ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ေတာတြင္းကာလမ်ား (၁၀)

 အင္ၾကင္းပန္း

ဗန္းေမာက္ၿမိဳ႕သည္ ေတာင္မ်ား ပတ္ျခာ၀ိုင္းလ်က္ ရိွေသာၿမိဳ႕ျဖစ္ပါသည္။ အျပာေရာင္ ေတာင္တန္းမ်ားကို တေျမာ္တေခၚ ႀကီးေတြ႕ရသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ၿမိဳ႕ေတာင္ဖက္တြင္ ထီးထီးမားမားရိွေနေသာ က်ံဳးေတာင္ သို႔မဟုတ္ ကၽြန္းေတာင္ ရိွသည္။ ဝန္းသိုေစာ္ဘြားဦးေအာင္ျမတ္၏ ဖခင္ ဦးေရႊသား တည္ခဲ့ေသာ ဘုရားဟု ၾကားဖူးသလိုရိွသည္။ အင္ၾကင္းပင္မ်ား အလြန္ေပါေသာေတာင္ျဖစ္သည္။ အင္ၾကင္းပြင့္ခ်ိန္တြင္ တစ္ေတာင္လံုး ေရႊဝါေရာင္လႊမ္းၿပီး၊ တစ္ေတာလံုး အင္ၾကင္းနံ႔သင္းေနသည္။ အင္ၾကင္းပန္းသည္ ပိေတာက္ပန္းထက္ သစၥာရိွသည္။ ပိေတာက္ပန္းသည္ ပြင့္ခ်င္သည့္အခ်ိန္ ေလွ်ာက္ပြင့္သည္။ အင္ၾကင္းသည္ ထိုသို႔မဟုတ္။ တစ္ေတာလံုး တစ္ေတာင္လံုးရိွ အင္ၾကင္း၊ တနယ္လံုးရိွ အင္ၾကင္း တစ္ခ်ိန္တည္း၊ တစ္ၿပိဳင္တည္း၊ တစ္လတည္း ပြင့္ၾကသည္။ ထို႔ေၾကာင့္အင္ၾကင္းသည္ ပိေတာက္ထက္ သစၥာရိွသည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ဆိုျခင္းျဖစ္သည္။ တန္းခူးလတြင္ အင္ၾကင္းပန္းတေဝေဝရိွတတ္သည့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ရွမ္းနီေျမကို တစ္ခါေလာက္ ေရာက္ခဲ့ေစခ်င္ပါသည္။


အင္ၾကင္းပန္းအေၾကာင္းေျပာရင္း အင္ပင္ေတြ အေၾကာင္းလည္း သတိရသည္။ ကညင္ပင္ အေၾကာင္းလည္း သတိရသည္။ ကညင္ဆီျဖင့္ မီးထြန္းၿပီး ညစာထမင္းစားခဲ့ ဖူးသည္ကို အမွတ္ရလာသည္။ ကညင္ဆီ အေျခာက္ကို အမႈန္႔ေထာင္းၿပီး ကညင္ဖက္လား၊ ကၽြန္းဖက္လား ကၽြန္ေတာ္မမွတ္မိ။ ထိုကေတာ့ျဖင့္ ထုပ္ထားေသာ ကညင္ဆီမီးတိုင္ျဖင့္ ညဆို မီးထြန္းသည္။ ကညင္ဆီမ်ား အတြဲလိုက္ က်ေနတတ္ေသာ ကညင္ပင္ ႀကီးမ်ားကိုလည္း ျမင္ေယာင္လာမိသည္။ ယခုေတာ့ သစ္ေတာတို႔ျပဳန္းလာပါၿပီ။ ငယ္ငယ္က ေလေပၚေျမွာက္ေျမွာက္ၿပီး ကစားခဲ့ေသာ ေတာင္ပံ ႏွစ္ဖက္ပါ ကညင္သီးေျခာက္တို႔ တဝဲဝဲ လြင့္ေၾကြတတ္ေသာ ေႏြဦး အခ်ိန္ အခါတို႔ကိုလည္း တမ္းတမိသည္။ ဤကညင္ပင္ ကညင္ေတာတို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေဒသမွ မၾကာမတင္ ေပ်ာက္ပ်က္ေတာ့မည္ကိုလည္း ျမင္ေယာင္ေနမိသည္။ အထိန္းအသိမ္းေကာင္းမွ သည္ေတာအသက္ရွည္မည္ျဖစ္သည္။ ဥတုရာသီ ေတာကိုမွီဟု ဆို႐ိုးရိွသည္ မဟုတ္ပါေလာ။

အင္ပင္ေပၚေသာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ၿမိဳ႕အဝင္ လမ္းေဘးတေလွ်ာက္ ရြက္ႏုေပါက္ခ်ိန္တြင္ အင္ပင္ႏုႏုမွ အင္ရြက္ဖူးနီနီေလးမ်ား ႏုထြားလွလွ ထြက္ေနတတ္ၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ္ငယ္ငယ္က ထိုအင္ရြက္ဖူးနီနီကို ျမင္မိေတာ့ ႏြားမိတ္လိုက္သည္ခါ ျမင္ရတတ္သည့္ ႏြားသိုးပစၥည္းနီနီ ကို ျမင္မိၿပီး။ ႏြားသိုး ႏွင့္ အင္ပင္ ဘယ္လိုမ်ား ဆက္စပ္ပါလိမ့္ဟု စဥ္းစားခဲ့ဖူး သလိုရိွသည္။အင္ပင္ေပါေသာ ေဒသျဖစ္သည့္ အေလ်ာက္ အင္ဥကလည္း ေပါလိုက္သည့္ ျဖစ္ျခင္း။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကေတာ့ မႈိဥ ဟုေခၚသည္။ အင္ဥ လို႔ သံုးသည္က စာမွာ ဖတ္ဖူး လို႔ျဖစ္သည္။ အင္ဥ ဟင္းတစ္ခြက္ကို ပူပူေလးခ်က္ေၾကြး ခ်င္သည္။ မိုးဦးက် တခါ လာျဖစ္ေအာင္ လာပါဟု ဆိုခ်င္သည္။ မိႈဥမ်ားကို ေတာင္းမ်ားတြင္ ထည့္ၿပီး ကသာ၊ အင္းေတာ္တို႔ဖက္ သယ္ကာ မိႈဥေရာင္း ထြက္ၾကေသာ ေစ်းသည္ အစ္မႀကီးမ်ား၏ သနပ္ခါး ေဘးၾကားျဖင့္ ေစတနာ တစ္ခြဲသား ပိုတတ္ေသာဓလ့ကိုလည္း ေတြ႕ႏိုင္ေသးသည္။ မႈိဥတူး ကၽြန္ေတာ္လိုက္ဖူးသည္။ အင္ပင္မ်ားေအာက္။ တူးရ၊ ဆြရသည္။ ေျမက အင္ေတာ။ ေျမေဆြးေပါရာေျမျဖစ္သည့္ အတြက္ တူးရသိပ္မခက္ဟု အမွတ္ရသလိုရိွသည္။ မ်ားမ်ားစားစား ကၽြန္ေတာ္ မတူးခဲ့ ဖူးသည့္ အတြက္ ကၽြန္ေတာ္ ေကာင္းေကာင္းေတာ့ ေျပာမျပႏိုင္ပါ။ အခ်ိဳ႔ေဒသ မ်ားတြင္ ဝက္ကို ေတာထဲ ဆြဲသြားၿပီး အနံ႔ခံကာ တူးခိုင္းသည္ဟု ဆိုပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဖက္တြင္ေတာ့ တူရြင္းငယ္ငယ္ သို႔မဟုတ္ ဓားဦးျပားျပား ျဖင့္သာ တူးၾကသည္ကို အမွတ္ရပါသည္။
ကၽြတ္ကၽြတ္အိတ္ မေပၚမီက အင္ဖက္ကို အားထားၿပီး ထုတ္ပိုး သယ္ယူၾကသည့္ အတြက္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဘက္တြင္ အင္ဖက္ေကာက္ (ခူးသည္) ၿပီး ေရာင္းခ် သူလည္းရိွသည္။ အင္ဖက္သည္ ဟု ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေခၚပါသည္။ အရင္းအႏွီးက ေတာထဲသြားၿပီး အင္ဖက္ေကာင္းေကာင္းရွာကာ ခူးယူၿပီး ထမ္းပိုးသယ္ကာ ေစ်းတြင္ ေရာင္း႐ံုသာ။ အင္ဖက္ အလယ္ေၾကာ မာမာ ကိုေတာ့ လွန္ရ၊ ခြာရ ပါသည္။ သို႔မွသာ ထုတ္ပိုးရာတြင္ လြယ္လြယ္ကူကူ ေခါက္ရ၊ ျပဳရ လြယ္သည္။ ခ်ည္ရန္ အတြက္ ဝါးႏွီးကို သံုးၾကသည္။ သင္းဝါး အႏုကို ခုတ္ၿပီး ႏွီးျဖာကာ ၾကပ္ခိုးတင္ထားၾကသည္။ ခ်က္ခ်င္း အေျခာက္လွန္းၿပီး သံုးတာလည္းရိွသည္။ သံုးခါနီးတြင္ ေရစိမ္ၿပီး သံုးၾကသည္။ ႏွီးဖ်ာၿပီး သံုးၾကသူလည္းရိွသည္။ ကၽြန္ေတာ့အဖိုး ဦးအိုက္ေရႊကေတာ့ သူလယ္ထြန္ၿပီး အားလွ်င္ ႏွီးဖ်ာဖ်ာေနတတ္တာကို သတိရသည္။
အဖိုးေပါင္တြင္ ထိုးကြင္း မင္ေၾကာင္မ်ားရိွသည္။ ထိုးကြင္းမင္ေၾကာင္အစမွာ ရွမ္းတို႕မွ ဟု မွတ္ရဖူးသည္။ ယခုထိ သက္ရိွထင္ရွားရိွၾကသည့္ အသက္ ၈၀ နားနီး အဖိုးႀကီးမ်ား၏ ေပါင္တြင္ ထိုးကြင္း မင္ေၾကာင္ရွာႏိုင္ ေတြ႕ႏိုင္ေသးသည္။ ကၽြန္ေတာ့္အဖိုးကား လြန္ခဲ့ေသာ ၂ ႏွစ္ေက်ာ္က ဆံုးခဲ့ေလၿပီ။ ထိုးကြင္းမင္ေၾကာင္ေဖာ္ၿပီး ခါးေတာင္ေျမွာင္ေအာင္ က်ိဳက္ထားသည့္ အဖိုးအမွတ္တရ မ႐ိုက္ထားရ သည္မွာ နာေလစြ။