ကေလးတစ္ဦး၏ ငါေတြ ႔မွတ္တမ္း

တဲသာသာ အိမ္ေလးတစ္လံုး၏ ေနာက္ေဖးတြင္ ၃ ႏွစ္သားအရြယ္ ကေလးငယ္တစ္ေယာက္ ေျမျပင္ေပၚမွ အရာ တစ္ခုကို မ၀ံ့မရဲျဖင့္ နင္းေနသည္။ သူ႔ေျခေထာက္မွာ ဖိနပ္မပါ ေျခဗလာ။ သူနင္းေနေသာအရားကား ဆူးပါေသာ သစ္ရြက္။ သူတို႔ ေဒသအေခၚ ႏြားခရမ္းပင္၏ အရြက္ေျခာက္မ်ား။ ႏြားခရမ္းပင္သည္ သူတို႔ ေဒသတြင္ အေလ့က်ေပါက္သည္။ လမ္းေဘး ၿခံဳမရွင္းလွ်င္ ေတာထေနတတ္သည္။ ႏြားခရမ္းရြက္တြင္ လက္မ၀က္ခန္႔ရွည္ေသာ ဆူးကေလးမ်ားပါသည္။ စိုေနစဥ္ေပ်ာ့ေနၿပီး၊ ေျခာက္သြားလွ်င္မာၿပီး၊ နင္းမိလွ်င္ စူးတတ္ပါသည္။
သူ႔ေျခေထာက္တြင္ ႏြားခရမ္းဆူးေျခာက္ကေလးမ်ားစူး၀င္ေနသည္။ ေျခဖ်ားေလးေထာက္၍ ေထာက္၍ တစ္လွမ္းျခင္း သူေနရာ တဲအိမ္ေလးထဲသို႔ တေရြ ႔ေရြ ႔ ၀င္သြားသည္။ သူေျခေထာက္မွာ ဆူးစူး၍ နားေနဟန္ရိွသည္။ ထိုကေလးငယ္မ်က္ လံုးမ်ားမွာ ထူးဆန္းစြာ အေရာင္ေတာက္လ်က္ ..
သူ႔မိခင္၏ စက္ခ်ဳပ္စားပြဲသို႔သြားသည္ အပ္ႏွင့္ အပ္ခ်ည္ဗူးကို ယူသည္။ ၿပီးလွ်င္တဲၾကမ္းျပင္ေပၚ က်က်နန ဖင္ခ်ထိုင္လိုက္ၿပီး၊ သူ႔ေျခဖ၀ါး ေလးကို မယူလိုက္သည္။ ေျခဖ၀ါးတြင္ ႏြားခရမ္း ဆူးေခ်ာင္းေလးမ်ား ဟို တစ္ေခ်ာင္း ဒီတစ္ေခ်ာင္း စူးနစ္၀င္ေနသသည္။ အပ္ခ်ည္ဗူးထဲမွ အပ္တစ္ေခ်ာင္းကို ထုတ္ယူလိုက္သည္။ သူ႔ေျခဖ၀ါးတြင္ စူးနစ္၀င္ေနေသာ ဆူးေခ်ာင္းေလးမ်ားကို မရဲတရဲျဖင့္ အပ္ျဖင့္ ထိုးဆြ ထိုးဆြၿပီး ထြင္ေနသည္။ လြယ္ေတာ့မလြယ္။ ဆူးအခ်ိဳ ႔က က်ိဳးၿပီး အသားထဲတြင္ နစ္က်န္ေနသည္။ အထဲအထိထိုးၿပီး ထြင္မွရသည္။ အသားထဲထိ နက္နက္ဆို အေတာ္နာသည္။ ေတာ္ေတာ္ နက္လွ်င္ အတြင္းမွ ေသြးမ်ားစိမ့္ထြက္လာၿပီး။ စူးခနဲ နာသည္။ ဆူးတစ္ေခ်ာင္း အသားထဲမွ ထြက္လာလွ်င္ သူ႔မ်က္ႏွာ၌ ေက်နပ္ေသာ အရိပ္ေျပးသြားသည္။
ဤသည္မွာ ထိုကေလးငယ္၏ စူးစမ္းလိုေသာ အေလ့တစ္ခု။