ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ေတာတြင္းကာလမ်ား (၉)

အဖြားအေၾကာင္းဆက္ဦးမည္။ အဖြားသည္ အသားျဖဴသည္။ မ်က္စိမႈန္သည္။ ငယ္ငယ္က စက္ခ်ဳပ္ၿပီး အေဖတို႔ ေမာင္ႏွမ တစ္ေတြကို ရွာေကၽြးခဲ့သည္။ အေၾကာ္ေရာင္းခဲ့သည္။ သူႀကီးသမီးအဖြားသည္ ဘိန္းစားအဖိုးေၾကာင့္ အေၾကာ္သည္ တျဖစ္လဲခဲ့သည္။ အမွန္ေတာ့ အဖိုးလည္း ဆင္းရဲသူမဟုတ္ပါ။ အဖိုးတို႕ ညီအစ္ကို ၂ ေယာက္တည္းတာရိွသည္။ထြန္းပြဲ ႏွင့္ ထြန္းရိွန္၊ ညီအစ္ကို ၂ ေယာက္။ ရွမ္းတို႔ဘာသာအရ သားအႀကီးကို အိုက္ ထဲ့ေခၚေသာေၾကာင့္ အဖိုးကို သူ႔သူငယ္ခ်င္းမ်ားက အိုက္ပြဲ ဟုသာေခၚသည္။အဖိုးတို႔ ညီအစ္ကို ငယ္စဥ္က ကၽြန္ေတာ္တို႔ အဘိုး ဘိုးေငြေျပာင္းက ခ်စ္သည့္အတြက္ ညီအစ္ကို ၂ ေယာက္ ေ၀းေ၀းမသြားေစရန္ ေျခေထာက္တြင္ ျခဴဆြဲေပးထားသည္ဟု ဆိုသည္။ ျခဴသံေ၀းသြားလွ်င္ လိုက္ေခၚသည္
ဟုဆိုသည္။ အဖိုးတို႔ ညီအစ္ကို က ေ၀းေ၀းသြားကစားလိုသည့္ အတြက္ ျခဴထဲတြင္ အ၀တ္မ်ားသိပ္ကာ အသံမျမည္ေအာင္လုပ္ၿပီး ေျပးၾက၊ သြားကစားၾကသည္ဟု ၾကားဖူးသည္။ ဘမ်ိဳးဘိုးတူ ျဖစ္ဟန္တူသည္ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဗန္းေမာက္ေမ်ာက္ အမည္တြင္ခဲ့ဖူးသည္တမံု႔။

အဘိုးဦးေငြေျပာင္းက စပါး ႏွင့္ ၀ါးကို ဗန္းေမာက္မွ မႏၱေလးထိ ေဖာင္စုန္ၿပီး ကူးသန္းေရာင္း၀ယ္သည္။ ဗန္းေမာက္တြင္ ကၽြဲေကာႀကီးေခ်ာင္းဆိုတာ ရိွသည္။ ထိုေခ်ာင္းသည္ မိုးအခါတြင္ ေရမ်ားျပည့္ေနၿပီး စက္ေလွမ်ား စုန္ဆန္ ခုတ္ေမာင္းႏိုင္သည္။ ၀ါးေဖာင္၊ သစ္ေဖာင္မ်ားေမ်ာ ႏိုင္သည္။ အဘိုးတို႔ ေခတ္အခါက သစ္၀ါးေပါေသာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေဒသတြင္ အဘိုးက ၀ါးမ်ားကို ေႏြအခါခုတ္ၿပီး ေဖာင္ဖြဲ႔ထားေစသည္။ မိုးအခါ စပါးမ်ားတင္ၿပီး ၀ါးေရာ စပါးပါ မႏၱေလးတြင္ ေရာင္းရန္ မဲဇာေခ်ာင္း (မဲဇာျမစ္) အတိုင္း ဧရာ၀တီ ျမစ္ထဲထိ ေဖာင္စုန္သည္။ မႏၱေလးေရာက္သည္ အထိ။ ေဖာင္ဆိုေသာ ေရေမ်ာယာဥ္မွာ စက္မပါ။ တက္မပါ။ ထိုး၀ါးမ်ားျဖင့္သာ ပဲ့ကိုင္ ထိန္းေက်ာင္းၿပီး သြားၾကရသည္။ ေရစီးသန္လွ်င္ ျမန္ၿပီး၊ ေရစီးေႏွးလွ်င္ ေႏွးသည့္ အမ်ိဳး ျဖစ္သည္။

တစ္ခါတစ္ရံ ကၽြန္ေတာ္တို႔ၿမိဳ႕ေတာင္ပိုင္းရိွ ေခ်ာင္းထဲတြင္ ျမင္ေတြ႕ရတတ္ဆဲျဖစ္ေသာ ၀ါးေဖာင္မ်ား၏ ပံုကိုျမင္သာေစရန္ Google တြင္ရွာၿပီး ပံုမ်ားတင္လိုက္သည္။

ထိုကဲ့သို႔ေသာ ၀ါးေဖာင္မ်ားေအာက္ ေရကူးရင္း၊ ေရငုပ္ရင္း ေရာက္သြားလွ်င္ ၀ါးေဖာင္ေအာက္မွ ျပန္လႊတ္ထြက္လာဖို႔ မလြယ္ဟု ၾကားဖူးသည္။ ျမစ္ထဲဆိုလွ်င္ ၀ါးေဖာင္မ်ားမွာ အလ်ားရွည္မဟုတ္ေတာ့ပဲ ျပင္က်ယ္ႀကီး ျဖစ္ေအာင္ စုၿပီး စုန္ေသာေၾကာင့္ ေရငုပ္ရင္း ေဖာင္ေအာက္ေရာက္ သြားလွ်င္ ေသႏိုင္သည္ဟု ဆိုပါသည္။

ကၽြန္ေတာ့္ႀကီးႀကီး ေျပာတာ ၾကားေယာင္မိသည္။ ျမစ္ထဲတြင္ သူႀကံဳေတြ႕ခဲ့ရသည့္အျဖစ္။ ေလွေမွာက္ျခင္းျဖစ္သည္။ ေရလည္းကူးတတ္သည့္အတြက္ ေရလည္းမနစ္။ သို႕ေသာ္ ေခ်ာင္းထဲတြင္သာ ကူးဖူးသူျဖစ္သည့္ အတြက္ ျမစ္ႀကီးဧရာတြင္ေတာ့ ဖင္တုန္ေအာင္ ေၾကာက္ေတာ့သည္။ ငါးေရြးႀကီးမ်ား လာဟပ္ေလမလား။ သည္ေလာက္က်ယ္တာႀကီး ငါကူးႏိုင္ပါ့မလား ဆိုၿပီး ေရထဲ ရွဴး႐ွဴးပါကုန္သည္။ ယက္ကန္ ယက္ကန္ျဖင့္ အေသနင္းကန္ေအာ္သည္။ ကယ္ပါ ယူပါ တစာစာျဖင့္။ ထမီကၽြတ္သည္ကိုပင္မသိ။ ေဘးက လူမ်ားက အတင္းေျပာကာ ေဖ်ာင္းဖ် နားခ်မွ ေျခဖ်ားေထာက္ၾကည့္ေတာ့ ေရက ရင္စို႔ေလာက္သာ နက္သည္။ ႀကီးႀကီးေျပာျပစဥ္က ရယ္လိုက္ရသည့္မွာ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္လည္း ေလးဖက္ကုန္း၊ မ်က္စိပိတ္လ်က္ ကၽြမ္းတစ္ပတ္ပင္ ရလိုက္ေခ်ေသး၏။

အဘိုး၏သားႀကီးျဖစ္သူ ကၽြန္ေတာ့္အဖိုးေလာင္း ဦးအိုက္ပြဲက ေဖာင္ကို အုပ္ခ်ဳပ္ရန္ လိုက္ရသည္။ ေဖာင္သမားမ်ားသည္ လခ်ီၿပီး သြားရေသာ ျမစ္ေၾကာင္းခရီးတစ္ေလွ်ာက္ ညီးေငြ႕စရာခရီးကို သူတို႔တတ္သလို ျဖတ္သန္းၾကသည္။ ထိုေခတ္အခါက ဘိန္းေခတ္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ဘိန္းစြဲသူ စြဲၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ့္အဖိုးေလာင္း ဦးအိုက္ပြဲလည္း ထိုေဖာင္ေလာကမွ ဘိန္း၏ သားေကာင္ျဖစ္ခဲ့ရသည္။ ေဖာင္ကို အုပ္ခ်ဳပ္ရန္ လိုက္သူ ကၽြန္ေတာ့္ အဖိုးေလာင္း ဦးအိုက္ပြဲ ဘိန္းစြဲတာ အဖတ္တင္ခဲ့သည္။ အဖိုး၏ညီ ဦးထြန္းရိွန္မွာ ဖဲသမားျဖစ္လာခဲ့သည္။ ဘယ္လိုက ဘယ္လို ဖဲသမားျဖစ္သည္ကို ကၽြန္ေတာ္မသိပါ။

အဘိုးဦးေငြေျပာင္းရွာထားခဲ့ေသာ ေရႊေငြမ်ားသည္ အဖိုးဦးအိုက္ပြဲ ႏွင့္ ဦးထြန္းရိွန္တို႔ ညီေနာင္ ၂ ဦး ဘိန္းစားလိုက္၊ ဖဲ႐ိုက္လိုက္လုပ္မႈေၾကာင့္ ကုန္ခမ္းသြားခဲ့သည္။ ကၽြန္ေတာ့္အေဖတို႔လက္ထက္ေရာက္ေတာ့ ကုန္းေကာက္စရာမရိွေအာင္ မြဲေနၿပီ၊ ပိုင္သမွ်လယ္ေျမမ်ားလည္း အေပါင္ခံသူထံေရာက္ေနကုန္ၿပီ။ လုပ္စရာလယ္မရိွ။ အဖြားမွာ တတ္သမွ်ျဖင့္ စက္ခ်ဳပ္ေကၽြးရွာသည္။ ခ်ဳပ္စက္ကိုပါ အဖိုးက ေရာင္းစားလိုက္ေသာအခါ အေၾကာ္ေၾကာ္ေရာင္းရေတာ့သည္။

မီးခြက္မႈန္မႈန္ျဖင့္ အဖြားစက္ခ်ဳပ္ခဲ့မႈမ်ား၊ မီးခိုးတမြန္မြန္ျဖင့္ အဖြားအေၾကာ္ေရာင္းကာ ၀မ္းေရးအတြက္ ႐ူန္းကန္ခဲ့မႈမ်ားေၾကာင့္ အဖြား မ်က္ခမ္းစပ္သလို ျဖစ္ခဲ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္သိတတ္စအရြယ္ ၄ ႏွစ္သားေလာက္တြင္ အဖြားမ်က္စိကို စစ္ကိုင္းတြင္လား၊ မႏၱေလးတြင္းမသိ အေဖ ခြဲစိတ္ကုသေပးခဲ့သည္။ မ်က္မွန္တပ္ၿပီး အဖြား စာဖတ္ေနတတ္သည္ကို ကၽြန္ေတာ္အမွတ္ရသည္။ အေဖသည္ အဖြားကို အလြန္ခ်စ္သည္။ အဖြားထမီကို ကိုယ္တိုင္ေလ်ာ္သည္။ အဖြားခ်ိဳးဖို႔ေရ ကိုယ္တိုင္ခပ္သည္။ အမွန္ေတာ့ အေဖသည္ ခရီးသြားလိုက္၊လာလိုက္ျဖင့္ နားရသည္မရိွပါ။ သူအိမ္တြင္ရိွသည့္ခဏ အခြင့္ရသေလာက္ျပဳစုသည္။

အဖြားသည္ လင္က ဘိန္းစား၊ သားငယ္၊ သမီးငယ္မ်ားက ဥမမယ္စာမေျမာက္၊ လယ္မရိွ၊ ယာမရိွ၊ ခ်ဳပ္စက္ကေလးပင္ အေရာင္းစားခံလိုက္ရေသာအခါ အဘယ္မွ် အသက္ေမြး ခက္ခဲရွာမည္ကို စိတ္ကူးၾကည့္မိေတာ့ .. ရင္ဆိုင္စရာရိွလာၿပီဆိုလွ်င္ ေနာက္မတြန္႔ဘဲ မာန္တစ္ခုျဖင့္ ရင္ဆိုင္တတ္ေသာ အမ်ိဳးသမီးေကာင္းတို႔၏ သတၱိကို ေတြ႕ရသည္။ အဖြား၏ သတၱိသည္ ေလးစားဖြယ္ပါတကား။

ကၽြန္ေတာ့္အဖိုး ဦးအိုက္ပြဲ (ထြန္းပြဲ) ကို ကၽြန္ေတာ္မမီပါ။ အဖိုးသည္ ကၽြန္ေတာ္လူမျဖစ္မီ ဆံုးပါးခဲ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္သိတတ္စအရြယ္တြင္ ကၽြန္ေတာ့္ေဘးတြင္ မူစရာ၊ ႏြဲ႔စရာ အဖြားသာရိွပါေတာ့သည္။