ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ေတာတြင္းကာလမ်ား (၆)

Original Link

ငယ္ကမွတ္မိတာတစ္ခု။ မိုးတြင္း စပါးခင္းစိမ္းစိမ္းထဲ။ ဖားမွ်ားၾကတာ။ ဖားမွ်ားတာက ငါးမွ်ားတာ ထက္ျမန္သည္။ ဖားေတြက အေတာ္အစားပုတ္သည္။ စားစရာေလးတစ္ခုခုကို ငါးမွ်ားခ်ိတ္တြင္ ခ်ိတ္ၿပီး လယ္ကြက္ထဲ ခ်လိုက္လွ်င္ "တေျဖာင္းေျဖာင္း" ျမည္ေအာင္ ခုန္ၿပီးေျပးလာၾကသည္။ ေတြ႕ရာ အစာကို အမိဟပ္ၿပီး အသားကုန္ေလႊးသည္။ ထိုေၾကာင့္ ဖားမွ်ားရတာ ငါးမွ်ားရတာထက္လြယ္သည္။ ျမင္လည္းျမင္ေနရသည္။ မိလာသည့္ဖားကို သတ္ရသည္ကေတာ့ မလြယ္ပါ။ ေျမျပင္ေပၚတြင္ ေပါက္သတ္ရသည္။ လွ်ာထြက္လာကာ ဆန္႔ငင္ ဆန္႔ငင္ျဖစ္ၿပီး "ဂန္႔" သြားသည္။ စိတ္မခိုင္လွ်င္ ဖားမမွ်ားပါႏွင့္ ။ ငါးထက္ ရုပ္ပ်က္ဆင္းပ်က္ျဖင့္ေသသည္။ လွ်ာအရွည္ႀကီးက တန္းလန္းထြက္ေနသည္။ ၿပီးေတာ့ လူလို ေျခႏွင့္လက္ႏွင့္။ ထို႔ေၾကာင့္လည္း ဆရာ၀န္ေတြ ဖားကို ခြဲရျခင္းျဖစ္မည္။

ေျပာေနရင္း အေမေျပာဖူးတာသြားသတိရသည္။ ကၽြန္ေတာ့္အဖိုး ဦးအိုက္ေရႊ။ အေမတို႔ ငယ္ငယ္က။ ေမ်ာက္တစ္ေကာင္ မုဆိုးမ်ား ရလာသည့္အတြက္ ခ်က္စားရန္ မီးၿမိဳက္ကာ အေမြးႏႈတ္ၾကသည္ဟုဆိုသည္။ ေမ်ာက္မ်က္ႏွာမွာ အေမြးမ်ား ႏႈတ္ၿပီးေတာ့ တကယ့္ အဖိုးႀကီး႐ုပ္ဟု ဆိုပါသည္။ ထိုကတည္းက အဖိုးေမ်ာက္သား မစားေတာ့။ ထိုေၾကာင့္လည္း "ေမ်ာက္သားစားခ်င္ ေမ်ာက္မ်က္ႏွာ" မၾကည့္နဲ႔ ဟုဆိုတာျဖစ္ပါမည္။

Original Link

ေအာက္တြင္ ျပထားသည့္ ဖားဥဘ၀မွ အရြယ္ေရာက္ ဖားျဖစ္လာသည္ အထိ တစ္ဆင့္စီကို ေသခ်ာျမင္ရသည္။ လယ္ကြက္ထဲ ျမင္ျမင္ေနရသည္။ မိုးဦးဖားက်အၿပီး သိပ္မၾကာခင္ လယ္ကြက္ထဲတြင္ ဖားဥတြဲမ်ား။ ေက်ာက္ေက်ာလို တုန္တုန္။ ေပ်ာ့စိစိ ပ်စ္တြဲတြဲ အရည္မ်ား။ ေကာက္ပင္မ်ားၾကား။ သမန္းျမက္မ်ားၾကားကပ္လ်က္၊ တြယ္လ်က္။ ေနာက္ရက္အေတာ္ၾကာလာေတာ့ လႈပ္စိစိ အေကာင္ေလးမ်ားျဖစ္လာသည္။ ေသးေသးေလးေတြ။ ေနာက္ ငါးကေလးေတြလို အသင္းလိုက္ ဟိုးဖက္ကူးလိုက္ သည္ဖက္ကူးလိုက္ျဖင့္။ အုံႏွင့္ က်င္းႏွင့္။ နည္းနည္းေနာေနာ ဖားေလာင္းေတြ မဟုတ္။ မည္းမည္းေလးေတြ။ အုပ္လိုက္ ေရြ႕ေနသည္။ ေနာက္ နည္းနည္း ၀တုတ္ေလးေတြျဖစ္လာၿပီး။ ေျခေထာက္ေလးေတြ ထြက္လာသည္။ ကိုးယို ကားယားေကာင္ေတြ။ ငါးလိုလို ဖားလိုလို။ ငါးတစ္ပိုင္း ဖားတစ္ပိုင္း။ လက္ေတြထြက္၊ ေျခေထာက္ေတြရွည္လာၿပီး အၿမီးတိုလာသည္။ ကုန္ေပၚတက္လာေတာ့ အၿမီးက တန္းလန္း။ "ဖားေတြ အၿမီးတန္းလန္း တန္းလန္း" ႏွင့္ အေတာ္ရယ္စရာေကာင္းသည္။ ခုန္ေတာ့လည္း သိပ္ေ၀းေ၀း မေရာက္ေသး။ အၿမီးေပ်ာက္ေတာ့မွ။ ေဆာင့္ၾကြားၾကြား ဖားႀကီးျဖစ္ေတာ့သည္။

Original Link

ဖားအေၾကာင္းေျပာရင္။ ကာတြန္းဆရာ ေအာ္ပီက်ယ္ေရးထားသည့္ ကာတြန္းေလးသြားသတိရသည္။ သူ႔ကာတြန္းေလးျပလိုသည္။ (ခြင့္ျပဳပါ ဆရာေအာ္ပီက်ယ္ခင္ဗ်ာ)။ အေတာ္ထိမိသည့္ ကာတြန္းျဖစ္သည္။



ၾကက္ေပါက္ကေလး ေလာကႀကီးကိုရင္မဆိုင္ရဲသည့္အတြက္ ျပန္ေျပးလာၿပီး ဖားအသြင္ေျပာင္းၿပီးမွ ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ခုန္ထြက္သြားပံု ...။ ဘာကို ဆိုလိုမွန္းေတာ့ ကၽြန္ေတာ္မသိပါ။ အေတာ္ အသက္၀င္တာကို သေဘာက်သည္။ (:P)

အေကာင္ႀကီးသည့္အတြက္ ေၾကာက္ကာေျပးေနရသည္။ အေရခြံကြာ သြားေတာ့မွ "ဖား" ျဖစ္ေနသည္။ ဆရာေအာ္ပီက်ယ္က ဘာကိုဆိုလိုသလဲ ကၽြန္ေတာ္နားလည္ႏိုင္စြမ္းမရိွပါ။ "ဖား" က လူ႐ုပ္ႀကီးျဖစ္ေနစဥ္ ျမင္ရေတာ့ ေဆး႐ံုးထဲမွ ပတ္တီးအေဖြးသားႏွင့္ အေလာင္းေကာင္ႀကီးကို ျမင္မိကာ "ဖားကေလး" ကို ကၽြန္ေတာ္လည္း အမွန္ပင္ ေၾကာက္မိပါသည္။

လယ္ကြက္ထဲမွ ဆူညံလြန္းလွေသာ ဖားသံကို သတိရသည္။ အသံက်ယ္သေလာက္ အေကာင္ကေသးသည္။ ဆင္ဆိုသည့္ သတၱ၀ါ ကမၻာဦးအစက ဒီေလာက္မ်က္စိမက်ဥ္းဟုဆိုပါသည္။ ဖားေၾကာင့္က်ဥ္း သြားသည္ဟု ေရႊေသြး စာေစာင္ထဲ ဖတ္ဖူးသလိုရိွသည္။ အသံက က်ယ္လြန္းလွသည့္ အတြက္ ဖားသံၾကားစက ဆင္က သူ႔ထက္ အေကာင္ႀကီးမည္ထင္ၿပီး ေၾကာင္ကာေျပးသည္။ ေန႔စဥ္ၾကားေနရေတာ့ စူးစမ္းလိုလာသည္။ တစ္ေတာင္ၿပီး တစ္ေတာင္ျဖတ္ကာလိုက္ရွာသည္။ မေတြ႕။ ေနာက္ ေတြ႔မွ ေတြ႔ေတာ့။ သစ္ရြက္ေအာက္မွာ။ ဆူဆူညံညံ အသံႀကီးေၾကာင့္ ရဲရဲပင္ မလွန္ရဲ။ မရဲတရဲျဖင့္ သစ္ရြက္ကေလးကို ႏွာေမာင္းျဖင့္ အရဲစြန္႔ကာ မ လိုက္ေတာ့မွာ ေအာက္က ဖားျဖစ္ေနသည္။ ဆင္မွာ ထိုမွ်ေလာက္ဖားပိစိေလးမွ သူ႔ထက္က်ယ္ေသာ အသက္ထြက္ေနသည့္ အတြက္ အူတက္မတတ္ ဟားတိုက္ရယ္။ မ်က္လံုးကို စိစိပိတ္ၿပီး အားရ ပါးရ ရယ္ေမာရာမွ မ်က္လံုးမ်ား ေသးငယ္သြားၿပီး။ ယခုလို ဆိုဒ္ (size) ျဖစ္ေနသည္ဟုဆိုသည္။

ထို႔ေၾကာင့္ သတိေပးလိုသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ ဘေလာ့ဖတ္ကာ သိပ္မရယ္ၾကပါႏွင့္။ မ်က္လံုးေပါက္မ်ား က်ဥ္းပါက ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ မဆိုင္ေၾကာင္း။ မိမိ အေပါက္ က်ဥ္းသည္မွာ မိမိ တာ၀န္သာျဖစ္ေၾကာင္း၊ ေျပာၾကားရင္း ဒီပို႔စ္ကို ဒီမွာနားပါရေစဦးဟု.....

.

.

ေမတၱာျဖင့္

စိုင္းခမ္းထြန္း

Saing Khan Tun