၵတို႔ကို သိျမင္လာေသာ အခါ အေဖ့အနစ္နာခံမႈ၊ ႀကိဳးစားမႈ၊ စည္းကမ္းရိွမႈ၊ အေျမာ္အျမင္ႀကီးမႈတို႕႔ကို ပိုေလးစားမိသည္။
အေဖ့အေၾကာင္း ျဖစ္သြားေတာ့မည္ ကားလမ္းအေၾကာင္းဖက္လွည့္ဦးမည္။
ဘယ္ေနရာတြင္ကားေမွာက္သည္ ဘယ္ႏွစ္ေလာင္းေသသည္ စသည္ျဖင့္ ၾကားရေသာ အခါ စိတ္အလြန္ေျခာက္ျခားသည္။ "အစိမ္းေသ" ဟူေသာ စကားလံုးႀကီးသည္ အလြန္အက်ဥ္းတန္သည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ထင္သည္။ ထိုအခ်ိန္မ်ားေလာက္မွ ထိုေ၀ါဟာရကို စၾကားဖူးျခင္းျဖစ္သည္။ စိတ္ထဲတစ္မ်ိဳးႀကီးျဖစ္သည္။
ထိုစဥ္က အင္းေတာ္-ဗန္းေမာက္ေျပဆြဲေသာ ကားမ်ားမွာ ဂ်ီအမ္စီ ႏွင့္ ဟီးႏိုးကားေဟာင္းႀကီးမ်ားျဖစ္သည္။ ကုန္တင္ကားမ်ားျဖစ္သည္။ လူမ်ားက ခိုကပ္တြဲလိုက္ၾကရသည္။ စိတ္ပ်က္စရာအလြန္ေကာင္းပါသည္။ ကားလမ္းမွာ ခ်ိဳင့္မ်ား၊ က်င္းမ်ားႏွင့္ ျပည့္ေနေသာေၾကာင့္ နည္းနည္းေမာင္းလိုက္ ဟိုးဖက္ယိမ္းလိုက္ "ညြတ္ခနဲ" ၊ သည္ဖက္ယိမ္းလို႕က္ "သိမ့္ခနဲ" ေမွာက္မ်ား ေမွာက္သြားေလမလားဟု ရင္တမမျဖင့္ ဘုရားတေနရပါသည္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ေဒသမွာ ေတာင္က်ေခ်ာင္းမ်ား၊ ေျမာင္းမ်ား အလြန္ေပါေသာေဒသျဖစ္သည္။ ေတာင္ေၾကာတစ္ခုၿပီးလွ်င္ ေခ်ာက္တစ္ခုရိွသည္။ ေခ်ာက္အနက္ႀကီးမ်ားကား မဟုတ္ပါ။ ထိုေခ်ာက္မ်ားကို ကူးရန္တံတားေဆာက္ထားၾကသည္။ ေဆာက္ထားေသာ တံတားမ်ားမွာ သစ္သားတံတားမ်ားသာ ကားအေတာ္ျဖတ္ေမာင္းၿပီးလွ်င္ က်ိဳးေၾကေနၾကၿပီျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ တံတားအကူးတြင္ အထူး ဘုရားအား႐ံုျပဳရသည္။ အသက္ပင္မရွဴအား၊ ေအာင့္ထားရသည္။ သစ္သားက်ိဳးသံ "ေျဖာင္းခနဲ" ၾကားလ်င္ ေသၿပီထင္တယ္ဟု မ်က္လံုးစံုမွိတ္ၿပီး ဘုရားတလိုက္ရေသာ အႀကိမ္လည္း မနည္းေပ။ တံတားျဖတ္တိုင္း ႀကံဳရသည္။ တံတားျဖတ္ရာတြင္ တစ္ေနရာေတာ့ စိတ္ခ်မ္းသာသည္။ ထိုေနရာမွာ အေဖတို႔ ေခၽြးႏွင့္ရင္း၍ ေဆာက္ခဲ့ေသာ ကၽြဲေကာႀကီးေခၚ သံကူကြန္ကရစ္တံတားကို ျဖစ္ရေသာ အခါပင္ျဖစ္သည္။
မိုးႀကီးေသာအခါမ်ားတြင္ အခ်ိ႕ေခ်ာင္းကူးတံတားမ်ား ေရပါသြားၾကသည္။ ထိုတံတားမ်ားလည္း သံကူကြန္ကရစ္တံတားမ်ားျဖစ္သင့္ပါသည္။ ျဖစ္လာဖို႔လည္း ကၽြန္ေတာ္ေမ်ာ္လင့္သည္။ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာၾကာခဲ့ပါၿပီ။ ခုထိ ျဖစ္မလာေသးပါ။ ကၽြန္ေတာ္ပင္လွ်င္ ယခု အသက္ ၃၀ ရိွၿပီ၊ ထိုတံတားမ်ားမွာ မိုးရာသီတြင္ က်ိဳးၿမဲက်ိဳးဆဲပင္။ တစ္ခါတစ္ခါလည္း ၀မ္းနည္းမိသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေဒသထြက္ ကၽြန္းႏွင့္ေရြမ်ားမွ ရသည့္ေငြျဖင့္ေဆာက္ေပးမည္ဆိုလွ်င္ အင္းေတာ္-ဗန္းေမာက္ကားလမ္းမွာ ႏိုင္လြန္ကတၱရာလမ္းပင္ျဖစ္သင့္ေနေပၿပီၤ။ တံတားႀကီးမ်ားျဖင့္ ဦးဒဟိုးေမာင္းႏိုင္ ေျပးဆြဲႏိုင္ေသာ လမ္းမ်ား ျဖစ္သင့္ေပၿပီ။ အိပ္မက္ကေတာ့ ေ၀းဆဲပင္။
အင္းေတာ္-ဗန္းေမာက္ကားလမ္းကို ၆ ႏွစ္သား အရြယ္မွ ၁၀ တန္းေအာင္ၿပီးသည္ အထိ ႏွစ္စဥ္ မိုးဦးက်စ ဇြန္လ၀င္ခါနီး ေက်ာင္းဖြင့္ခ်ိန္တြင္ ကၽြန္ေတာ္ကားစီးၿပီး ခရီးသြားရသည္။ သြားရတိုင္း ကၽြန္ေတာ္ရင္ခုန္ၿမဲ၊ ရင္တုန္ၿမဲပင္။ ၆ တန္း၊ ရ တန္း အရြယ္တြင္မူ ကၽြန္ေတာ္သည္ ယိုင္လဲလုလု ကားေပၚတြင္ စာဖတ္မပ်က္ စီးလာႏိုင္ခဲ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ ကား၊ ရထား၊ သေဘၤာမူးေလ့ရိွသူ မဟုတ္ပါ။ စင္ကာပူုသို႔ လာမွ ေလယာဥ္စီးဖူးသည္။ ေလယာဥ္မ်ားမူးဦးမည္လားဟု ေတာက်က် ပင္ေတြးမိသည္။ ေလယာဥ္လည္း မမူးပါ။ ေလယာဥ္ေပၚတြင္ အေတြ႔အႀကံဳ ဟုေတြးကာ ႐ွဴ႐ွဴးပင္ ၀င္ေပါက္ခဲ့ပါေသးသည္။
တစ္ခါ အေဖႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ အတူတူ အင္းေတာ္သို႕ ကၽြန္ေတာ္ေက်ာင္းတက္ရန္ အျပန္ ကားစီးၿပီး အင္းေတာ္-ဗန္းေမာက္ ကားလမ္းကို ကားစီးခရီးထြက္ရေတာ့သည္။ ကားမွာ ဟီးႏိုးကုန္တင္ကားႀကီးျဖစ္သည္။ ေဘာ္ဒီကို ကုန္မ်ားမ်ားတင္ႏိုင္ရန္ ရွည္ရွည္ျပဳလုပ္ထားေသာေၾကာင့္ ကားမွာ လမ္းနည္းနည္းဆိုးလွ်င္ အေတာ္ခါၿပီးယမ္းပါသည္။ ေမွာက္လြယ္ေသာကားျဖစ္သည္။ ထိုကားႀကီးျဖင့္ ခရီးထြက္အလာ လမ္းတစ္ေနရာအေရာက္တြင္ ရြံ႕ျပည့္ေနေသာခ်ိဳင့္တစ္ခုကို အျဖတ္တြင္ ဘယ္ဖက္ျခမ္းသို႕တအားယိမ္းၿပီး ယိုင္သြားသည္။ ကံေကာင္းသည္မွာ ကားကို ဘီးလွိမ့္႐ံုေမာင္းေနျခင္းေၾကာင့္ မေမွာက္ျခင္းျဖစ္သည္။ ကားမွာ ရပ္သြားၿပီး တစ္ဖက္ေစာင္းေနသည္။ အေဖက ကားစစီးကတည္းက ကၽြန္ေတာ့အား စိုးရိမ္၍ ကားေခါင္းခန္းထဲတြင္စီးခိုင္းသည္။ သူ႕အေတြ႕အႀကံဳအရ ကားေခါင္းခန္းတြင္ စီသူမွာ ေသေလ့မရိွဟု ဆိုပါသည္။ အေဖက ကားေပါင္းမိုး (ကားအမိုးကိုင္း) ေပၚတြင္ တြယ္စီးသည္။ ကားေစာင္းေနစဥ္ ကၽြန္ေတာ္က ေခါင္းခန္းထဲမွ လူႀကီးတစ္ဦး၏ ေျပာဆိုမႈေၾကာင့္ ကားေခါင္းထဲမွ ထြက္လာၿပီး ကားေစာင္းေနေသာ ဖက္သို႕ ခုန္ဆင္းမိသည္။ ထိုအခ်ိန္ ကားဆက္ေစာင္းသြား ေမွာက္သြားလွ်င္ ကၽြန္ေတာ္ ထိုေနရာတြင္ ေသေပလိမ့္မည္။ ကၽြန္ေတာ္ မေယာင္မလည္ျဖစ္ေနစဥ္ အေဖ ကားေပါင္းမိုးေပၚမွ ခုန္းဆင္းလာကာ ကၽြန္ေတာ္ကို ေစြ႕ခနဲေပြ႕ၿပီး စိုးရိမ္တႀကီး လြတ္ရာကို ေျပးၾကသည္။ ထိုအခ်ိန္ ကားဆက္ေစာင္းလွ်င္လည္း သားအဖႏွစ္ဦး ကားေအာက္တြင္ ျပားသြားေပမည္။ ကံေကာင္းေထာက္မွ စြာပင္ ကားဆက္မေစာင္းခဲ့ပါ။
ကားလမ္းကို ျပဳျပင္ၿပီး ကားကို ဆက္ေမာင္းလာခဲ့ၾကသည္ တစ္ေနရာတြင္၊ ေတာင္ေစာင္း အဆင္းေလးျဖစ္ပါသည္။ ရြံ ႔မ်ားထူးလ်က္၊ လမ္းမ်ားပ်က္လ်က္ ျဖစ္ခ်င္သလို ျဖစ္ပ်က္ေနေသာလမ္းကေလး။ ကၽြန္ေတာ္တို႔စီးလားေသာကား အရိွန္ျဖင့္ အဆင္းတြင္ ကားေပၚမွ တစံုတခု လမ္းေပၚျပဳတ္က်သြားသည္။ ကားလည္းေတာင္ေျခေလာက္တြင္ ဗြက္ထဲနင္းရင္းရပ္သြားသည္။ ကားေပၚမွ လူမ်ား၏ ေအာ္သံလည္း ဆူညံသြားသည္။ တစ္ခုခုေတာ့ျဖစ္ၿပီးဟု ကၽြန္ေတာ္ ယူဆမိသည္။ ကားေပၚမွ လူမ်ားက "ေက်ာ္ညြန္႔ ေက်ာ္ညြန္႔ ဘာမွမျဖစ္ဘူးလား" ဟုေမးေနသံၾကားရသည္။ ကၽြန္ေတာ္ထူပူေနသည္။ "ေက်ာ္ညြန္႔ျပဳတ္က်သြားလို႔" ဟု ေအာ္ေနၾကသည္။ ေက်ာ္ညြန္႔ ဆိုသူမွာ ကၽြန္ေတာ့္ အေဖ ကၽြန္ေတာ္ စိုးရိမ္တႀကီးၾကည့္မိသည္။ ဘာမွ မျဖစ္ပါဘူး။ "ကားေမွာက္ၿပီ ထင္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ႀကိဳခုန္ခ်ထားတာ" အေဖ့ေျဖသံကိုၾကားရသည္။ ထိုခရီးဆိုးပါသည္။ သို႔ေသာ္ အင္းေတာ္တို႔ ညေနမိုးစုပ္စုပ္ အခ်ဳပ္တြင္ ေဘးကင္းစြာ ေရာက္ရိွခဲ့ပါသည္။ မနက္ ၉ နာရီခန္႔မွ စစီးေသာ ၂၈ မိုင္ ကားလမ္း ခရီးသည္ ည ၉ နာရီမွ လိုရာေရာက္သည္ ဆိုလွ်င္ အင္းေတာ္-ဗန္းေမာက္ ကားလမ္း အဘယ္မွ် ေကာင္းသည္ ကို မွန္းၾကည့္ႏိုင္ေပသည္။
No comments:
Post a Comment