အခန္း (၁)
စိတ္ထဲမွာ မေန႔ကပဲ ျဖစ္ခဲ့သလို။ ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းေကာင္းတစ္ေယာက္ကို ဆံုးရႈံးလိုက္ရတဲ့ေန႔။ အရွိန္ေလ်ာ့လိုက္ဖို႔ ေတာင္းပန္ေနတဲ့သူ႔အသံေတြကို ေသဆံုးသည္အထိ ကၽြန္ေတာ္ ၾကားေယာင္ေနဦးမယ္။ ဒါေတြျပန္ေတြးတိုင္း မခ်ိ္ေအာင္ခံစားရတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ကိုယ္ ကၽြန္ေတာ္ ခြင့္မလြတ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး ….. ဘယ္ေတာ့မွ ခြင့္လြတ္ႏုိင္ေတာ့မွာ မဟုတ္ပါဘူး ….
အခန္း (၂)
“ဂ်က္စီေရ … အရိွန္ေလ်ာ့ပါဦး။ သိပ္ျမန္လြန္းေနၿပီ။”
“ရပါတယ္ အမ္ဘာရယ္။ ငါထိန္းႏိုင္ပါတယ္။ ငါဘယ္တုန္းကမ်ား မင့္ကို အနာတရျဖစ္ေအာင္ လုပ္ဖူးလို႔လဲကြာ”
“ဂ်က္စီ၊ ရပ္ပါေတာ့၊ ငါေၾကာက္လာၿပီ။ အီး … ဟီး ….” သူမငိုပါေလၿပီ။
“ဟာ မင္းဘာမွ မျဖစ္ေစရပါဘူးကြ”
အခန္း (၃)
ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ သူ႕ကို အနာတရျဖစ္ေစခဲ့ၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္ေလာက္ျမန္ျမန္ေမာင္းမိတယ္ဆိုတာ မသိေအာင္ ကၽြန္ေတာ္အလြန္အကၽြံေသာက္ခဲ့မိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ အရြယ္က ကေလးပဲရိွေသးတယ္ေလ။ ဘယ္အရာမဆို လုပ္ႏိုင္ဘာတယ္လို႔ ထင္ေနမိခဲ့တဲ့ ၁၆ ႏွစ္အရြယ္ ခ်ာတိတ္ေလးေပါ့။ လိုတရျဖစ္ခဲ့တဲ့ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀။ ခုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္သိပ္ခ်စ္တဲ့ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္၊ ကၽြန္ေတာ္ ခ်စ္ေနဦးမယ့္ တစ္ဦးတည္းေသာ ခ်စ္သူေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ကို ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ပဲ နာက်င္ထိခိုက္ ေစခဲ့တဲ့အေၾကာင္း ေတြးရင္း ေဆြးရင္ မဆံုးေသာ တမ္းခ်င္းေတြနဲ႕ ငိုေနရဦးမယ္ေလ ….
အခန္း (၄)
“လာစမ္းပါ အမ္ဘာရာ၊ နင္ဘယ္လို၀တ္ထားတယ္ဆိုတာ ဂ႐ုစိုက္မယ့္လူ ဘယ္သူမွ မရိွပါဘူး။”
“မင္းသာအဲလိုေန .. ဂ်က္စီ ကဲၾကည့္ပါဦး… ဒီရွပ္အကၤ်ီေလးနဲ႔ဆို ဘယ္လိုလဲ”
“လွပါတယ္ဟာ။ ကဲ ဒို႔ေတြသြားလို႔ရၿပီလား။”
“ခဏ၊ ၁ မိနစ္ေလာက္”
“ကၽြတ္ … မိန္းမေတြမ်ား ….”
“ေဟး …. ငါၾကားတယ္ေနာ္” … ေရခ်ိဳးခန္းမွ အမ္ဘာ့ ေအာ္သံစူးစူးေလးထြက္လာသည္။
သူ႔အတြက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က အစ္ကိုတစ္ေယာက္လိုပါပဲ။ လြန္ခဲ့တဲ့ ၃ ႏွစ္ေလာက္ထိ္ေပါ့ေလ။ ေနာက္ဘယ္လို ျဖစ္တယ္မသိဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲမွာ အမ္ဘာဟာ ခုညီမေလးျဖစ္လိုက္၊ ေတာ္ေန ခ်စ္သူျဖစ္လိုက္နဲ႔။ အမ္ဘာက လြဲလို႔ ကၽြန္ေတာ္အမ္ဘာ့ကို ဘယ္ေလာက္ခ်စ္တယ္ ဆိုတာ လူတိုင္းသိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ဖြင့္မေျပာခဲ့ေပမယ့္ သူဟာ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ တစ္သက္သာ ခ်စ္သူပါပဲ။ တစ္ေယာက္တည္းေသာ ခ်စ္သူပါပဲ။ ခုမဟုတ္ေပမယ့္ ေနာင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အသက္ႀကီးလာတဲ့အခါ၊ သူနားလည္လက္ခံႏိုင္ေလာက္မယ့္အခါ ကၽြန္ေတာ္ ခ်စ္တဲ့အေၾကာင္း သူကို ေျပာျဖစ္မွာပါ။
သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ရဲ႕ေမြးေန႔ပြဲကိုအလာ … ခါတိုင္းလိုပဲ ကားေပၚမွာ အမ္ဘာရယ္ ကၽြန္ေတာ္ရယ္ .. သီခ်င္းေတြေအာ္ဆို၊ စကားတေျပာေျပာနဲ႔ ရယ္လိုက္ ေမာလိုက္၊ စလိုက္ေနာက္လိုက္နဲ႔ေပါ႔။ သူ႔မိဘေတြက ကၽြန္ေတာ္နဲ႕ဆိုယံုတယ္ေလ ဘယ္သြားသြား ဘယ္လာလာ မတားဘူး။ သူ႔ကို ဂ႐ုစိုက္ပါမယ္လို႔လည္း ကၽြန္ေတာ္က ကတိေပးထားတာကိုး။ အမ္ဘာအတြက္ဆို ကၽြန္ေတာ္က အသက္ေတာင္ေပးရဲတယ္ဆိုတာ။ အမ္ဘာကလည္း ကၽြန္ေတာ့္အေပၚ ထပ္တူပဲဆိုတာ သူတို႔ေတြသိတယ္ေလ။ တစ္ေန႔တည္း၊ ေဆး႐ံု တစ္ရံုတည္းမွာ ၂ နာရီပဲ ျခားၿပီး ေမြးလာခဲ့ၾကတာ။ ကၽြန္ေတာ္က သူ႔ထက္ႀကီးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ မိဘေတြကလည္း သူတို႔ငယ္ဘ၀ေက်ာင္းကတည္းက ခင္လာၾကသူေတြ။ ႏွစ္ဖက္မိဘေတါကလည္း ကၽြန္ေတာ္တို႕ကို ခြဲႏိုင္မွာမဟုတ္။ ခြဲမွာလည္းမဟုတ္။ သူငယ္ခ်င္းေမြးေန႔ပြဲေလးနဲ႕ မလွမ္းမကမ္းမွာ ကၽြန္ေတာ့္ကားေလးကို ရပ္ထားလိုက္တယ္။ အမ္ဘာကေတာ့ ခပ္ရြံ႕ရြံ႕ပဲ။ သူက ဒီလိုပြဲမ်ိဳး ဘယ္တုန္းကမွ တက္ဖူးတာမဟုတ္ဘူးေလ။ သူလက္ကို ညင္ညင္သာသာဆြဲၿပီး ကၽြန္ေတာ္ ေမြးေန႔ပြဲရိွရာ ေခၚသြားခဲ့တယ္။
အထဲေရာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေက်ာင္းက သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ေတြ႕ေတာ့ ကဖို႔ ဆံုးျဖတ္ၿပီး ကၾကပါေလေရာ။ တယ္ရီက ကၽြန္ေတာ့္ကို ဘီယာတိုက္တယ္။ အမ္ဘာက မေသာက္ဖို႔ေျပာတယ္။ တစ္ခြက္တည္းေသာက္မွာပါလို႔ေျပာၿပီး ခြင့္ေတာင္းေတာ့။ အမ္ဘာ ခြင့္ေပးတယ္။ ဒါေပမယ့္ ျပႆနာက တစ္ခြက္ကေန ႏွစ္ခြက္။ ႏွစ္ခြက္ကေန သံုးခြက္ျဖစ္လာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ကၾက ခုန္ၾကေပါ႔။ ကၽြန္ေတာ္မူုးလာၿပီ။ အမ္ဘာက ဒါကို သတိ္ျပဳမိခဲ့တယ္။
“ဂ်က္စီ .. လာ ခဏေလာက္ထိုင္ဦး။ နင္ေသာက္တာေတာ္ေလာက္ၿပီ” သူေျပာၿပီး ကၽြန္ေတာ့လက္ထဲက ဘီယာခြက္ကို ဖယ္ပစ္ၿပီး။ ေရတစ္ခြက္ေပးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္ေလာက္ေသာက္ရင္မူးတယ္ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္ မသိဘူး။ အန္ခ်င္သလိုလိုေတာျ့ဖစ္မိတယ္။ အမ္ဘာ့ပခံုးေပၚ ေခါင္းမီွထားရတယ္။ သူကလည္း ကၽြန္ေတာ့္နားကပ္ထိုင္ၿပီး တြဲေပးထားတယ္။ ခဏေလာက္ ကၽြန္ေတာ္ အိပ္ေပ်ာ္သြားတယ္။ နာရီ၀က္ေလာက္အၾကာ ကၽြန္ေတာ္ႏိုးလာေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ေခါင္းက အမ္ဘာ့ ပခံုးေပၚရိွတုန္းပဲ။ ကပြဲကို ျပန္သြားဖိ္ု႔ ကၽြန္ေတာ္ ထလိုက္ေတာ့ ေခါင္းကို တစ္ခုခုနဲ႔ ႐ိုက္ထဲ့ လိုက္သလို မိုက္ခနဲျဖစ္သြားၿပီး မူးသြားတယ္။ အမ္ဘာ့ကိုေတာ့ စိုးရိမ္မွာ စိုးတာနဲ႔ ဘာမွ် မျဖစ္ပါဘူးလို႔ ကၽြန္ေတာ္ ညာေျပာခဲ့တယ္။
အမ္ဘာလက္သြားေဆးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ေနာက္ ဘီယာတစ္ခြက္ ထပ္ေသာက္ဖို႔ ဆံုးျဖတ္ခဲ့တယ္။ ဒါ ကၽြန္ေတာ့္ မဟာ အမွားပါပဲ။ သူျပန္ေရာက္လာၿပီး၊ ကိုယ္ေျခေထာက္ေပၚကိုယ္မရပ္ႏိုင္ေတာ့တဲ့ ကၽြန္ေတာ့ကို ျမင္ေတာ့ သူ႔အလစ္မွာ ကၽြန္ေတာ္ ဘာလုပ္ခဲ့တယ္ဆိုတာ အေသအခ်ာႀကီးကို သိေတာ့တာေပါ့။
ဆက္လက္တင္ျပပါမည္ ...
.
.
No comments:
Post a Comment