ေဟာင္ေကာင္သို႔တစ္ကိုယ္ေတာ္ခရီး (၉)

ရထားတစ္ပတ္စီးၿပီးေသာအခါ ကၽြန္ေတာ္ လူစုစု စုစုျဖစ္ေနေသာေနရာတစ္ခုသို႔ ေရာေရာင္ၿပီးလိုက္၀င္သည္။ ဘာရိွမွန္းလည္းမသိ။ ဘာၾကည့္မွန္းလည္းမသိပါ။ အ၀င္၀တြင္ မ်က္မွန္ေလးမ်ားကိုယ္စီယူရသည္။ မ်က္လံုးထိခိုက္ႏိုင္လို႔ထင္တယ္ဟု ယူဆကာ သူမ်ားယူသည့္ အတြက္ ကၽြန္ေတာ္လည္း ယူလိုက္သည္။ သူတို႔ႏွင့္အတူ ေရြ႕ေရြ႕ျဖင့္ လိုက္သြားသည္။ မ်က္မွန္ေလးကိုလည္းလက္မွာကိုင္လ်က္ ..

ဒီလိုမ်က္မွန္မ်ိဳးေလး

လူအေယာက္ ၃-၄၀ ေလာက္ရိွေအာင္ ေစာင့္ၿပီး တစ္ခါစီ တန္းစီရသည္။ ကၽြန္ေတာ္လည္းတန္းစီသည္။ မ်က္မွန္ကေလးေတြကိုယ္စီျဖင့္။ လူႀကီးေတြကလည္း ခေလးေလးေတြလိုပင္။

တန္းစီေစာင့္ေနၾကစဥ္

အထဲမွာ ဘာရိွမွန္းကၽြန္ေတာ္မသိပါ။ ဘာအသံမွ်လည္းမၾကားရ။ ဘာေတြလုပ္ေနမွန္းလည္းမသိ။ ၁၅ မိနစ္ခန္႕ေစာင့္ၿပီးေသာအခါ အျခားတစ္ဖက္မွ လူမ်ား တန္းစီထြက္လာၾကသည္။ ပြစိ ပြစိျဖင့္ေျပာေနၾကသည္။ ဘာမွ်သဲသဲကြဲကြဲမၾကားရ။ ကဲငါလည္းႀကံဳမွာပဲကြာဆိုၿပီး တံခါးဖြင့္ေပးေသာအခါ လိုက္၀င္သြားသည္။ အထဲေရာက္ေသာအခါ ထိုင္စရာ ခံုရွည္ေလးမ်ားစီလ်က္ခ်ထားသည္ကိုေတြ႕ရသည္။ သင့္ေတာ္ရာေနရာတြင္ ၀င္ထိုင္လိုက္သည္။ Flash ပါေသာ ကင္မရာကို မသံုးရန္ေၾကညာသည္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ကင္မရာကို Flash မဖြင့္မိေအာင္ ေသခ်ာပိတ္လိုက္သည္။ အသင့္ေတာ့ျပင္ထားသည္။ ဘာမွမေပၚလာေသးခင္ ျပသမည့္ ဇာတ္စင္လိုလို ဟာကို ႐ိုက္ထားလိုက္သည္။

ဇာတ္စင္လိုလို ဘာလိုလို

ခဏေလာက္ၾကာေသာအခါ မ်က္လွည့္ပြဲျဖစ္ေၾကာင္းေၾကညာသည္။ မစ္ကီေမာက္က ေဖ်ာ္ေျဖမည္ျဖစ္ေၾကာင္း မိတ္ဆက္ေပးၿပီး မစ္ကီေမာက္ က ကၽြန္ေတာ္တို႔ေဘးဘက္ရိွ ႐ံုနံရံေဘးမွ ကပ္လ်က္ ေျခသံျပင္းျပင္းျဖင့္ ျဖတ္ေျပးသြားသည္။ စၿပီထူးဆန္းမႈက။ တကယ့္ကို ျဖတ္ေျပးသြားသလိုခံစားရသည္။ မ်က္မွန္တပ္ထားရန္ေျပာသည္။ ကန္႔လန္႔ကာကို မဖြင့္ေသး။ ထပ္ၿပီး Flash ပါေသာ ကင္မရာကို မသံုးရန္၊ မ်က္မွန္တပ္ထားရန္ သတိထပ္ေပးသည္။ အားလံုးမ်က္မွန္ကိုယ္စီႏွင့္ရိွေနစဥ္ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း အမိအရ .. ႐ိုက္ထားလိုက္ရသည္။ ဤသည္ကား ကန္႔လန္႔ကာ မဖြင့္မီ ...

အားလံုးမ်က္မွန္ကိုယ္စီႏွင့္ မ်က္လွည့္ပြဲၾကည့္ရန္အသင့္

ကန္႔လန္႔ကာဖြင့္ၿပီး မစ္ကီေမာက္က သူ႔ကိုယ္သူမိတ္ဆက္သည္။ တကယ့္ ဇာတ္ပြဲအတိုင္း။ မ်က္လွည့္ပြဲအတိုင္း။ တီးလံုးေတြ ဘာေတြ အၿပီအျပင္။ တီးလံုးမ်ားတီးကာေဖ်ာ္ေျဖသည္။ သူက တုတ္တံေလးကိုင္ကာ ဂီတဆရာပမာ။ တီးလံုးမ်ားလည္းၿပီးေရာ .. သူ႔တုတ္ကို ကၽြန္ေတာ့ဆီ ပစ္ထည့္လိုက္သည္။ ၀ီွးခနဲလြင့္လာသည္။ တကယ့္နဖူးတည့္တည့္ ေလမ်ားပင္လာဟတ္သည္. ၾကည့္ေနၾကသူပရိတ္သတ္အားလံုး ၀ုန္းခနဲ ကိုယ္ကို ေနာက္တြန္႔ၾက၊ ေခါင္းလြဲကာေရွာင္ၾကသည္။ နဖူးကို တကယ္ပင္ ဖတ္ခနဲ ေနေအာင္လာမွန္သည္ဟု ခံစားရသည္။ လူေတြ ေ၀ါခနဲ ပြဲၾကသြားသည္။ သူကေျပာရင္းဆိုရင္ စားစရာမ်ားတည္ခင္းဧည့္ခံေသးသည္။ ဟင္းနံ႕က ႏွာေခါင္းထဲတိုး၀င္လာသည္။ တကယ္ကို စိတ္ထဲ "ဟာ မိုက္တယ္ေဟ့" ဆိုၿပီးျဖစ္သြားသည္။ စာအုပ္ထဲဖတ္ဖူးတာ ဒါပဲဟ။ ခုတကယ္ ငါႀကံဳေနပါလား ဆိုၿပီး။ သိပံၸပညာကို ပိုေလးစားသြားသည္။ "ဟဟ ..." ဟု စိတ္ထဲျဖစ္မိသည္။ စားၿပီးေသာအခါ ေသာက္စရာ Sprike တစ္ဗူးကို သူက ရွဴးခနဲေနေအာင္ေဖာက္ပလိုက္သည္။ အဲဗ် ... မ်က္ႏွာတြင္ ေအးခနဲ ေရစက္မ်ားလာစင္သည္။ Sprike နံ႔ကလည္း ႏွာေခါင္းထဲ သင္းခနဲ တစ္ခါတည္း တစ္ၿပိဳင္တည္းျဖစ္သြားသည္။

ဘဲကေလး ႏွင့္ အလာဒင္တို႔လည္းပါသည္။ အလာဒင္က ေကာေဇာပ်ံျဖင့္ပ်ံေသာအခါ ေကာေဇာက တေျဖးေျဖး ကိုယ့္ဖက္နီးလာသည္။ ေကာေဇာမွ အၿမိတ္ကေလးမ်ား တလႈပ္လႈပ္ျဖစ္ေနသည္ကို ျမင္ေနရသည္။ ကိုယ့္ မ်က္ႏွာေရွ႕နားေရာက္လာသည္။ လက္တစ္ကမ္းသာ ျဖစ္သည့္ အတြက္ အခ်ိဳ႕လူမ်ားက လက္ကမ္းၿပီး စမ္းၾကည့္ၾကသည္။ “ဟဟ" ။ ေတာသာႀကီးကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ မစမ္းပါ။

ဘဲကေလးကလည္း ေကာေဇာတစ္ခုျဖင့္လိုက္ပ်ံသည္။ ျပဳတ္က်မလိုျဖစ္သည္ တကယ့္ ေခ်ာက္ထဲ။ ေတာက္ႀကိဳေတာက္ၾကားထဲ။ ေ၀့ကာ ၀ိုက္ကာျဖင့္ နိမ့္လိုက္ ျမင့္လိုက္ တ၀ွီး၀ွီးပ်ံသည္။ ေလတိုးသံကလည္း တ၀ူး၀ူးၾကားေနရသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ပါ သူႏွင့္ အတူလိုက္ပ်ံေနရသလို။ တကယ့္ခံစားမႈ ... ေၾသာ္ ... မ်က္လွည့္ဆိုတာ ဒီလိုလား ... ဟုပင္ ..

ေရသူမေလးကလည္း ေရေအာက္ကမၻာထဲေခၚျပေသးသည္။ တကယ့္ ရုပ္ၾကြေတြ လွည့္ပတ္ၾကည့္၍ရသည္။ ေခါင္းငဲ႔ၾကည့္လွ်င္ ၾကည့္သလို ေအာက္ဖက္ရိွအရ႔ာမ်ား ေဘးဖက္ရိွအရာမ်ားကိုပါျမင္ရသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ၾကည့္ေနၾက တီဗြီလို၊ ရုပ္ရွင္လို၊ ကြန္ပ်ဴတာေတြလို အရုပ္ျပားျပားေတြမဟုတ္။ တကယ့္ အျပင္ကမၻာထဲ .... သူတို႔ကမၻာထဲေရာက္ေနသလိုခံစားရသည္ ... အသံဖန္တီးမႈကလည္း တကယ့္ေနရာက တကယ့္အသံေတြ .... ဓာတ္ပံု႐ိုက္လိုစိတ္ေတာ့ေပၚသည္။ သို႔ေသာ္ ႐ိုက္လည္း ရုပ္ၾကြေပၚမည္မထင္ ထို႔ေၾကာင့္ လက္ေလ်ာ့ထားလိုက္သည္။ 3D ႐ုပ္ရွင္ ဥပမာပံုစံခံစားၾကည့္လိုပါက ေအာက္ပါ ဗြီဒီယို ဖိုင္ေလးကို ခံစားၾကည့္ပါ။

3D ႐ုပ္ရွင္ သင့္ၾကည့္လွ်င္ ေလယာဥ္သည္လည္း သင့္ေခါင္းေပၚ တကယ္ျဖတ္ပ်ံသြားသည္ ေလယာဥ္ ၀မ္းဗိုက္ႀကီးကိုပါျမင္ရသည္။ မိမိအာ႐ံုစိုက္ရာအလိုက္ တကယ့္ အျပင္မွာ ျမင္ေနရသည့္အတိုင္း ... နည္းနည္းေလးေတာ့ ခံစားၾကည့္ပါ .. ေနာက္မွ 3D ရုပ္ရွင္အေၾကာင္းေကာင္းေကာင္း ေရးပါဦးမည္ ... ေဟာင္ေကာင္ခရီးကေတာ့ ဆက္ဆဲပင္ .....