အေမေရးတဲ့ စာတစ္ေစာင္
အပိုင္း (၃)
အေမသားကို ၿခိမ္းေျခာက္ေနတာမဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ သားလည္း အေမ႔ကို လုပ္ျဖစ္ေအာင္ေတာ့ ဖိအားမေပးနဲ႔ေပါ႔။ အေမရိကန္ေတြ လေပၚေျခခ်တဲ့ ႏွစ္မွာ သားကိုေမြးတာ။ လေပၚကအျပန္ မွာ လူေတြအတြက္ အပိုလိုလို႔ေခၚတဲ့ ထူးဆန္းတဲ့ မ်က္စိနာ ေရာဂါ ပါလာခဲ့တယ္။ လေပၚက လူေတြျပန္လာၿပီးလို႔ သိပ္မၾကာခင္မွာဘဲ လူတိုင္းလူတိုင္း မ်က္စိေတြ အနီေရာင္ေျပာင္းလာၿပီး မ်က္ရည္ေတြ ေရပိုက္ေခါင္းက က်သလို က်က်ေနၾကတာ အေမမွတ္မိေသးတယ္ သား။ အဲဒါ ကမၻာေပၚကလူေတြ လရဲ႕ မ်က္ႏွာျပင္ေပၚမွာ ေျခရာခ်န္ခဲ့တဲ့အတြက္ လူေတြ မေထမဲ႔ျမင္ မျပဳရဲေအာင္ ဘုရားသခင္က ဒဏ္ခတ္တာတဲ့။ အဲလိုထူးထူးျခားျခားႏွစ္မွာေမြးတဲ့ သားက အေမရိကန္ကို ပညာသင္သြားမယ္ေျပာတဲ့အခါ အေမ မအံ့ၾသတာေပါ႔။ အေမတို႔ ေတြေလ အျဖဴအမည္း တီဗြီ အေဟာင္းေလး မွာ အထူးအစီအစဥ္ေတြၾကည့္တဲ့အခါ သားကေတာ့ တစ္ပါတ္ကို နာမည္တစ္မ်ိဳးပဲ။ ပထမတစ္ပတ္မွာ ဒန္ဘေလာ့ကာ၊ ဒုတိယပတ္မွာ ပါနယ္ေရာဘတ္၊ ေနာက္ မိုက္ကယ္လန္ဒန္၊ ေလာ္နီဂရင္း အို..... စံုလို႔ပါပဲ သားရယ္။ ေကာင္းဘြိဳင္ဦးထုပ္ေလး ေဆာင္း၊ သစ္သားေဆးတံေလးကိုက္ၿပီး၊ ေဆးလိပ္သမားႀကီးလို ဟန္ေဆာင္၊ အမ္မယ္ ခပ္ေထ႔ေထ႔ႏႈတ္ခမ္းနဲ႔ တီဗီြထဲက မင္းသားႀကီးလို ႏွာေခါင္းသံႀကီးနဲ႔ ေျပာေျပာေနတတ္ေသး။ တကယ္ပါ သားေလး အေမရိက ကို ပညာသင္ သြာမယ္ေျပာေတာ႔ အေမ့အတြက္ အံ့ၾသစရာ မဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။ သားက အေမရိကန္ေတြလေပၚ မွာ အလံစိုက္ႏိုင္တဲ့ႏွစ္မွာ ေမြးခဲ့တာပဲ။ လျပည့္ည သားတို႔ တစ္ေတြ ကစားၾကၿပီဆိုရင္ တျခားကေလးေတြ လေပၚက လူကိုျမင္ၾကတဲ့အခါ သားကေတာ့ အေမ့ဆီ ေျပးေျပးလာၿပီး လေပၚကလူက သားကို အေမရိကန္ အလံႀကီး ယမ္းျပေနတယ္လို႔ လာလာေျပာတတ္တာပဲ။
အေမတို႔မိသားစုရဲ ႔ အတြင္းေရးကိစၥေတြ သားကို ေျပာျပခ်င္တယ္။ ၁၉၄၀ ျပည့္ႏွစ္ဦးပိုင္းတုန္းက သားေဖေဖ ဟို၀ပ္တကၠသိုလ္မွာ လုပ္ေသးတယ္။ အေမတို႔ ႏိုင္ငံလြတ္လပ္ေရးႀကိဳးပမ္းခ်ိန္တုန္းက ႀကီးက်ယ္ျမင့္ျမတ္တဲ့၊ ေျဖာင့္မွတ္မွန္ကန္တဲ့ နမ္ဒီအဇီကီ၀ီွးတို႔လို အာဖရိကန္ ေခါင္းေဆာင္ေကာင္းေတြ ေမြးထုတ္ေပးခဲ့တဲ့ တကၠသိုလ္မွာေပါ႔။ သားေဖေဖေလ အဲဒါးလ္ ဒမ္းစတာ နယ္စပ္ကို ေလွနဲ႔ျဖတ္ဖို႔ အတြက္ ေငြလိုတာနဲ႔ သားရဲ ႔ အဖိုးကေတာ့ သူ႔ရာဘာၿခံႀကီး တစ္ခုလံုးကို ယူႏိုက္တက္အာဖရိကန္ ကုမၸဏီ ကို ေရာင္းပစ္ခဲ့တယ္သားရဲ ႔။ သားရဲ ႔ဖြားဖြားလည္း သူ႔လက္၀တ္လက္စားေတြ ေရာင္းၿပီးေပးလိုက္တာပဲ။ သားေဖေဖ လားဂို႔(စ္) ဆိပ္ကမ္းကိုေရာက္ေတာ့ လူလိမ္ေတြနဲ႔ ေတ႔ြေတာ့တာပဲ။ လူလိမ္ေတြက သားေဖေဖရဲ ႔ ေငြကို ႏွစ္ဆျဖစ္ေအာင္ လုပ္ေပးႏိုင္တယ္လို႔ေျပာသတဲ့။ လူလိမ္ေတြက စစ္ျပန္ေတြတဲ့။ အေနာက္အာဖရိကမွာ အေျခခ်ေနၾကတဲ့ သူေတြေပါ႔။ သူတို႔ေတြက သားအေဖလို ေတာသားလူအေလးေတြကို အဲဒီ ဆိပ္ကမ္းနားတစ္ေလွ်ာက္ အမဲလိုက္ဖမ္း ေနသူေတြေပါ႔။ သားေဖေဖ အေၾကာင္းျပတာကေတာ့ သူတို႔ေတြ ပိုက္ဆံ ႏွစ္ဆျဖစ္ေအာင္လုပ္ေပးရင္ တစ္၀က္ကို အိမ္ျပန္ပို႔မယ္၊ က်န္တဲ့ တစ္၀က္နဲ႔ အေမရိကဆက္ သြားမယ္ေပါ႔။ လူလိမ္ေတြက သားေဖေဖရဲ ႔ ပိုက္ဆံေတြကို ယူၿပီး သစ္သားေသတၱာနက္ တစ္လံုးကို လက္ထဲ ထိုးထဲ့ ေပးသတဲ့။ ေနာက္ေန႔ မေရာက္မခ်င္း ဖြင့္မၾကည့္ရဘူးလို႔ ေျပာတယ္တဲ့ သားရယ္။ သားေဖေဖလည္း ေနာက္တစ္ေန႔ေရာက္လို႔ ဖြင့္ၾကည့္ေရာ ပိုက္ဆံ အရြယ္ သတင္းစာျဖတ္စေတြခ်ည္း ေတြ႔ရတယ္ဆိုပဲ သားရယ္။ သားေဖေဖလည္း စိတ္ကေယာင္ေျခာက္ျခားျဖစ္ ၿပီး အတၱလႏၱိတ္ သမုဒၵသရာထဲ ဆင္းၿပီး ေသဖို႔ ႀကံမိေသးသတဲ့။ ဆိပ္ကမ္းမွာ ပဲကိတ္လာေရာင္းတဲ့ မိန္းမႀကီး တစ္ေယာက္ကေတြ႔ၿပီး တားလို႔ မေသတာတဲ့။ ၿပီးေတာ့ သူက သားေဖေဖ ကို သူ႔အိမ္ကို ေခၚသြာတယ္ဆိုပဲ။ သားေဖေဖက အဲဒီက ကိုယ္ပိုင္ေက်ာင္းေလး တစ္ခုမွာ စာသင္တဲ့ အလုပ္ရတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ပိုေကာင္းတဲ့ အခြင့္အေရးရႏိုင္မယ့္ ဆိုင္ရာလီ၀မ္ကို သြားဖို႔ ေငြစုၿပီးသြာခဲ့တယ္။ အိမ္ကေတာ့ သားေဖေဖ ကို အေမရိကမွာ ပညာသင္ေနတယ္လို႔ ယူဆထားတာေပါ႔။ သားအဖိုး ေနမေကာင္းျဖစ္ေတာ့ သားေဖေဖက ဆိုင္ရာလီ၀မ္ မွာေလ။ သားေဖေဖက သားအႀကီိးဆံုးျဖစ္ေလေတာ့ သားအဖိုးရဲ ႔ ေနာက္ဆံုးထြက္သက္ကို သားေဖေဖ ရဲ ႔ ရင္ခြင္ထဲ၊ သားေဖေဖရဲ ႔ လက္ထဲမွာပဲ အဆံုးသတ္ခ်င္တာေပါ႔။ ဒါေၾကာင့္မို႔ လူႀကီးေတြက ေဆးဆရာနဲ႔ တိုင္ပင္ၿပီး မႏၱန္အတတ္နဲ႔ သားေဖေဖကို ျပန္လာဖို႔ေခၚၾကေတာ့တာေပါ႔။ မႏၱန္က သားေဖေဖကို ဆိုင္ရာလီ၀မ္ကေန အိမ္ျပန္ေရာက္ လာေအာင္ တကယ္ပဲေခၚႏိုင္ခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ကြယ္ မင့္အဖိုးကေတာ့ သူ႔အသဲကို ခြဲခဲ့တဲ့ သူ႔သားအေပၚ ဆူပူဆဲဆုိတာေလးေတာင္ မလုပ္နိုင္ရွာေတာ့ပါဘူး။ သားေဖေဖ ေရာက္လာေတာ့ သားဖိုးဖိုး ဆံုးႏွင့္ ရွာၿပီေလ။ သားအဖိုး ကေတာ့ ေျပာတယ္ သားေဖေဖ က သူ႔ကို စိတ္ပ်က္ေအာင္လုပ္တယ္လို႔ေပါ႔။ သားေဖေဖကိုယ္တိုင္လည္း သားအလွည့္ က်ေတာ့ ၀ဋ္ျပန္လည္တာပါပဲ။
သားမွတ္မိေသးလား။ ၾသစေၾတးလ်ကေန အေမတို႔ရြာကို ပ်ံပ်ံလာၿပီး လယ္ေတာထဲမွာ အသိုက္လာလုပ္ၿပီး ေနတဲ့ ငွက္ႀကီးေတြကိုေလ။ မဲလ္ဘုန္း တိရိစၦာန္ဥယ်ာဥ္ ဆိုတဲ့ ေရႊေရာင္ေတာက္ေတာက္ေျခပတ္ေလး သူတို႔ေျခခ်င္း၀တ္မွာပါတယ္ေလ။ သားမွတ္မိဦးမွာပါ စပါးကြင္းေတြထဲမွာ ေရကန္ေလးထဲေရကူလိုက္၊ စပါးေစ႔ေလးေတြ စားလိုက္၊ ကစားလိုက္၊ သီခ်င္းဆိုလိုက္နဲ႔ ငွက္ေတြေပ်ာ္ျမဴးေနၾကပံုကို။ သူတို႔ အေတာင္ေတြကလည္း အေရာင္အေသြးစံုလိုက္တာ။ လက္နဲ႔ေရးထားတဲ့ အတိုင္းပဲေနာ္ ။ လယ္သမားေတြကလည္း သူတို႔ေတြကို ဒုကၡမေပးၾကဘူးေလ။ ေဒသခံ ေကြလာငွက္ေတြနဲ႔ မတူဘူး။ သူတို႔ေတြက ေျမေပၚက်ေနတဲ့ စပါးေစ႔ေတြေလာက္ပဲစားတာ။ သီးႏွံေတြကိုလည္း ဖ်က္လိုဖ်က္ဆီး မရိွေတာ့ အလည္လာတဲ့ေတာ္၀င္ ငွက္ႀကီေတြလို႔မွတ္ၾကတာ။ သီးႏွံသိမ္းခ်ိန္ေရာက္ၿပီဆို ငွက္ႀကီးေတြက စုစုစည္းစည္းနဲ႔ အခ်ိန္အေတာ္ၾကာ ေဆြးေႏြးတုိင္ပင္ၾကၿပီး ခရီးရွည္ႀကီးကို ဦးတည္ပ်ံၾကေတာ့တာပဲ။
ဒါေပမယ့္သားေရ တစ္ႏွစ္မွာေတာ့ အလည္လာတဲ့ ငွက္ႀကီးေတြထဲက တစ္ေကာင္ဟာ ျပန္လိုက္မသြားဘဲ ေနရစ္ခဲ့ပါေရာ။ တစ္ျခားအေဖာ္ငွက္ႀကီးေတြ ျပန္ဖို႔ စုေ၀းၾကေတာ့ သူမပါဘူး။ ပ်ံသန္းၾကဖို႔ လႈပ္လႈပ္ရွားရွား ျဖစ္ေတာ့လည္း သူကေတာ့ တံုဏိွဘာေ၀ပဲ။ ခြဲခြာေတာ့မယ့္ငွက္ေတြက တေၾကာ္ေၾကာ္လာဖို႔ ငွက္တို႔ဘာ၀ ေအာ္ၾကေခၚၾကေတာ့လည္း ဂ႐ုမစိုက္ေတာ့ဘူး။ ဒါနဲ႔ တစ္ျခားငွက္အေဖာ္ေတြလည္း သူကို ခ်န္ထားခဲ့ၿပီးျပန္ ၾကေတာ့တာေပါ႔။ ေနာက္တစ္ေန႔ လယ္သမားေတြလာေတာ့ သူ႔ဌာေနကို ျပန္သြားဖို႔ ေျခာက္လွန္႔ေမာင္း လြတ္ၾကတာေပါ႔။ ငွက္ႀကီးကေတာ့ စပါးေစ႔ေလးေတြ ေကာက္စားၿမဲပါပဲ။ တခါတေလ ေဒသခံ ေကြလာငွက္ေတြဆီ ေျဖးေျဖးေလးေလး ပ်ံပ်ံသြားၿပီး အတူတူ ေပါင္းေပါင္းေနတာေပါ႔။ ေနာက္ေတာ့ မရိတ္ရေသးတဲ့ သီးႏွံေတြကို လည္း ဖ်က္လို ဖ်က္ဆီး လုပ္လာတယ္။ ငွက္ႀကီးဟာ အလည္လာတဲ့ ငွက္ေတြလို မဖ်က္မဆီး ေရရွည္ မေနႏိုင္ဘူး လို႔ လယ္သမားေတြ အခ်င္းခ်င္းေျပာလာၾကတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေဒသခံငွက္ေတြကို လုပ္သလိုပဲ လုပ္လိုက္ၾကဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္ေတာ့တယ္။ ေနာက္ဆံုးျမွားနဲ႔ပစ္ၿပီး ဟင္းလုပ္လိုက္ေတာ့တာေပါ႔။ သားေလးေရ အေမကေတာ့ အေမ႔ သားေလးဟာ ကိုယ့္ေမြးရပ္ေျမေလးကို ေမ႔သြားတဲ့ ထူးဆန္္းတဲ့ ၾသစႀတီးလ် ငွက္ႀကီးလို ျဖစ္လာလိမ့္မယ္မဟုတ္ဘူးလို႔ ထင္တာပဲ သားရယ္။
အေမတို႔မိသားစုရဲ ႔ အတြင္းေရးကိစၥေတြ သားကို ေျပာျပခ်င္တယ္။ ၁၉၄၀ ျပည့္ႏွစ္ဦးပိုင္းတုန္းက သားေဖေဖ ဟို၀ပ္တကၠသိုလ္မွာ လုပ္ေသးတယ္။ အေမတို႔ ႏိုင္ငံလြတ္လပ္ေရးႀကိဳးပမ္းခ်ိန္တုန္းက ႀကီးက်ယ္ျမင့္ျမတ္တဲ့၊ ေျဖာင့္မွတ္မွန္ကန္တဲ့ နမ္ဒီအဇီကီ၀ီွးတို႔လို အာဖရိကန္ ေခါင္းေဆာင္ေကာင္းေတြ ေမြးထုတ္ေပးခဲ့တဲ့ တကၠသိုလ္မွာေပါ႔။ သားေဖေဖေလ အဲဒါးလ္ ဒမ္းစတာ နယ္စပ္ကို ေလွနဲ႔ျဖတ္ဖို႔ အတြက္ ေငြလိုတာနဲ႔ သားရဲ ႔ အဖိုးကေတာ့ သူ႔ရာဘာၿခံႀကီး တစ္ခုလံုးကို ယူႏိုက္တက္အာဖရိကန္ ကုမၸဏီ ကို ေရာင္းပစ္ခဲ့တယ္သားရဲ ႔။ သားရဲ ႔ဖြားဖြားလည္း သူ႔လက္၀တ္လက္စားေတြ ေရာင္းၿပီးေပးလိုက္တာပဲ။ သားေဖေဖ လားဂို႔(စ္) ဆိပ္ကမ္းကိုေရာက္ေတာ့ လူလိမ္ေတြနဲ႔ ေတ႔ြေတာ့တာပဲ။ လူလိမ္ေတြက သားေဖေဖရဲ ႔ ေငြကို ႏွစ္ဆျဖစ္ေအာင္ လုပ္ေပးႏိုင္တယ္လို႔ေျပာသတဲ့။ လူလိမ္ေတြက စစ္ျပန္ေတြတဲ့။ အေနာက္အာဖရိကမွာ အေျခခ်ေနၾကတဲ့ သူေတြေပါ႔။ သူတို႔ေတြက သားအေဖလို ေတာသားလူအေလးေတြကို အဲဒီ ဆိပ္ကမ္းနားတစ္ေလွ်ာက္ အမဲလိုက္ဖမ္း ေနသူေတြေပါ႔။ သားေဖေဖ အေၾကာင္းျပတာကေတာ့ သူတို႔ေတြ ပိုက္ဆံ ႏွစ္ဆျဖစ္ေအာင္လုပ္ေပးရင္ တစ္၀က္ကို အိမ္ျပန္ပို႔မယ္၊ က်န္တဲ့ တစ္၀က္နဲ႔ အေမရိကဆက္ သြားမယ္ေပါ႔။ လူလိမ္ေတြက သားေဖေဖရဲ ႔ ပိုက္ဆံေတြကို ယူၿပီး သစ္သားေသတၱာနက္ တစ္လံုးကို လက္ထဲ ထိုးထဲ့ ေပးသတဲ့။ ေနာက္ေန႔ မေရာက္မခ်င္း ဖြင့္မၾကည့္ရဘူးလို႔ ေျပာတယ္တဲ့ သားရယ္။ သားေဖေဖလည္း ေနာက္တစ္ေန႔ေရာက္လို႔ ဖြင့္ၾကည့္ေရာ ပိုက္ဆံ အရြယ္ သတင္းစာျဖတ္စေတြခ်ည္း ေတြ႔ရတယ္ဆိုပဲ သားရယ္။ သားေဖေဖလည္း စိတ္ကေယာင္ေျခာက္ျခားျဖစ္ ၿပီး အတၱလႏၱိတ္ သမုဒၵသရာထဲ ဆင္းၿပီး ေသဖို႔ ႀကံမိေသးသတဲ့။ ဆိပ္ကမ္းမွာ ပဲကိတ္လာေရာင္းတဲ့ မိန္းမႀကီး တစ္ေယာက္ကေတြ႔ၿပီး တားလို႔ မေသတာတဲ့။ ၿပီးေတာ့ သူက သားေဖေဖ ကို သူ႔အိမ္ကို ေခၚသြာတယ္ဆိုပဲ။ သားေဖေဖက အဲဒီက ကိုယ္ပိုင္ေက်ာင္းေလး တစ္ခုမွာ စာသင္တဲ့ အလုပ္ရတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ပိုေကာင္းတဲ့ အခြင့္အေရးရႏိုင္မယ့္ ဆိုင္ရာလီ၀မ္ကို သြားဖို႔ ေငြစုၿပီးသြာခဲ့တယ္။ အိမ္ကေတာ့ သားေဖေဖ ကို အေမရိကမွာ ပညာသင္ေနတယ္လို႔ ယူဆထားတာေပါ႔။ သားအဖိုး ေနမေကာင္းျဖစ္ေတာ့ သားေဖေဖက ဆိုင္ရာလီ၀မ္ မွာေလ။ သားေဖေဖက သားအႀကီိးဆံုးျဖစ္ေလေတာ့ သားအဖိုးရဲ ႔ ေနာက္ဆံုးထြက္သက္ကို သားေဖေဖ ရဲ ႔ ရင္ခြင္ထဲ၊ သားေဖေဖရဲ ႔ လက္ထဲမွာပဲ အဆံုးသတ္ခ်င္တာေပါ႔။ ဒါေၾကာင့္မို႔ လူႀကီးေတြက ေဆးဆရာနဲ႔ တိုင္ပင္ၿပီး မႏၱန္အတတ္နဲ႔ သားေဖေဖကို ျပန္လာဖို႔ေခၚၾကေတာ့တာေပါ႔။ မႏၱန္က သားေဖေဖကို ဆိုင္ရာလီ၀မ္ကေန အိမ္ျပန္ေရာက္ လာေအာင္ တကယ္ပဲေခၚႏိုင္ခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ကြယ္ မင့္အဖိုးကေတာ့ သူ႔အသဲကို ခြဲခဲ့တဲ့ သူ႔သားအေပၚ ဆူပူဆဲဆုိတာေလးေတာင္ မလုပ္နိုင္ရွာေတာ့ပါဘူး။ သားေဖေဖ ေရာက္လာေတာ့ သားဖိုးဖိုး ဆံုးႏွင့္ ရွာၿပီေလ။ သားအဖိုး ကေတာ့ ေျပာတယ္ သားေဖေဖ က သူ႔ကို စိတ္ပ်က္ေအာင္လုပ္တယ္လို႔ေပါ႔။ သားေဖေဖကိုယ္တိုင္လည္း သားအလွည့္ က်ေတာ့ ၀ဋ္ျပန္လည္တာပါပဲ။
သားမွတ္မိေသးလား။ ၾသစေၾတးလ်ကေန အေမတို႔ရြာကို ပ်ံပ်ံလာၿပီး လယ္ေတာထဲမွာ အသိုက္လာလုပ္ၿပီး ေနတဲ့ ငွက္ႀကီးေတြကိုေလ။ မဲလ္ဘုန္း တိရိစၦာန္ဥယ်ာဥ္ ဆိုတဲ့ ေရႊေရာင္ေတာက္ေတာက္ေျခပတ္ေလး သူတို႔ေျခခ်င္း၀တ္မွာပါတယ္ေလ။ သားမွတ္မိဦးမွာပါ စပါးကြင္းေတြထဲမွာ ေရကန္ေလးထဲေရကူလိုက္၊ စပါးေစ႔ေလးေတြ စားလိုက္၊ ကစားလိုက္၊ သီခ်င္းဆိုလိုက္နဲ႔ ငွက္ေတြေပ်ာ္ျမဴးေနၾကပံုကို။ သူတို႔ အေတာင္ေတြကလည္း အေရာင္အေသြးစံုလိုက္တာ။ လက္နဲ႔ေရးထားတဲ့ အတိုင္းပဲေနာ္ ။ လယ္သမားေတြကလည္း သူတို႔ေတြကို ဒုကၡမေပးၾကဘူးေလ။ ေဒသခံ ေကြလာငွက္ေတြနဲ႔ မတူဘူး။ သူတို႔ေတြက ေျမေပၚက်ေနတဲ့ စပါးေစ႔ေတြေလာက္ပဲစားတာ။ သီးႏွံေတြကိုလည္း ဖ်က္လိုဖ်က္ဆီး မရိွေတာ့ အလည္လာတဲ့ေတာ္၀င္ ငွက္ႀကီေတြလို႔မွတ္ၾကတာ။ သီးႏွံသိမ္းခ်ိန္ေရာက္ၿပီဆို ငွက္ႀကီးေတြက စုစုစည္းစည္းနဲ႔ အခ်ိန္အေတာ္ၾကာ ေဆြးေႏြးတုိင္ပင္ၾကၿပီး ခရီးရွည္ႀကီးကို ဦးတည္ပ်ံၾကေတာ့တာပဲ။
ဒါေပမယ့္သားေရ တစ္ႏွစ္မွာေတာ့ အလည္လာတဲ့ ငွက္ႀကီးေတြထဲက တစ္ေကာင္ဟာ ျပန္လိုက္မသြားဘဲ ေနရစ္ခဲ့ပါေရာ။ တစ္ျခားအေဖာ္ငွက္ႀကီးေတြ ျပန္ဖို႔ စုေ၀းၾကေတာ့ သူမပါဘူး။ ပ်ံသန္းၾကဖို႔ လႈပ္လႈပ္ရွားရွား ျဖစ္ေတာ့လည္း သူကေတာ့ တံုဏိွဘာေ၀ပဲ။ ခြဲခြာေတာ့မယ့္ငွက္ေတြက တေၾကာ္ေၾကာ္လာဖို႔ ငွက္တို႔ဘာ၀ ေအာ္ၾကေခၚၾကေတာ့လည္း ဂ႐ုမစိုက္ေတာ့ဘူး။ ဒါနဲ႔ တစ္ျခားငွက္အေဖာ္ေတြလည္း သူကို ခ်န္ထားခဲ့ၿပီးျပန္ ၾကေတာ့တာေပါ႔။ ေနာက္တစ္ေန႔ လယ္သမားေတြလာေတာ့ သူ႔ဌာေနကို ျပန္သြားဖို႔ ေျခာက္လွန္႔ေမာင္း လြတ္ၾကတာေပါ႔။ ငွက္ႀကီးကေတာ့ စပါးေစ႔ေလးေတြ ေကာက္စားၿမဲပါပဲ။ တခါတေလ ေဒသခံ ေကြလာငွက္ေတြဆီ ေျဖးေျဖးေလးေလး ပ်ံပ်ံသြားၿပီး အတူတူ ေပါင္းေပါင္းေနတာေပါ႔။ ေနာက္ေတာ့ မရိတ္ရေသးတဲ့ သီးႏွံေတြကို လည္း ဖ်က္လို ဖ်က္ဆီး လုပ္လာတယ္။ ငွက္ႀကီးဟာ အလည္လာတဲ့ ငွက္ေတြလို မဖ်က္မဆီး ေရရွည္ မေနႏိုင္ဘူး လို႔ လယ္သမားေတြ အခ်င္းခ်င္းေျပာလာၾကတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေဒသခံငွက္ေတြကို လုပ္သလိုပဲ လုပ္လိုက္ၾကဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္ေတာ့တယ္။ ေနာက္ဆံုးျမွားနဲ႔ပစ္ၿပီး ဟင္းလုပ္လိုက္ေတာ့တာေပါ႔။ သားေလးေရ အေမကေတာ့ အေမ႔ သားေလးဟာ ကိုယ့္ေမြးရပ္ေျမေလးကို ေမ႔သြားတဲ့ ထူးဆန္္းတဲ့ ၾသစႀတီးလ် ငွက္ႀကီးလို ျဖစ္လာလိမ့္မယ္မဟုတ္ဘူးလို႔ ထင္တာပဲ သားရယ္။
ၿပီးပါၿပီ။
သူငယ္ခ်င္းေရာင္းရင္းေတြေရာ ဘာေတြမ်ားေျပာခ်င္ပါသလဲ။ အေမေရးလိုက္တဲ့ စာတစ္ေစာင္ ဖတ္ၿပီးေတာ့ေပါ႔ .......
စကားတစ္ခြန္းေလာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ေမွ်ာ္လင့္မိပါတယ္ ..... အခ်ိန္ရမယ္ဆို ေျပာေပးခဲ့ၾကပါေနာ္ ...
