ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ေတာတြင္းကာလမ်ား (၇)

အဖြား ...........

လူတို္င္းတြင္ အဖြားရိွသည္။ အေဖဖက္က အဖြား၊ အေမဖက္က အဖြား။ အဖိုး၊ အဖြားမ်ားႏွင့္ ေနဖူးသူမ်ား အဖိုး အဖြားကို ေျမးေတြဘယ္ေလာက္ သံေယာဇဥ္ႀကီးတာ နားလည္ခံစားႏိုင္ၾကမည္။ အေဖ အေမဆူေတာ့ ႐ိုက္ေတာ့ ေရွာင္ပုန္းစရာ။ မိမိတို႔ ေတာင္မဟုတ္ ေျမာက္မဟုတ္ ေမးသည္ ေျပာသည္ကို စိတ္ရွည္ လက္ရွည္ ေျဖၾကား၊ သင္ၾကားေျပာျပၾကသည္မွာ အဖိုးမ်ား၊ အဖြားမ်ား။ ခ်စ္လိုက္သည္မွာလည္း တုန္လို႔။ သားအခ်စ္ ေျမးအႏွစ္ ဆိုတာ အလကားေပၚလာေသာ စကားမဟုတ္။

ကၽြန္ေတာ့္ အေဖ ဖက္က အဖြားအေၾကာင္းကို အရင္ေျပာျပလိုသည္။ အဖြားနာမည္က ေဒၚျမေမ။ အဖြားက ေရႊေက်ာင္းရြာသူႀကီးသမီး။ စာတတ္သည္။ နယ္ဆိုေတာ့ အတန္းႀကီး၊ တကၠသိုလ္ပညာမဟုတ္ပါ။ ေလးတန္းထိေနဖူးသည္ဟုဆိုသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ၿမိဳ႕ေလးသည္။ ေတာင္ေပၚေတာက်က် ၿမိဳ႔ေလးဆိုတာကို သိဖို႔လိုပါသည္။ ေတာထဲ ေတာင္ထဲ ထို ေခတ္ ထိုအခါ စစ္ေဘး၊ စစ္ဒဏ္ၾကားမွ စာတတ္သူက ခပ္ရွားရွား။ အဖြားက ထိုလို လူထဲမွ တစ္ေယာက္။ အသံုးလံုးေခတ္တြင္ အဖြားေက်ာင္းျပန္တက္စရာမလို။ အဖြားစာေကာင္းေကာင္းတတ္သည္။ အတြက္အခ်က္ႏိုင္သည္။ ဘယ္အထိ တတ္မွန္းေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း မသိပါ။ အဖြားသက္ရိွထင္ရွားရိွစဥ္ ကၽြန္ေတာ္က လူမမယ္။ အဖြားရြတ္ဖတ္ပူေဇာ္ေလ့ ရိွေသာ တရားသံမ်ားကို နံနက္ေစာေစာ ၾကားေနၾက။ ထို တရားသံမ်ားကို သာယာနာေပ်ာ္စြာၾကားေနၿမဲ။ အိမ္၏ က်က္သေရေဆာင္ အျဖစ္ သိေနဆဲ။ အဖြားသည္ ကၽြန္ေတာ့္အဖို႔ အၾကင္နာတရား၊ ကိုယ္က်င့္တရားျပည့္၀သူႏွင့္ ဘာသာတရားကိုင္း႐ိႈင္းသူ တစ္ဦး။

အဖြား ဥပုသ္ေက်ာင္းသြားလွ်င္ အဖြားသူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ စုစုၿပီးသြားသည္။ ထမီအညိဳေရာင္ေလး၀တ္၊ တံဘက္ေလး ပုခံုးေပၚတင္၊ ေခါင္းေပၚတင္ၿပီး ဥပုသ္ေက်ာင္း အသြားအျပန္ျမင္ကြင္းမ်ားက ခု ျပန္စဥ္းစာေတာ့ ကြက္ကြက္ ကြင္းကြင္းေပၚလာသည္။ အေဖ၊ အေမႏွင့္ အရီး၊ ဦးေလးတို႔က အဖြားတို႔တစ္ေတြ အျပန္ေရခ်ိဳးဖို႔ ေရခပ္ၿပီး ကုသိုလ္ယူၾက။ ေဖ်ာ္ရည္တိုက္ၾကတာေတြ အမွတ္ရသည္။ ဥပုသ္သည္ အားလံုး၏ မ်က္ႏွာသည္ ေအးခ်မ္းလ်က္။ ေတာသူေတာင္သားတို႔၏ ပကတိမ်က္ႏွာကပင္ အျပစ္က စင္ၿပီးသား။ ဥပုသ္တရားမ်ားနာလာေသာအခါ ေလးနက္တည္ၿငိမ္မႈေလးပါ ထပ္ကာေနသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ၾကည္ညိဳမဆံုးေသာ ေက်းလက္ျမင္ကြင္းမ်ား။ ျမင္လိုေသးေသာ ေအးခ်မ္းသည့္မ်က္ႏွာမ်ား။ ၿမိဳ႔ျပမွ လူမ်ား၏မ်က္ႏွာကို အဓိပၸာယ္ မေဖာ္တတ္ေသာအခါ ေက်းလက္၏ ႐ိုးသားမႈဆိုတာကို ေလးေလးနက္နက္ႀကီး သေဘာေပါက္လာတတ္ပါသည္။ အ႐ိုင္းေတာ့ဆန္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ အ႐ိုးခံေနသည္။ ဤသည္က ခ်စ္စရာ။

အဖြားကို ကၽြန္တာ္ အမွတ္အရဆံုးက မိုးရြာခ်ိန္။ ကၽြန္ေတာ္ခ်က္ျမဳပ္ရာ ေအာင္သာကုန္းေက်းရြာမွာ ေတာင္ကုန္းေပၚတြင္ အိမ္ေဆာက္ၿပီးေနၾကသည့္ ရြာျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာခဲ့ဖူးသည္။ မိုးရြာလွ်င္ ေတာင္က်ေရမ်ားက စုစည္းလာၾကၿပီး ေျမနိမ့္ရာေတာင္ေျခဖက္ စီးဆင္းလာၾကသည္။ ထို႕ေၾကာင့္ မိုးရြာၿပီးစတြင္ လမ္းမေပၚတြင္ ေခ်ာင္းကေလးလို နာရီပိုင္းေလာက္ စီးေနတတ္သည္။ ေျမနီကို ျဖတ္စီးလာသည့္ ေရနီမ်ား။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အိမ္ေလးမွာ ေတာင္ေျခတြင္ရိွသည့္အတြက္ မိုးရြားၿပီးခ်ိန္ စီးဆင္းလာသည့္ နာရီပိုင္းသာခံသည့္ ေတာင္က်ေခ်ာင္းေလးမွာ ကၽြန္ေတာ့္ အိမ္ေရွ႕ မွျဖတ္စီးသည္။ ထိုျဖတ္စီးသည့္ ခဏ၌ အဖြားက ကၽြန္ေတာ္တို႔ ကစားရန္ သတင္းစာစကၠဴကို ေလွ အျဖစ္ေခါက္ေပးသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ညီေနာင္ႏွစ္ဦး တစ္ေယာက္ ေလွတစ္စင္းစီ ကိုင္းၿပီး ေလွလႊတ္ၿပိဳင္ၾကသည္။ ေတာင္က် ေခ်ာင္းေလးထဲ။ ေလွကေလးေနာက္ေျပးလိုက္ၿပီးၾကည့္ရသည္။ စကၠဴေလွက ေရစီးနည္းနည္းၾကမ္းသည့္ ေတာင္က်ေခ်ာင္းေလးထဲ ၾကာၾကာမခံပါ လိႈင္းေတြပုတ္လိုက္ေတာ့ ဟိုေစာင္း သည္ေစာင္းႏွင့္ ေရစိုၿပီး နစ္ေတာ့သည္။ စကၠဴေလွကေလးနစ္၍ ပ်က္သြားလွ်င္ အဖြားဆီ အၿပိဳင္းေျပးၿပီး စကၠဴေလွ အေခါက္ခိုင္းရျပန္သည္။ ေလွ ၃ - ၄ ပြဲေလာက္ၿပိဳင္ၿပီးလွ်င္ ေတာင္က်ေခ်ာင္းေလး ေရအားနည္းသြားပါၿပီး ေခ်ာင္းကေလးအျဖစ္ မစီးေတာ့။ ေရစီးေၾကာင္းရာေလးသာရိွေတာ့သည္။ ထိုေတာင္က်ေခ်ာင္းေလး မေပ်ာက္မီ စကၠဴေလွ ကေလးႏွင့္ ကစားရသည္ကို လြမ္းလြမ္းဆြတ္ဆြတ္ရိွသည္။ ထိုအခ်ိန္မ်ားသည္ အဖြားဆံုးၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ အတမ္းတဆံုး။ မိုးသည္းသည္းရြာၿပီးတိုင္း အဖြားနားကပ္ၿပီး စကၠဴေလွ ေခါက္ခိုင္းၾကသည္။ ေနာက္ေတာ့ အဖြားသင္ေပးသည္။ အဖြားမေသခင္ သင္ေပခဲ့သည့္ အမွတ္တရ ကစားစရာ။ ကၽြန္ေတာ္ထင္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ့ သားသမီး၊ ေျမးျမစ္မ်ားထိ ကၽြန္ေတာ္လည္း လက္ဆင့္ကမ္း သင္ေပးျဖစ္မည္ျဖစ္သည္။ စကၠဴေလွကေလးသည့္ ကၽြန္ေတာ့ အတြက္ေတာ့ သံေယာဇဥ္၏ သေကၤတ တစ္ခု။ ယခု စာေရးေနရင္း ....... လူမွန္းပင္ေကာင္းေကာင္း မသိတတ္ေသးသည့္ အရြယ္က အဖြားလုပ္ေပးခဲ့သည့္ စကၠဴေလွငယ္ငယ္ေလးေတြကို ကၽြန္ေတာ့္စိတ္မ်က္စိထဲ ေရနီေတာင္က် ေခ်ာင္းေလးတစ္ေလွ်ာက္ လႈပ္လႈပ္လဲ့လဲ့ျဖင့္ ေ၀့ကာ ၀ိုက္ကာ တေရြ႕ေရြ႕ ေမ်ာပါဆင္းေနသည္ကို ျမင္ေယာင္ေနမိရင္း ..... ဤ ပို႕စ္ကို အဖြား အမွတ္တရအျဖစ္ ေရးလိုက္ရပါသည္။

စကၠဴေလွေလးတစ္စင္း အဖြားအမွတ္တရအျဖစ္ ျပန္ေခါက္ျဖစ္သည္ ................. အဖြားသင္ေပးခဲ့ေသာ စကၠဴေလွေခါက္နည္း