အိုက္ပီး ႏွင့္ မိုက္ႀကီး (၂)

မႏၱေလးၿမိဳ႕ တစ္ေနရာ။

၇၃ လမ္းေပၚ။ မႏၱေလး တကၠသိုလ္ အ၀င္၀။ သစ္ပင္ရိပ္ေတြၾကားက လက္ဖက္ရည္ဆိုင္။ ယူနီစန္ (Unison)။

စားပြဲထိုးေကာင္ေလးမ်ားက ေထာင့္မက်ိဳး။ ေခၚလွ်င္ လာခ်င္ သလို မလာခ်င္သလို။ ေကာင္မေလးထိုင္သည့္ ၀ိုင္း ဆိုလွ်င္ေတာ့ စားပြဲထိ္ုး ၅ ေယာက္ခန္႔ စုေနသည္။ ဘာခိုင္းမလဲ အသင့္။ အေျပးအလႊား အျမန္အဆန္။ ႏႈတ္မွ ဟလိုက္ သည့္ႏွင့္ ရြတ္ခနဲ ေရာက္လာသည္။ အိုက္ပီး သေဘာေပါက္လိုက္ၿပီ ...

"ေၾသာ္ ... သူတို႔လည္း ခ်စ္တတ္တဲ့ အသည္းႏွလံုးနဲ႔ပဲ"

ဆရားစိုင္းခမ္းလိတ္ေရးသည့္ "သူေတာင္းစားေတာင္မွ နိမ့္က်ေပမယ့္လည္း အခ်စ္ရိွတယ္" ဆိုတဲ့ စာသားေလး ေျပးသတိရမိသည္။ သူတို႔ေလးေတြ နိမ့္က်တာကို သူတို႔ သိပါသည္။ အခ်စ္ႀကီး မဟုတ္ေတာင္ တဒဂၤေတာ့ သူတို႔သာယာသည္။ တစ္ခ်ိန္က စိုင္းထီးဆိုင္ ဆိုခဲ့ဖူးသည့္ သီခ်င္းထဲကလို "ျမင္းလွည္းသမားလည္း အခ်စ္နဲ႔ပါ" ဆိုတာ အလကားမဟုတ္။ သူျပန္ခ်စ္တာ မခ်စ္တာက တစ္ပိုင္။ ကိုယ္နိမ့္က်တာ မနိမ့္က်တာက တစ္ပိုင္း။ အခ်စ္သည္ အပိုင္းအျခား အကန္႔အသတ္တို႔ကို တခါတခါေက်ာ္လြန္သြားသည္။ အမွန္ကေတာ့ မွီမလားလို႔ လွမ္းၾကည့္တာျဖစ္သည္။

မိုက္ႀကီးကို ေစာင့္ေနတာၾကာၿပီ။ ပလိန္းတစ္ခြက္ပင္ ေအးေနၿပီ။ စူပါေကာ္ဖီမစ္ကို ဘယ္ကဘယ္လို ပလိန္းေခၚမွန္း အိုက္ပီး မသိပါ။ သူမ်ားမွာတာၾကည့္ၿပီး မွာလိုက္သည္။ ေရေႏြးပူပူတစ္ခြက္ႏွင့္ စူပါေကာ္ဖီမစ္တစ္ထုတ္ ဇြန္းကေလး တစ္ေခ်ာင္းတပ္ၿပီး လာခ်သည္။ ခပ္ျပင္းျပင္းႀကိဳက္လွ်င္ ေရေႏြးနည္းနည္း ငဲ႔ပစ္ရေသးသည္။

ထိုစဥ္ ကေလးေလး ၂ ေယာက္၀င္လာသည္။ အေတာ္ငယ္ေသးသည့္ ကေလးမ်ား။ အႀကီးမေလးက ၈ ႏွစ္ေလာက္ အငယ္က ၆ ႏွစ္ေလာက္ရိွမည္။ အနားလာၿပီး ထိုင္ကန္ေတာ့သည္။ ဟာ .... ဘာမ်ားလဲ ဆိုၿပီး အိုက္ပီး ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ျဖစ္သြားသည္။ ထိုင္ကန္ေတာ့ၿပီးေတာ့ ကေလးမေလးႏႈတ္မွ ဆုေတာင္းသံထြက္လာသည္။

"အစ္ကိုႀကီးခ်စ္တဲ့ မမနဲ႕ အစ္ကိုႀကီး ညားပါေစ ... ကၽြန္မတို႔ေမာင္ႏွမကို မုန္႔ဖိုးေလး သနားပါ အစ္ကိုႀကီးရယ္"

"ဟာ ....မင့္ဆုေတာင္းက ေကာင္းလွခ်ည္လား။"

အိုက္ပီး ၿပံဳးမိသည္။ ၿပီးေတာ့ အိတ္ကပ္ထဲက အနီေရာင္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ ျခေသၤ့ တစ္ေကာင္ခုန္ထြက္ သြားတာ ျမင္လိုက္ရသည္။ ကေလး ၂ ေယာက္သည္ ျခေသၤ့အနီေရာင္စီးၿပီး လိုရာခရီး ဆက္ႏိုင္ရန္လည္း စိတ္ထဲႀကိတ္ဆုေတာင္းမိသည္။

ႏႈတ္ခ်ိဳသွ်ိဳးတစ္ပါးဆိုတစ္ပါးဆိုတာကို အိုက္ပီးနားလည္သည္။ မိုက္ႀကီး စူပါကပ္ဆိုက္ကယ္ကို ေဒါက္ေထာက္၊ ဇက္ေသာ့ခတ္ၿပီး ၀င္လာတာျမင္လိုက္သည္။

"ေဟ့ေကာင္ မ်က္ႏွာမေကာင္းပါလား"

"ေအးကြာ ... ဘာရယ္မဟုတ္ပါဘူး။"

ႀကံဳရာႏႈတ္ထြက္စကားကို ေျဖရင္း။ ရင္တြင္းမွ ခုန္းဆင္းသြားေသာ မ်က္ရည္တစ္ပြင့္ကို ပလိန္း တစ္ငံုႏွင့္ ေရာခ်လိုက္သည္။ ခါးသက္သက္ျဖင့္ ေဆာင့္ေအာင့္ ဆင္းသြားသည္။ အကၤ်ီအႏြမ္းေလး ၀တ္ထားသည့္ ကေလးငယ္ ၂ ေယာက္က ဂုတ္ေပၚမွာ ထိုင္ေနသလိုရိွသည္။ ရီေ၀ေ၀ ျဖစ္လာသလိုလို။ ထိုစဥ္ မလွမ္း မကမ္းရိွ မူလတန္းေက်ာင္းေလးမွ ေက်ာင္းဆင္းေခါင္းေလာင္းသံကို ၾကားလိုက္ရသည္။

"ပလိန္း တစ္ခြက္ေပးပါ ညီေလးေရ" ....