အင္းေတာ္ၿမိဳ႕မွ အမွတ္တရေန႔ရက္မ်ား (၉)

ကၽြန္ေတာ္ အင္းေတာ္ေျမကို ျပန္ေျခခ်သည့္ အခ်ိန္က ေဆာင္းရာသီ နံနက္ခင္း။ အင္းေတာ္နားရထားေရာက္လာေတာ့ မနက္ ၄ နာရီ ၅ နာရီေလာက္ ျဖစ္သည္။ ေ၀လီ ေ၀လင္းအခ်ိန္။ ကင္မရာထုတ္ၿပီး မနက္ မိုးေသာက္ခ်ိန္အလွကို က်က်နန မွတ္တမ္းတင္ျဖစ္ေနသည္။ ျပည္ပေရာက္ေတာ့ သည္လိုျမင္ကြင္းမ်ိဳးေတြကို ဓာတ္ပံု႐ိုက္ဖို႔၊ မွတ္တမ္းတင္ထားဖို႔လိုမွန္း သိလာခဲ့သည္။ စင္ကာပူလိုႏိုင္ငံတြင္ လူဖန္တီးထားေသာ ႐ႈခင္းမ်ားကသာ ႀကီးစိုးေနသည္။ သဘာ၀ေတာေတာင္မ်ား ေပ်ာက္ေနၿပီ။ လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ေပါင္း ႏွစ္ေပါင္ ၄၀ ေက်ာ္က စင္ကာပူသည္ အဘယ္သို႔နည္း ဓာတ္ပံုမ်ားကသာ အမွန္အတိုင္း ေျပာျပေနေတာ့မည္။ ထို႔ေၾကာင့္ စကားေျပာေသာ ဓာတ္ပံုမ်ားကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ မွတ္တမ္းတင္ထားဖို႔လိုသည္။

ခုကၽြန္ေတာ့္ဓာတ္ပံုတြင္ ၂၀၀၉ ခုႏွစ္တြင္ မႏၱေလးျမစ္ႀကီးနား ေျပးဆြဲေနေသာ ျမန္မာ့မီးရထားပါသည္။ အင္းေတာ္ၿမိဳ႕နားတ၀ိုက္ေဆာင္းမနက္႐ႈခင္းပါသည္။ ၾကည့္ပါ။ ပ်ိဳးခင္း စိမ္းစိမ္းေလးပါသည္။ ေႏြစပါးစိုက္ပ်ိဳးေၾကာင္းကို ေဖာ္ျပေနသည္။ ၀ိုက္ထားေသာၿခံကို ေတြ႔ရမည္။ ထိုေဒသသည္ ႏြားကို မထိန္းဘဲ လြႊတ္ေက်ာင္းေသာ ဓေလ့မေပ်ာက္ေသးမွန္းကို သိသာေစသည္။ ရထားလမ္းနံေဘးတစ္ေလွ်ာက္ လူသြားလမ္းသြယ္ေလးကို ျမင္ႏိုင္သည္။ ထိုအနီးအနာေဒသရိွ လူတို႔သည္ ရထားကို တစ္ရြာႏွင့္တစ္ရြာ သြားရာတြင္ မသံုးဘဲ ေန႔စဥ္ ေျခလ်င္ေလွ်ာက္ လယ္ယာလုပ္ငန္းခြင္၀င္ေနဆဲျဖစ္ေၾကာင္းကို ေျပာျပေနသည္။

ေအာက္က ပံုကေတာ့ ဘူတာတစ္ခုမွ လွမ္းရိုက္ထားျခင္းျဖစ္သည္။ ရြာအတြင္းသို႔ သြယ္ထားေသာ တံတားကို ျမင္ႏိုင္သည္။ မိုးအခါ ထိုေနရာမ်ားတြင္ လမ္းေလွ်ာက္၍ မရေလာက္ေအာင္ ေရလႊမ္းတတ္မွန္း သိသာေစသည္။ လယ္လုပ္ေသာ ေတာင္သူအမ်ားစုေနသည့္ ရြာမွန္းလည္းသိသာသည္။ ရြာပတ္၀န္းက်င္သည္ လယ္ယာေျမမ်ားက ၀န္းပတ္ကာရံလ်က္ ရွိေနသည္။

ရထားလမ္းမ်ားကို ၾကည့္လွ်င္ ၿခံဳမ်ားကို မရွင္းဘဲ ထားေၾကာင္းျမင္ႏိုင္သည္။ ရထားလမ္း ထိန္းသိမ္းမႈ လိုေၾကာင္းကို လူကမေျပာေသာ္လည္း ဓာတ္ပံုမ်ားက ေျပာသည္။ ဇလီဖားတံုးမ်ားက ေျမႀကီးထဲ နစ္ေနသည္။ ေဆြးေနၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္ငယ္ငယ္ အင္းေတာ္ေရာက္စက ျမင္ဖူးသည္မွာ ေရနံစိမ္ထားသည့္အတြက္ ဆီေရာင္နက္နက္ျဖင့္ ရိွေသာ ဇလီဖားတံုးမ်ားျဖစ္သည္။ သံလမ္းတစ္ေလွ်ာက္ ျမက္ပင္ ေပါင္းပင္မရိွ ရထားလမ္းကို တေျမာ္တေခၚႀကီး ျမင္ရသည္။ ယခုေတာ့ ထိုသို႔မဟုတ္ပါ။ ရထားလမ္းနေဘး ၿခံဳမ်ား မရွင္းလင္းေသာေၾကာင့္ သစ္ခက္မ်ား သစ္ရြက္မ်ားက ရထားျပတင္းကို လာေရာက္ ႐ိုက္ခတ္ ထိုးႏွက္ေနတာ ႀကံဳရသည္။ မ်က္စိ ထိမိမွာစိုးေနရသည္။ အဆိပ္ရိွ ပိုးေကာင္မ်ား ကိုက္မွာ စိုးရသည္။ ကံေကာင္းသည္က ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေဒသဖက္တြင္ ေျမေပြးမရိွျခင္း။ အဆိပ္ရိွ သတၱ၀ါ ရွားျခင္းျဖစ္သည္။ အႏွီးလို အဆိပ္ရိွ ပိုမႊားမ်ား ကိုက္မိ၊ ထိမိပါက။ ခရီးသြားရသည္မွာ ေဘးကင္စြာသြားရသည္ထက္ အသက္စြန္႔သြားေနရသလို ျဖစ္ေနေပေတာ့မည္။

ကၽြန္ေတာ္တို႔ဖက္တြင္ ေဆာက္လုပ္ေလ့ရိွဆဲ ျဖစ္ေသာ လယ္ေစာင့္တဲေလးကိုလည္း အမိအရ မွတ္တမ္းတင္လာခဲ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္ သိပ္ခ်စ္သည့္ လယ္ေစာင့္တဲေလးမ်ား။ မိုးကေလးေအးေအးတြင္ ထိုကဲ့သို႔ေသာ လယ္ေစာင့္တဲေလး၌ မိုးဖြဲဖြဲေလးကို ေစာင့္ၾကည့္ရျခင္းကလည္းေကာင္း၊ မိုးသည္းသည္း၌ ၿပိဳမလိုျဖစ္ေနသည့္ တဲကေလးတြင္ ရင္တဖိုဖိုျဖင့္ မိုးခိုရျခင္းကလည္းေကာင္း ကၽြန္ေတာ့အတြက္ေတာ့ မေမ့ရက္ႏိုင္ေသာ ေန႔ရက္မ်ား၊ ရသမ်ားပင္။ ေလယူတိုင္း ယိမ္းႏြဲ႕ေနတတ္ေသာ ေကာက္ပင္စိမ္းစိမ္းတို႕ကို ကၽြန္ေတာ္လြမ္းသည္။ မိုးနံ႔သင္းသင္း၊ ေကာက္ပင္စိမ္းနံ႕တျမျမျဖင့္ လတ္ဆတ္လြန္းလွသည့္ေလ၊ ေအးျမလြန္းသည့္ မိုးေငြ႕ ေတာဓေလ့ကိုလည္းေကာင္း၊ လယ္ယာ႐ႈခင္တို႔ကိုလည္းေကာင္း ျပန္ေျပာင္းသတိရရမိတတ္သည္မွာလည္း ဤလို လြမ္းဖြယ္၊ ေဆြးဖြယ္အခ်က္မ်ားေၾကာင့္ ဆိုက မမွားေပ။

ဓာတ္ပံုပါ တစ္ခ်က္က မနက္ေစာေစာ ခ်မ္းလြန္းလွသည့္ အေအးဓာတ္ကို အံတုရင္း ေကာက္လႈိင္းထမ္းေနသည့္ ေတာင္သူတစ္ဦး။ သူသည္ ပခံုးကို အားျပဳ၍ ေကာက္လႈိင္းမ်ားကို စပါးနယ္သည့္ တလင္းထိ သယ္ေနသည္။ ေတာင္သူလုပ္ဖူးသည့္ ကၽြန္ေတာ္သိသည္။ ဤလို ေကာက္လႈိင္း တစ္စည္းတည္းမဟုတ္ ရာေပါင္းမ်ားစြာကို ထမ္းရသည္။ ငတ္တာခ်င္း အတူတူ ေတာင္သူကို ကၽြန္ေတာ္ပိုသနားသည္။ ၀န္ထမ္းပင္ပန္းသည္က မထမ္းရမပိုးရ။ မေက်နပ္က က်ယ္က်ယ္ေလာင္ေလာက္ေျပာျပတတ္၊ ဆိုျပတတ္သည္။ တင္ျပတတ္သည္။ ေတာင္သူမ်ားမွာ အဖြဲ႕အႏြဲ႕မရိွ။ ခံရသမွ်ကို ႀကိတ္မွတ္ခံၾကရသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေဒသဖက္ ေတာင္သူမ်ား၏ ႐ိုးပံု၊ အပံုကလည္း လြန္ လြန္းသည္သည့္ ဆိုရမေလာက္ပင္။ ဒိုင္သို႔ စပါးသြင္းရေသာ ေခတ္အခါက၊ လယ္ထြက္စပါးမလံုေလာက္၍ ရဲအခ်ဳပ္ခန္းတြင္ အိပ္ၾကရေသာ ေတာင္သူမ်ားရိွသည္။ ႐ိုး႐ိုးသားသား လုပ္ကိုင္စားေသာက္ပါလွ်က္ အခ်ဳပ္ထဲ ေထာင္ထဲ အိပ္ရသည္ကေတာ့ တရားနည္းလမ္းမက်လွပါ။ တခါတခါ ျပန္ေတြးမိလွ်င္ မ်က္ရည္စုိ႔သည္။ ငယ္ငယ္က သင္ခဲ့ဖူုးေသာ ေက်းဇူးရွင္ေတာင္သူဦးႀကီးမ်ား ဆိုေသာ စာတစ္ပုဒ္က ကၽြန္ေတာ့ကို ေလွာင္ေနသေယာင္ ေထ့ေနသေယာင္ ခံစားရသည္။

ရာေပါင္းမ်ားစြာေသာ ေကာက္လႈိင္းမ်ားကို ပခံုးေပါက္ေအာင္သယ္ရသည္။ အသားမာတက္ေနေသာ ေတာင္သူပခံုးသည္။ ကဗ်ာမဆန္ႏိုင္သည္မွာ မဆန္း။ သားကို၊ သမီးကို ပညာတတ္လာေအာင္ ေပါင္းသင္ ပ်ိဳးေထာင္ေပးရသည္မွာ သူတို႔အတြက္ လယ္ထဲ၊ ယာထဲ ေပါင္းသင္ ပ်ိဳးေထာင္ရသည္ထက္ အဆရာေထာင္မက ပင္ပန္းသည္။ မကၽြမ္းက်င္သည့္အလုပ္။ စာဘယ္လို သင္ရမည္ သူတို႔မသိ။ စာက်က္၊ စာက်က္ဟုသာ ေျပာတတ္သည္။ သခၤ်ာတြက္ေနလွ်င္ပင္ စာက်က္သံမၾကားက စိတ္ပူသည္။ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းတြင္ သံဃာေတာ္မ်ား စာအံစာက်က္သည္ကိုသာ လက္ပြန္းတတီးရိွခဲ့သည္ကိုး။

ေကာက္လႈိင္းမ်ားကို တလင္းတြင္ စုပံုၿပီး မနက္ေစာေစာ စပါးေစ့ေၾကြေအာင္ ႏြားျဖင့္ စပါးႏွယ္ရေသာ အလုပ္မွာလည္း ေပ်ာ္စရာအလုပ္မဟုတ္ပါ။ ေရခဲတမွ် ေအးစက္ေနသည့္ ေျမတလင္းတြင္ ဖိနပ္မပါ ေျခဗလာျဖင့္ မနက္ေစာေစာ ၂ နာရီ ၃ နာရီ ထၿပီးစပါးနင္းရသည္။ ပတ္ခ်ာပတ္ခ်ာျဖင့္။ ႏြားေလွ်ာက္သမွ် လူလိုက္ေလွ်ာက္ရသည္။ မနက္ ၉ နာရီ ၁၀ နာရီထိ။ ႏြားလည္းေမာ၊ လူလည္းေမာသည္။ စပါးနင္းၿပီး ၿပီးၿပီလား။ မၿပီးေသးပါ။ စပါးေစ့ေလးမ်ား စပါးပင္မ်ားမွ ေအာက္သို႔ တလင္းေပၚသို႔ ေကာင္းေကာင္းေရာက္ေအာင္ ေကာက္ဆြ တစ္လက္ျဖင့္ အခ်က္ေပါင္း ရာေပါင္းမ်ားစြာ၊ ေထာင္ေပါင္းမ်ားစြာ လွန္ရ၊ ေလာရ၊ ဆြရ သည္။ ႏြားနင္းၿပီးေသာ စပါးေစ့ ေၾကြလက္စ စပါးႏွံေကာက္႐ိုးစမ်ားအား၊ ေကာက္ဆြျဖင့္ မယူလိုက္၊ ခါလိုက္၊ မယူလိုက္၊ ခါလိုက္ျဖင့္။ စပါးေစမ်ား ေျမတလင္းေပၚသို႔ အားလံုး မေရာက္မခ်င္း၊ ေကာက္ဆြ တစ္လက္ျဖင့္ အခ်က္ေပါင္း ေထာင္ခ်ီ ေသာင္းခ်ီ မရ၊ ဆြရ၊ ခါရ သည္။ တစ္ခါတည္းၿပီးသည္မဟုတ္။ ေကာက္႐ိုးစမ်ားတြင္ စပါးေစ့လံုး၀ မက်န္ေလာက္ေတာ့သည္ အထိ။ ေကာက္႐ိုးမ်ားလည္း ညက္ညက္ေၾကသည္။ လူလည္ ပက္လက္ကို ေခြသည္။ ႏြားျဖင့္ အခါခါ ပတ္ခ်ာ၊ ပတ္ခ်ာ နင္းရသည္။ အခါခါ ဆြရ၊ ခ်ရသည္။ အႀကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာ။ အခါေပါင္းမ်ားစြာ။ ေတာင္သူမ်ားအတြက္ ေရြးစရာ လမ္းသိပ္မရိွ။ သည္ေျမသည္ေရကို စြန္႕လႊတ္ရမွာလည္း ေတာင္သူမ်ားေၾကာက္သည္။ ေတာင္သူမ်ားအတြက္ လုပ္စရာလယ္ေျမမရိွေတာ့ျခင္းသည္။ ေတာင္သူ၏ လက္ကို႐ိုက္ခ်ိဳးျခင္း၊ အသက္ကို သတ္လိုက္ျခင္းႏွင့္ပင္တူသည္။

လယ္ယာေျမထဲမွ ကၽြဲတစ္ေကာင္ကို ျမင္မိၾကမည္ထင္သည္။ စက္မႈလယ္ယာသို႔ ေရာက္ႏိုင္ရန္ အလွမ္းေ၀းေနဆဲ။ ကၽြဲ ႏွင့္ ႏြားႏွင့္ လုပ္ၾကဆဲသာ။ ကၽြန္ေတာ္ရွင္သန္ခဲ့ေသာ အသက္ ၃၀ ေက်ာ္။ ကၽြန္ေတာ္ ငယ္ငယ္ကလည္း ႏြားႏွင့္ ကၽြဲႏွင့္။ ကၽြန္ေတာ္ခုျမင္ေတာ့လည္း ႏြားႏွင့္ ကၽြဲႏွင့္။ သို႔ေသာ္ ထိုကိစၥက သိပ္ေတာ့ အေရးမႀကီးလွပါ။ သူဟာသူ ကြင္းဆက္မိေန။ သဟဇာတျဖစ္ေနဖို႔သာ အေရးႀကီးပါသည္။ အၿမဲတမ္းျဖစ္ေနႏိုင္သည္ေတာ့မဟုတ္ပါ။ ႀကီးထြားလာေသာ လူဦးေရႏွင့္ က်ဥ္းေျမာင္းလာေသာ စားက်က္ေျမမ်ားသည္ စိန္ေခၚလာေသာ ျပႆနာသစ္မ်ားျဖစ္လာသည္။ လယ္ယာေျမမ်ားကို အစိတ္စိတ္ပိုင္းၿပီး အေမြေပးေပးေနၾကေသာေၾကာင့္ ေနာက္ဆံုး မျဖစ္စေလာက္ လယ္ေျမေလး မလံုမေလာက္ျဖင့္၊ အားလံုးလို မေလာက္မင ျဖစ္လာၾကၿပီ။ အသက္ေမြးမႈ နယ္ပယ္သစ္မ်ား လိုလာၿပီ။ လက္နက္ကိရိယာ မစံုေတာ့ေသာ လယ္သမားတို႔သည္ အဘယ္ပံု ေရွာေရွာ႐ွဴ႐ွဴ အသက္ေမြးၾကပါမည္နည္း။ အဘယ္ပံု မိသာစုတာ၀န္ကို ေက်ပြန္ေအာင္ ထမ္းေဆာင္ၾကပါမည္နည္း။

႐ိုးျပတ္နံ႔သင္းသင္းရိွေသာ လယ္သိမ္းခ်ိန္ လယ္ယာေျမနံ႕ကို ကၽြန္ေတာ္ႏွစ္သက္ပါသည္။ ႏွင္းေငြ႔တေထာင္းေထာင္းထေနေသာ လယ္ေျမကို ဓာတ္ပံုထဲတြင္ ျမင္ေတြ႕ရမည္။ ႐ိုးျပတတြင္ သီးေနေသာႏွင္းစက္တို႔သည္ ေနေရာင္အေတာက္တြင္ စိန္ပြင့္ေလးမ်ားလို ၿဖိဳးၿဖိဳးဖ်တ္ဖ်တ္ လင္းလက္တတ္ေၾကာင္းကိုလည္းေကာင္း၊ လေရာက္ေအာက္တြင္ လင္းလဲ့လင္းလဲ့ျဖင့္ ပိုးစုန္းၾကဴးမ်ားႏွင့္အၿပိဳင္ သူႏိုင္ကုိယ္ႏိုင္ ေတာသဘာ၀ အလွကို ေဖာ္က်ဴးေနတတ္ၾကေၾကာင္းကိုလည္းေကာင္း လယ္ယာေျမထဲမွာ ေနခဲ့ႀကီးခဲ့ ဖူးသူတိုင္း သိၾကသည္။ လြမ္းၾကမည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္လည္း လယ္ယာေျမ၏ လြမ္းဖြယ္ေကာင္းေသာ နံနက္ခင္းမ်ား၊ ညခ်မ္းမ်ားကို အမွတ္ရ လြမ္းေမာစြာျဖင့္ .......

လယ္ေျမႏွင့္ လယ္တဲ ပနံရေနေသာအလွ။

သည္ကၽြဲ သည္ႏြား ႏွင့္ သည္လူ သဟဇာတ ျဖစ္ေနမႈ။

အရာရာသည္ ေျပာင္းလဲ၏ ပတ္၀န္းက်င္ႏွင့္ အလုိက္တသင့္ မေျပာင္းလဲ မျပဳျပင္သူသည္ က်ဆံုး ေပ်ာက္ကြယ္က်စၿမဲ။ ၂၁ ရာစု လူဦးေရႏွင့္ လိုအင္ဆႏၵမ်ားက ေတာင္သူမ်ား၏ အစြမ္းအစကို စိန္ေခၚေနၾကၿပီ။ တိုးတက္လာျခင္းႏွင့္အတူ လိုခ်င္ဖြယ္ လူသံုးကုန္ပစၥည္းမ်ားက လူသားျဖစ္ေသာ ေတာင္သူကိုလည္း ဆြဲေဆာင္သည္။ သူသူငါငါ ေရဒီယိုဆိုေတာ့ သူတို႔လည္း ေရဒီယိုသည္။ သူသူငါငါ ကက္ဆက္ ဆိုေတာ့ သူတို႔လည္း ကက္ဆက္သည္။ သူသူငါငါ တီဗြီ ဆိုေတာ့ သူတို႔လည္း တီဗြီ။ လူပီပီ လူလိုက်င့္သည္။ သူတို႔၏ လိုအင္ကို သူတို႔၏ လယ္ထြက္စပါးႏွင့္ လယ္ယာေျမက ေပးႏိုင္ပါ့မလား။ ရာသီဥတုကေရာ သူတို႔ကို အၿမဲတမ္းဖက္လိုက္ ရပ္တည္ေပးေနမွာလား။ တစ္ႏွစ္တာ လယ္ယာေျမထြက္ စပါးတင္း ၂၀၀ ကို မိနစ္ပိုင္းအတြင္း စက္႐ံုမ်ားမွ ရာေထာင္ခ်ီကာ ထြက္လာေသာ တီဗြီ၊ ကက္ဆက္ တစ္လံုးႏွင့္ လဲလွယ္ရယူရသည္။ သူတို႔သည့္ ေခတ္ေနာက္က်န္ေနခဲ့မည္လား။ စီးပြားေရးကို အမီွလိုက္ႏိုင္ပါ႔မလား။ ေလယာဥ္ျဖင့္ သြားေနသည္ကို လွည္ျဖင့္ လိုက္ေနသည္ႏွင့္တူသည္။ ယုန္ႏွင့္လိပ္ အေျပးၿပိဳင္သည္က ၾကည့္ေကာင္းဦးမည္။ သည္ပြဲကေတာ့ျဖင့္ ၾကည့္မေကာင္းပါ။ သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္ ေတာင္သူမ်ားကို ခ်စ္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ ေတာင္သူဖင္မွထြက္ေသာ၊ ေတာင္သူေကၽြးတာစားေသာ၊ ေတာင္သူပညာေပး၍ စာတတ္လာေသာ ေတာင္သူ႔သားသမီးတစ္ေယာက္။

ေတာင္သူေတြ ေျပာေျပာတတ္ေသာ စကားတစ္လံုးကို ကၽြန္ေတာ့နားထဲ ခုထိမထြက္။ "ဖင္ထဲ ရြံ႕တစ္ပိႆာ၀င္မွ ထမင္းစားရတဲ့ဘ၀" ၊ စကားကေတာ့ ရွင္းသည္၊ ႐ိုးသည္၊ စင္းသည္၊ ဘ၀ထဲမွ လာေသာစကား။ အဆင္တန္ဆာမပါ။ သို႔ေသာ္ ဆိုလိုခ်င္တာကိုေတာ့ ကြင္းကနဲ ကြက္ကနဲ ျမင္ေစသိေစသည္။ ေနာက္စကားတစ္ခြန္း ေကာက္စိုက္သမမ်ားဘ၀ ကို သိသာေစသည့္ဘ၀။ ေက်ာင္းေနအရြယ္ မိန္းကေလးမ်ားကို စာႀကိဳးစားေစရန္ ဆံုးမတတ္ေသာစကား "အစိပဲႀကီးေရပြ လိုက္ေအာင္ ေကာက္စိုက္ေနရမယ္" ဆုိေသာစကား။ တစ္ေနကုန္ သမန္းေတာ (အႀကိမ္ႀကိမ္ထြန္ယက္ထားေသာေၾကာင့္ ႏုညက္ေနေသာ၊ ျမက္ပုပ္ ေပါင္းပင္ပုပ္တို႔ျဖင့္ နံေစာ္ေနေသာ) ေျမႀကီးစိုစို ေရစိုစိုထဲ ေကာက္စိုက္ရသည့္ ဘ၀ကို ထင္ဟပ္ေစသည္။ ကၽြန္ေတာ္တင္ျပတာ ႐ိုင္းပ်ေနမည္ ထင္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ ေတာင္သူတို႔၏ ဘ၀သည္ ထိုသို႔တည္း။ စာနာမႈျဖင့္ ေဖးကူပါ။ ပညာအလင္းေပးၾကပါ။ ကမ္းေသာလက္ျဖင့္ကူၾကပါဟု ဆိုခ်င္သည္။ သင္ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္ ကမၻာေျမႀကီး၏ သားသမီးမ်ားသာတည္း။

ရထားလမ္းေဘးတစ္ေလွ်ာက္ ေမွာင္ပ်ပ်ထဲ ဓာတ္ပံု႐ိုက္လာခဲ့သည္။ အိမ္ေရာက္ေတာ့ ကြန္ပ်ဴတာထဲထည့္ ၾကည့္ၾကသည္။ အမွတ္မထင္ ထူးဆန္းေသာ ပံုတစ္ပံုထြက္လာသည္။ ေတြ႕သူမွာ ကၽြန္ေတာ့ညီ အလတ္။ ပံုကို ေသခ်ာၾကည့္ပါ။ ေဖြးေတာက္ေတာက္ အရာတစ္ခု။ ထိုအရာသည္ ကၽြန္ေတာ္ ဖန္တီးထည့္ထားသည့္ အရာမဟုတ္ပါ။ မနက္ေမွာင္ရီေ၀ ၀ိုးတ၀ါးထဲ႐ိုက္လာခဲ့သည့္ပံု တစ္ပံုျဖစ္သည္။ ထိုပံုထဲတြင္ အျဖဴရိပ္တစ္ရိပ္ ထင္ေနသည္။ ေဖြးေဖြးႀကီးျဖစ္သည္။ အျခားအရာမ်ားႏွင့္မတူ။ ဤမွ်ေလာက္ အလင္းတြင္ ဤလိုအရိပ္ထင္ဖို႔ဆိုသည္မွာ မျဖစ္ႏိုင္ေသာ အေၾကာင္းအရာဆိုသည္ကို ဓာတ္ပံု႐ိုက္ဖူးသူမ်ား သိႏိုင္သည္။ ထိုတစ္ပံုတည္းသာ ထင္ေနျခင္းျဖစ္သည္။ မွန္ဘီလူးေပၚတြင္ စြန္းထင္ေနျခင္းလည္း မဟုတ္။ အျခားပံုမ်ားတြင္ ထိုအရိပ္မထင္။ သိသာစြာျမင္ႏိုင္ေစရန္ ခ်ဲ႕ျပထားသည္ကို ေအာက္ပါပံုမ်ားတြင္ၾကည့္ပါ။

အျဖဴရိပ္ထင္ေနေသာ လယ္ေျမတစ္ေနရာမွ ဓာတ္ပံု

အက်ယ္ခ်ဲ႕ၾကည့္ထားေသာပံု

ထိုအရိပ္သည္ ဘာအရိပ္နည္း? ကၽြန္ေတာ္လည္း ေသခ်ာမသိပါ။

ရထားလမ္းေဘး မနက္ေစာေစာ (၅ နာရီခြဲ ၆ နာရီ ေလာက္) ႐ိုက္လာေသာပံုျဖစ္သည္။ ေနာက္တစ္ခါ ထိုခရီးအျဖတ္တြင္ ကၽြန္ေတာ္ေသခ်ာၾကည့္လာသည္။ ပလတ္စတစ္အျဖဴျဖင့္လုပ္ထားေသာ စာေျခာက္႐ုပ္မ်ား ရိွေလသလားဟု။ ဘာမွ မေတြ႕ပါ။ အျဖဴေရာင္ ပလတ္စတစ္စသည္လည္း ထိုအလင္းေရာင္ေအာက္တြင္ ထိုမွ်ေလာက္ မေတာက္ပႏိုင္ပါ။ ထိုအရာသည္ ကၽြန္ေတာ့္ အတြက္လည္း ပေဟဠိ အျဖစ္က်န္ေနဆဲသာ။