အင္းေတာ္ၿမိဳ႕မွ အမွတ္တရေန႔ရက္မ်ား (၆)

ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းစိုးပိုင္။ အင္းေတာ္တြင္ ပထမဆံုးခင္သည့္ သူငယ္ခ်င္း။ သူအေဖက ဦးတင္ေရႊ၊ သူ႔အစ္ကိုက စိုးႏိုင္။ စိုးႏိုင္ နာမည္အလြန္ေပါသည္။ စက္ကုန္းတြင္ပင္ စိုးႏိုင္ ၂ ေယာက္ရိွသည္။ ေနာက္စိုးႏိုင္ တစ္ေယာက္က ကၽြန္ေတာ့္ေယာက္ဖ ကိုတင္ေမာင္ေအး၏ညီ ကၽြန္ေတာ့ကို နာမည္ပ်က္ေပးသည့္လူ။

ျဖစ္ပံုက ဒီလို ေတာသားကၽြန္ေတာ္က အင္းေတာ္ စက္ကုန္းတြင္ အလြန္ေဆာ့သည္။ ထို ကိုစိုးႏိုင္ႏွင့္လည္း ကစားလိုက္၊ ေနာက္လိုက္။ ကၽြန္ေတာ္ သူ႕ကိုခင္သလို၊ သူကလည္း ကၽြန္ေတာ့္ကို ခင္ပါသည္။ သူ႔တူမ မီးမီးႏွင့္ ကၽြန္ေတာ့္ကို စသည္။ အေတာ္ေလးလွသည့္ ကေလးမ ျဖစ္ပါသည္။ ခုခ်ိန္တြင္ ဆိုလွ်င္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္မိန္႔မိန္႔ႀကီးၿပံဳးကာ အေတာ္ေက်နပ္ေနမည္ထင္ပါသည္။ (:P) ထိုအခ်ိန္ကေတာ့ အရွက္ႀကီးေသာ ကၽြန္ေတာ္က မိန္းကေလးမ်ားႏွင့္ စသည္ကို လံုး၀မႀကိဳက္ပါ။ ေဟး ... ေယာက္်ားေလးႏွင့္ စလွ်င္ေတာ့ႀကိဳက္သည္ ဆိုသည့္ အဓိပၸာယ္မဟုတ္ပါ။ လူေနာက္မ်ားကို ႀကိဳတင္ရွင္းထားရမည္။ (:D)

ထိုကိုစိုးႏိုင္၏ေရွ႕တြင္ ကၽြန္ေတာ္ ငယ္ငယ္က အီး ခိုးေပါက္မိသည္။ အနံ႔ကအေတာ္ျပင္းသည္။ သိတယ္မဟုတ္လား။ (ဟား ဟား ..... (:D) ....) သူက အီးေပါက္တဲ့ေကာင္ဖင္ထဲ ဆင္ -ီးေကာက္ေကာက္ ၀င္ေတြ ဘာေတြေျပာသည္။ လူအ၊ ကၽြန္ေတာ္က ၿငိမ္၍ မေနဘဲ။ ကၽြန္ေတာ္ေပါက္တာ ... ဘာညာ သြားလုပ္သည္။ "အီးထြန္း" ဆိုၿပီး နာမည္စြတ္ေပးေတာ့သည္။ အင္းေတာ္ စက္ကုန္း တစ္ကုန္းလံုး ကၽြန္ေတာ္ကို ထို အခ်ိန္က စၿပီး အီးထြန္း ေခၚၾကေတာ့သည္။ လူစုတ္ ... ကိုစိုးႏိုင္ ... သူေပးလိုက္သည့္ နာမည္ အေတာ္တြင္သည္။ ေနာက္ပိုင္း ကၽြန္ေတာ္ ၄ တန္းေလာက္ အေရာက္တြင္ သူဘယ္ေျပာင္းသြားသည္ မသိ။ ခရီးထြက္သြားတာျဖစ္မည္ထင္ပါသည္။ သူတူမ မီးမီးေလးပါ ေပ်ာက္သြားသည္။ သူတို႔ ညီအစ္မ တစ္ေတြ အေတာ္လွၾကပါသည္။ ေနာက္ပိုင္း ၁၀ ေအာင္ၿပီး သူတို႕ေလးေတြ ျပန္ေရာက္လာသည္။ တကယ့္ မဟာဆန္ဆန္ လွသူေတြ။ ကိုယ္ဟန္သြယ္သြယ္၊ ျဖဴျဖဴေလးမ်ားျဖင့္ အေတာ္ခ်စ္စရာ ေကာင္းသည့္ မိန္းမပ်ိဳေလးမ်ား။ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ေတာ့ မရင္းႏွီးပါ။ ခပ္တန္တန္တာ။ သူတို႔ေလးေတြက ကၽြန္ေတာ့္ ေယာက္ဖ၏ တူမမ်ား။

"အီးထြန္း" ဆိုေသာ ထိုနာမည္ အေတာ္တြင္သည္။ လူတိုင္းက အီးထြန္းေခၚသည္။ ေခၚစက ကၽြန္ေတာ္ မထူးပါ။ ထို ကိုစိုးႏိုင္ကို ခဲႏွင့္ လိုက္ေပါက္သည္ ထင္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္က ခံျပင္းေလ။ သူက စေလ။ ထြက္ေျပးလိုက္ ေခၚလိုက္ျဖင့္ စက္ကုန္းတစ္ကုန္းလံုးသိကာ နာမည္ ပိုႀကီးသြားတာလည္း ျဖစ္ပါမည္။ ထို အခ်ိန္ သမယက ကၽြန္ေတာ့္နာမည္သည္။ အင္းေတာ္ စက္ကုန္းတြင္ အီးထြန္းတည္း။ ေက်ာင္းတြင္ မေပါက္ မေရာက္လာ၍ ေတာ္ေသးသည္။ ေနာက္ပိုင္ေတာ့ေပ်ာက္သြားပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ကပဲ ထိုနာမည္ႏွင့္ မထိုက္တန္ေတာ့တာလား မေျပာတတ္ပါ။ စက္ကုန္းဘက္ ကၽြန္ေတာ္ အေရာက္နည္းသြားတာလည္းပါမည္။ ခု ကၽြန္ေတာ္ ျပန္လွ်င္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို စိုင္းခမ္းထြန္းဟုပင္ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ အေရးတယူေခၚၾကပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ေတြ႕သမွ် ငယ္ငယ္က အေဒၚႀကီးမ်ား၊ ဦးႀကီးမ်ား၊ အစ္မႀကီးမ်ား၊ ဦးေလးမ်ားကို ေခၚၿမဲ ႏႈတ္ဆက္ၿမဲပင္။

စိုးပိုင္ အေၾကာင္းဆက္ဦးမည္။ သူတို႔ အိမ္ေနာက္ေဖးတြင္ ဆီးသီးပင္ခပ္ႀကီးႀကီး တစ္ပင္ရိွသည္။ အလြန္သီးသည္။ အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္ၾကာၾကာလည္းသီးသည္။ ေက်ာင္းဆင္းလွ်င္ စိုးပိုင္တို႔အိမ္ ကၽြန္ေတာ္ေျပးသည္။ သူႏွင့္ေဆာ့သည္။ ဗိုက္ဆာလွ်င္ ဆီးပင္ေပၚတက္ကာ ဆီးသီးမ်ားခူးၿပီး အပင္ေပၚတြင္ပင္ ထိုင္ကာ စားၾကသည္။ စကားတေျပာေျပာ။ သူႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္တိုဖူးသည္ပင္မရိွပါ။ စိုးပိုင္ကို ခုပင္ သတိရသည္။ သူသည္ ဇနီးႏွင္၊့ ကေလးမ်ားႏွင့္။ စီးပြားေရးေရာ အဆင္မွ ေျပပါေလစ။ အင္းေတာ္တြင္လည္း သစ္စက္လုပ္ငန္းက ျဖစ္ေတာ့သည္ မဟုတ္။ ထိုစက္ကုန္းရိွ သစ္စက္ႀကီးမွာ ၁၉၈၈ ကတည္းက ေသခ်ာ လည္ျဖစ္သည္ မရိွေတာ့ပါ။ စက္ရံု အလုပ္သမားမ်ားလည္ ဒုကၡေရာက္ကုန္သည္။ ေနစရာတန္းလ်ာရိွ၍ေတာ္ေတာ့သည္။ စက္႐ံုမလည္ပတ္ႏိုင္ေတာ့ေသာ္လည္း စက္႐ံုသူေဌး တ႐ုတ္ႀကီး ဦးဖိုးကြမ္းက သူ႔အလုပ္သမားမ်ားကို အလုပ္သမားတန္းလ်ားမွမႏွင္။ အလကားေနေစသည္။ အေတာ္အၾကင္နာတရားႀကီးသည့္ တရုတ္ႀကီး။ သူႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ ဗန္းေမာက္ လည္ဦး ေရႊေမာ္ေပၚေတာ့ တစ္လေလာက္ တစ္တဲတည္း အတူေနဖူးသည္။ မွတ္သားစရာစကားမ်ား သူေျပာသည္။ စည္းစနစ္ အခ်ိဳ႕ကို သင္ေပးသည္။

သူေျပာသည့္ အထဲမွ ကၽြန္ေတာ္ ယခုတိုင္ အမွတ္ရေနဆဲ ျဖစ္ေသာစကား ၂ ခြန္းရိွသည္။ တစ္ခြန္းက သူ႔အလုပ္သမားျဖစ္သည့္ ကၽြန္ေတာ့္ဘႀကီးႏွင့္ ပတ္သက္၍ ေျပာျခင္းျဖစ္သည္။ သူက ကၽြန္ေတာ့္ ဘႀကီးသာမႈိင္း (ကၽြန္ေတာ့္ႀကီးႀကီးေဒၚတင္ေအး၏ ေယာက်္ား)ႏွင့္ ေရႊလုပ္ငန္းစပ္တူ လုပ္ၾကည့္သည္။ တစ္ခ်ိဳ႕ကိစၥမ်ားတြင္ ကၽြန္ေတာ့္ဘႀကီးသာမိႈင္း၏ ေရႊလုပ္ငန္းအတြင္း ေငြရေပါက္ဖန္ကြက္မ်ားကို သူသိသည့္အေၾကာင္း။ သူေျပာသည့္စကားမွာ .....

"ငါက တစ္ခ်ိဳ႕ကိစၥေတြကို သိရဲ႕သားနဲ႔ မသိဟန္ေဆာင္ေနတာ။ အ ဟန္ေဆာင္ေနတာ။"

ဆိုေသာစကား။

အေတာ္ႀကီး မွတ္သားစရာေကာင္းသည္ ဟု ကၽြန္ေတာ္ထင္ပါသည္။ ခုထိလည္း မွတ္မိေနဆဲျဖစ္သည္။ ဘ၀ အတြက္ အေရးႀကီးေသာ မွတ္သားဖြယ္ စကားတစ္ခြန္းဟုလည္း ကၽြန္ေတာ္ ထင္ပါသည္။ ေနာက္တစ္ခြန္းကေတာ့ တ႐ုတ္စကားပံုတစ္ခုဟု ဆိုပါသည္။

"လူမသိတဲ့အလုပ္ဆိုတာ ကိုယ္မလုပ္တဲ့ အလုပ္ပဲရိွတယ္"

ထိုစကားက ကၽြန္ေတာ့္ကို အၿမဲသတိေပးတတ္သည္။ မေကာင္းတာမလုပ္မိေစဖို႔။