အင္းေတာ္ၿမိဳ႕မွ အမွတ္တရေန႔ရက္မ်ား (၈)

၂၀၀၉ ခုႏွစ္ ဒီဇင္ဘာအတြင္း အင္းေတာ္ကို ျပန္ေရာက္ျဖစ္ခဲ့သည္။ အင္းေတာ္မေရာက္မီ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ရွမ္းနီေဒသ၊ ဂတူးတို႔ေဒသ ၏ ေဆာင္းရႈခင္းမ်ားကို ကၽြန္ေတာ္ အမွတ္တရ ဓာတ္ပံု႐ိုက္လာျဖစ္ခဲ့သည္။ ရထားေပၚမွ မနက္ေစာေစာျမင္ခဲ့ရေသာရႈခင္းမ်ားျဖစ္သည္။ လြမ္းေမာဖြယ္ေကာင္းေလစြ။

ႏွင္းေတာထဲတိုး၀င္ေနေသာရထားသည္ ဆူဆူညံညံ အသံေပးလ်က္ တဂ်ဳံးဂ်ံဴးေျပးေနသည္။ စီးရသည္ကေတာ့ အဆင္မေျပလွပါ။ လူေတြက ၾကပ္ဆဲ။ ခံုႀကိဳခံုၾကားတိုးေ၀ွ႕ စီးေနၾကဆဲျဖစ္ပါသည္။ ရထားလမ္းက ကားလမ္းလို ကဆုန္ေပါက္ ေျပးေနသည္ကို စီးဖူးလိုလွ်င္ မႏၱေလး-ျမစ္ႀကီးနား ရထားကို စီးၾကည့္ႏိုင္သည္။ ထမင္းပင္ ေကာင္းေကာင္းစား၍ မရပါ။ ထမင္ထုပ္ေမွာက္က်မည္စိုး၍ ရထားလမ္းနည္းနည္းေကာင္းသည့္ ေနရာ ေရာက္မွသာ စားၾကရသည္။

ေဆာင္းရာသီကို ႏွစ္ၿခိဳက္ေသာ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေဒသကို အမွတ္အရေစဆံုး အခ်ိန္မ်ားမွာ ေဆာင္ရာသီ နံနက္ခင္းမ်ားျဖစ္သည္။ နံနက္ေစာေစာတြင္ ႏွင္းထူထပ္စြာ က်ဆင္းေနျခင္းေၾကာင့္ ၆ ေပေလာက္ အေ၀းဆို တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦးသဲကြဲစြာ မျမင္ရ။ အေ၀းမွ မီးဖိုကို မသဲမကြဲ ျမင္ရတတ္သည္။ ခ်မ္းလြန္းေသာေၾကာင့္ မီးဖိုျပဳလုပ္ကာ မီးလႈံၾကရသည္။ စကားစျမည္းေတြေျပာၾက။ ေဒသျဖစ္ ေပါင္းတင္း၊ ေခါပုတ္တို႔ကို ဖုတ္စားၾက၊ ကင္စားၾကျဖင့္ အေတာ္ေပ်ာ္စရာေကာင္းသည္။

ကၽြန္ေတာ္တို႔ေဒသတြင္ ေပါင္းတင္းဖုတ္ေသာ၀ါးလည္းေပါသည္။ ထိုေပါင္းတင္းဖုတ္ေသာ၀ါးမွာ ၀ါးအသားပါးၿပီ၊ အေခါင္းက်ယ္သည္။ အခ်င္း ၂ လက္မခြဲ၊ ၃ လက္မေလာက္ရိွသည္။ ၀ါးတစ္ဆစ္လွ်င္ အရွည္ ၂ ေပခြဲ၊ ၃ ေပ ခန္႔ထိရိွသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ထိုေပါင္းတင္း၀ါးျဖင့္ ဖုတ္လွ်င္ ေပါင္းတင္က်ည္လွလွပပ ထြားထြားႀကီးမ်ားရသည္။ ေကာက္ညွင္းကလည္း ေဒသထြက္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ အေတာ္ေစးၿပီး ခ်ိဳသည္။ အခ်ိဳ႕က ေျမေထာက္ပဲေစ့မ်ားပါ ထည့္ၿပီး ဖုတ္ေသာေၾကာင့္ ပဲေပါင္းတင္း၊ အုန္းသီးဆံမ်ား ထည့္ေပါင္းေသာေၾကာင့္ အုန္းေပါင္းတင္း စသျဖင့္လည္း စားႏိုင္ေသးသည္။

ေပါင္းတင္းဖုတ္မည္ဆိုလွ်င္ ေပါင္းတင္း၀ါးကို ၀ယ္လိုက ၀ယ္။ ေတာထဲမွ ခုတ္လိုက ခုတ္လာႏိုင္သည္။ ၀ါးက အဆစ္ရွည္၊ အေခါင္းက်ယ္ သင္း၀ါး။ ၀ါးမွာ ၀ါးက်ည္ေထာက္ တစ္ဖက္ပိတ ္ျဖစ္သည္။ ခပ္ႏုႏုျဖစ္သည္။ ထို႕ေၾကာင့္ ေပါင္းတင္းဖုတ္ၿပီး ေနာက္ပိုင္း၀ါးအခြံကို ခႊာလိုက္လွ်င္ ေပါင္းတင္းအကာ ထူထူေလးကိုရသည္။ ၀ါးနံ႔ေမႊးေမႊးေလးက သင္းေနသည္။ ေကာက္ညွင္ဆန္းကို ေပါင္းတင္းက်ည္ေတာက္ထဲ ထည့္ၿပီး ေရႏွင့္စိမ္ထားရသည္။ ၆ နာရီေလာက္ စိမ္သည္ဟု ထင္သည္။ ထို႔ေနာက္ တစ္ဖက္ပြင့္ေနေသာ အ၀ကို ငွက္ေပ်ာဖက္ သို႔မဟုတ္ အင္ဖတ္ျဖင့္ ပိတ္ဆို႔ၿပီး မီးေကာင္းေကာင္းႏွင့္ ေပါင္းတင္းက်ည္ ဖုတ္ေတာ့သည္။ ေပါင္းတင္းက်ည္ကို တစ္ဖက္သတ္ မီးမေလာင္ေစရန္ ဂ႐ုစိုက္ရသည္။ လွည့္လွည့္ေပးရသည္။ အရင္းအဖ်ားအက်က္ညီေအာင္ မွ်ၿပီး ဖုတ္ရသည္။ ေပါင္းတင္း အေတာ္တင္းလာ က်က္လာ ဆူလာလွ်င္ ေပါင္းတင္း၀ါးက်ည္ေထာက္ထဲမွ ပိတ္မိေနေသာ ေရေငြ႔မ်ား ထြက္သြားေစရန္ ဓားထက္ထက္ျဖင့္ ေပါင္းတင္းက်ည္ကို ဆတ္ခနဲ တစ္ခ်က္ ခုတ္ေဖာက္ေပးရသည္။ ထိုခုတ္ေဖာက္လိုက္ေသာ ေနရာမွ ေရေႏြးေငြ႔မ်ား႐ွဴးခနဲ ပန္းထြက္လာၿပီး ေပါင္းတင္း အက်က္ညီေစရန္၊ ေကာက္ညွင္းဆန္မ်ား ႏွပ္သြားေစရန္ မီးေအးေအးျဖင့္ ဆက္ဖုတ္ၾကသည္။ ေရေႏြးေငြ႕မ်ား ပန္းထြက္ျခင္း နည္းသြားၿပီး ေပါင္းတင္းအက်က္ညီသြားၿပီဆိုပါက ေပါင္းတင္းဖုတ္တာ ရပ္လိုက္ေတာ့သည္။ ေနာက္စားလိုေသာအခါမွ ေပါင္းတင္းေခါင္းဖက္၊ အဆစ္ပိတ္ေနေသာဖက္ကို ေျပာျခင္းျဖစ္ပါသည္။ ထိုေခါင္းဖက္ကို အဆစ္ေၾကသြား၊ ကြဲသြားေအာင္ ထုႏွက္ ရိုက္ခြဲၿပီး၊ ၀ါးက်ည္ေတာက္တြင္ ကပ္ေနေသာ အကာမ်ား ေပါင္းတင္း ေကာက္ညွင္းသားတြင္ ကပ္ေစရန္အတြက္ ေပါင္းတင္း တစ္က်ည္လံုးကို ခပ္ဆတ္ဆတ္ေလး ထုေထာင္းၿပီး ၀ါးအခြံကို ခြာလိုက္သည္။ အထဲတြင္ ၀ါးအကာေဖြးေဖြးေလး၊ ၀ါးရနံ႔သင္းသင္းျဖင့္ စားခ်င့္စဖြယ္ ေပါင္းတင္းကို ရေတာ့သည္။

ထိုေပါင္းတင္းကို မီးသင္းသင္းေလးဖုတ္ၿပီး စားလွ်င္ အလြန္ေကာင္းသည္။ ငါးပိေကာင္၊ ခရမ္းခ်ဥ္သီး ပန္ထေရေဖ်ာ္၊ ပဲငါးပိေက်ာ္၊ ပဲငါးပိဖုတ္၊ မ်ဥ္ခ်ဥ္ေၾကာ္၊ မိုးညွင္းမွ လုပ္ေသာ ရွမ္းဆီတုိဖူး တို႔ျဖင့္ စားရလွ်င္ အလြန္ေကာင္းသည္။ ပဲတို႔ဖူးေၾကာ္၀ါ၀ါေလးမ်ားျဖင့္ ေလႊးလိုက္ရလွ်င္လည္း အလြန္ေကာင္းသည္။ ပဲေၾကာ္ျပားျပားမ်ား၊ ဘယာေၾကာ္မ်ားႏွင့္လည္း ေကာင္းသည္။ ေရးရင္းႏွင့္ပင္ သြားရည္ယိုလာၿပီ။ ရြာျပန္ၿပီး ေပါင္းတင္းထိုင္စားရလွ်င္ျဖင့္ ..... :D

ေခါပုတ္ကေတာ့ ေကာက္ညွင္းဆန္ကို ထမင္းလို ေပါင္းသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေဒသဖက္တြင္ ႐ိုးရာမပ်က္ ထမင္းကို ေပါင္းစားၾကသည္။ ေနာက္မွ ထမင္းကို အိုးျဖင့္တည္စားလာၾကသည္။ ထမင္းေပါင္းရသည္က နည္းနည္း ကရိကထမ်ားၿပီး မီးပိုကုန္သည္။ ကၽြန္ေတာ့္အဖိုးကေတာ့ ေရွးရွမ္းအဖိုးႀကီးပီပီ ေသသည္အထိ ထမင္းေပါင္းကိုသာ စားသြားခဲ့သည္။ သူသည္ သူ႔လယ္ထြက္ ဆန္ေပ်ာ့ေပ်ာ့ေကာင္းေကာင္းကို မာေတာက္ေတာက္ထမင္းႏွင့္ ၾကက္သားဟင္းထက္ ခံုမင္ခဲ့သူျဖစ္သည္။ ထမင္းေပါင္းေမႊးေမႊးကို ဆားျဖဴးကေလးျဖင့္ မနက္ေစာေစာ စားလိုက္ရသည္က ဘယ္အရာႏွင့္မွ သူမလဲႏိုင္။ လတ္ဆတ္ေသာ၊ သန္႔ရွင္းေသာ လယ္ယာဓေလ့ႏွင့္ အပိုဆာလာ သိပ္မလိုေတာ့ ေတာဓေလ့ကို ပိုခံုမင္ေသာ ကၽြန္ေတာ့္အဖိုး ဦးအိုက္ေရႊကေတာ့ ဘ၀ တစ္ပါးသို႔ ေျပာင္းသြားခဲ့ပါေလၿပီ။

ေခါပုတ္အေၾကာင္းဆက္ဦးမည္။ ေပါင္းၿပီးေသာ ေကာင္းညွင္ေပါင္းကို သစ္သားဆံုတြင္ ထည့္ၿပီးေထာင္းသည္။ သစ္သားက်ည္ေပြ႕ရွည္ႏွင့္ ဆံုတြင္ မကပ္ေစရန္ ႏွမ္းေထာင္းကို သံုးသည္။ ႏွမ္းကိုေလွာ္ၿပီး ညွက္ေအာင္ ေထာင္းထားသည္။ ေခါပုတ္ေထာင္ရာတြင္ ဆံုတြင္လူးထားၿပီး၊ ဆံုႏွင့္ ေကာက္ညွင္းလံုး ကပ္လွ်င္သံုးသည္။ ေကာက္ညွင္းလံုးႏွင့္ က်ည္ေပြ႕ကပ္လွ်င္ သံုးသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေခါပုတ္ေထာင္းတစ္ခုလံုး ႏွမ္းေထာင္းႏွင့္ ေရာေနၿပီး ႏွမ္းေလွာ္နံ႕ေမႊးေနသည္။ ထိုအနံ႕ရလွ်င္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အူတၾကဳတ္ၾကဳတ္ ျဖစ္သည္။ တံေထြးတစ္မ်ိဳမ်ိဳ ျဖစ္သည္။ ေၾသာ္ရိုးရာ အစားအစာကို ေမ့ဖို႔ေတာ့ ခက္ေပသည္။ စကားကို ေမ့လိုက ေမ့မည္။ ကိုယ့္လူမ်ိဳးကို ေမ့လိုက ေမ့မည္။ ဓေလ့ကေတာ့ ေပ်ာက္ဖို႔ခက္ပါသည္။ ရွမ္းစကားမတတ္ေသာ ကၽြန္ေတာ္ အေလွာင့္အေထ့ ခံရပါသည္။ ကိုယ္တိုင္ရွမ္းျဖစ္ေသာ ေဒသခံရွမ္းတို႔ကပင္ ကိုယ့္လူမ်ိဳးကို ေမ့လာၾကသည္။ ကိုယ့္လူမ်ိဳးကို သေရာ္ၾကသည္။ ေလွာင္ႏိုင္ပါသည္။ ေျပာင္ႏိုင္ပါသည္။ သို႕ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္သည္ ရွမ္းျဖစ္သည္။

လယ္ရိွလွ်င္ ရွမ္းရိွသည္ဟုေတာ့ ဆိုသည္။ ဟုတ္သည္ မဟုတ္သည္ ကၽြန္ေတာ္လည္း သန္းေခါင္စာရင္းေကာက္မၾကည့္၍ မသိပါ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေဒသဖက္ေတာ့ ေတာင္သူလုပ္ေသာ သူကသာမ်ားသည္။ ခုေတာ့ အေျခအေနေျပာင္းလာကုန္ၿပီ ျဖစ္သည္။ ေတာင္သူေတြ ၾကပ္ေနၾကသည္။ သားသမီး ေက်ာင္းထားဖို႔ အႏိုင္ႏိုင္။ သူတို႔စိုက္ေသာစပါးသည္ သူတို႔မိသာစု ၀မ္း၀႐ံုအျပင္ အနည္းငယ္ ပို႐ံုမွ်သာရိွသည္။ ပညာေရးစားရိတ္ကို ကာမိဖို႔မလြယ္။ အထူးသျဖင့္ (၁၀) တန္း ထားလွ်င္ ေတာင္သူေတြ စုထားသမွ် ကုန္ေတာ့သည္။ တစ္သက္လံုးလုပ္သမွ် သားရွင္ျပဳႏွင့္ (၁၀) တန္းေက်ာင္းထားလွ်င္ စည္းစိမ္ကုန္ေတာ့သည္။ လူတန္းစားထဲတြင္ ေတာင္သူကို ကၽြန္ေတာ္ အသနားဆံုးျဖစ္သည္။ သူတို႔၏ ပညာေရးအမ်ားစုမွာ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းျဖစ္ခဲ့ၾကသည္။ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွ စာေရးစာဖတ္ အတြက္အခ်က္ သင္ေပးလိုက္ၾကသည္။ တစ္ခ်ိဳ႔လည္း အတန္းပညာ ဆက္သင္ၾကသည္လည္းရိွသည္။ ၆ တန္း၊ ၇ တန္းေလာက္ေတာ့ ေရာက္တတ္ၾကသည္။ ယခုေခတ္ သူတို႔သားသမီးေတြ လက္ထက္ၾကေတာ့ ၆ တန္း၊ ၇ တန္းျဖင့္ မၿပီးၾကေတာ့။ အနည္းဆံုး ၁၀ တန္းေအာင္ရမည္။ တကၠသိုလ္ ထားဖို႔ ဘာညာဆိုတာ သိပ္မေတြးၾကပါ။ ေအာင္လာေတာ့မွ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းေလွ်ာက္လႊာေတြ က်လာေတာ့မွ ကမန္းကတန္း ေကာင္းသည္ထင္တာလိုက္ျဖည့္ၾက ေလွ်ာက္ၾကသည္။

အႏွီးလို ေတာင္သူမိသားစုမ်ားၾကားမွ ကၽြန္ေတာ့္လို အင္ဂ်င္နီယာမ်ိဳးဆက္မ်ား ေမြးထုတ္ေပးခဲ့ၾကသည္လည္းရိွသည္။ ဆရာ၀န္ျဖစ္ၾကသူလည္းရိွသည္။ ဆိုင္ရာ ဆိုင္ရာ ေနရာမ်ားတြင္ အစားထိုး၀င္ေရာက္လာၾကၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေဒသဖက္တြင္ နာမည္ႀကီးေသာ ေျမတိုင္းဌာန၊ သစ္ေတာ စသျဖင့္ နီးစပ္ရာ ေနရာ၀င္ယူလာၾကသည္။ ေက်ာင္းဆရာ၊ ဆရာမ ျဖစ္သူမ်ားလည္း ရိွေနၾကၿပီ။

သူတို႔ သူတို႔ အားလံုး အားလံုး ဘယ္လိုပင္ေျပာင္းေျပာင္း၊ ဘယ္ေဒသေရာက္ေရာက္ ကၽြန္ေတာ္တင္ျပခဲ့ေသာ ေပါင္းတင္း၊ ေခါပုတ္ကိုေတာ့ ေဆာင္းနံနက္ခင္းတိုင္း သတိတရ လြမ္းဆြတ္တတ္ၾကၿမဲျဖစ္သည္။ ေဆာ္လမြန္ငါးတို႔လို ကိုယ့္ေဒသ ကိုယ္ ဘယ္ေတာ့ျပန္ၾကမည္ မျပန္ၾကမည္ကိုေတာ့ျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္မသိပါ။