ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ေတာတြင္းကာလမ်ား (၃)

ကၽြန္ေတာ္တို႔ၿမိဳ႕ကေလးတြင္းသို အင္းေတာ္-ဗန္းေမာက္ ကားလမ္းသည္ အေရွ႕မွအေနာက္သို႔ ျဖတ္လ်က္ ေဖာက္ထားသည္။ ၿမိဳ႔တြင္း လမ္းေဘး၀ဲယာတစ္ေလွ်ာက္တြင္ ျမက္ခင္းမ်ား ဖံုးလႊမ္းေနေလ့ရိွပါသည္။ လမ္းေနရာတြင္ ျမင့္ေနၿပီး ေဘးဖက္တြင္ နိမ့္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ငယ္စဥ္ကေတာ့ေဘးတစ္ဖက္တစ္ခ်က္တြင္ လယ္ကြင္းမ်ားရိွသည္။ ေအာင္သာကုန္းမွာ ေက်းရြာအဆင့္၊ ဗန္းေမာက္ၿမိဳ႔မႏွင့္ ေအာင္သာကုန္းေက်းရြာသည္ တစ္ဆက္တည္း မဟုတ္ေသး။ ေအာင္သာကုန္းေက်းရြာလြန္လွ်င္ လယ္ကြင္းျပင္ အေတာ္က်ယ္က်ယ္ကို ျဖတ္ရသည္။ ေနာက္မွ ဗန္းေမာက္ၿမိဳ႕မသို႔ ေရာက္သည္။ စစခ်င္း မီးစက္၀င္း။ ၿပီးလွ်င္ေစ်း။ ၿပီးမွ ေဆးရံု၀င္း၊ ေက်ာက္တိုင္ကြင္း။ ၿပီးမွ ၿမိဳ႕မ ဆိုသည့္ ၿမိဳ႕ထဲေရာက္သည္။

လမ္းေဘးတြင္ စီလွ်က္စိုက္ထားသည့္ ယူကလစ္ပင္မ်ားကို မွတ္မိသည္။ ေနာင္တြင္ ေလဒဏ္ခံႏိုင္ေသာ အပင္မ်ားမဟုတ္သည့္ အတြက္ ေလမုန္တိုင္းက်စဥ္ အကုန္လဲက် ကုန္သည္။ ပင္စည္ျဖဴျဖဴႏွင့္ ယူကလစ္ပင္တစ္ပင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အိမ္၀င္း အတြင္း၌လည္းရိွသည္။ အရြက္ရွည္ရွည္းမ်ားက တြဲရရြဲက်ေနသည္။ ေလတိုက္လွ်င္ ယိမ္းႏြဲ႕လႈပ္ရွားေနတတ္သည္။ အရြက္မ်ားကို ခူးၿပီး ပြတ္ေခ်ၾကည့္လွ်င္ စူးရွရွ အနံ႕ရသည္။ ပရုတ္ဆီလုပ္ရာတြင္ သံုးသည္ဟု ေျပာတာၾကားဖူးသည္။ ဟုတ္မဟုတ္မသိပါ။ ငယ္စဥ္ၾကားဖူးတာ မွတ္မိ၍ ေဖာက္သည္ခ်ျခင္းျဖစ္ပါသည္။

ကၽြန္ေတာ္တို႔ အိမ္ေနာက္ေဖးအေရွ႕ေျမာက္ဖက္ေထာင့္တြင္ ကုကၠိဳပင္ႀကီးမ်ားရိွသည္။ ရြာဖက္မွ လွည္းမ်ား စခန္းခ်နားၾကတာကို မွတ္မိသလိုရိွသည္။ ကုကၠိဳရြက္မ်ားသည္ ညေနပိုင္တြင္ အလိုလို ပိတ္လွ်က္ အိပ္သြားတတ္က်ၿပီး။ မနက္ေစာေစာျပန္ထေနၾကသည္သည္။ ဘယ္အခ်ိန္ျပန္ထေနၾကသည္ကို သတိမျပဳမိပါ။ ညေနဆို အရြက္ကေလးမ်ားပိတ္ၿပီး အိပ္သြားတာကေတာ့ေသခ်ာပါသည္။ မနက္ေစာေစာ ဘယ္အခ်ိန္ျပန္ထသည္ကိုေတာ့ ေစာင့္ၾကည့္ရဦးမည္။ ကုကၠိဳပြင့္ေလးမ်ားသည္ အနီေရာင္ အေမြးေလးမ်ားျဖင့္ အေတာ္လွပါသည္။ အပင္ႀကီးလာလွ်င္ အုပ္အုပ္ဆိုင္းဆိုင္းျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္ ညေရာက္လွ်င္ ကုကၠိဳပင္ေအာင္၌ ေမွာင္မိုက္ေနတတ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ကုကၠိဳပင္အုပ္ရိွလွ်င္ တေစၦ၊ မွင္စာ ေနသည္ဟု ဆိုကာ ေၾကာက္တတ္ၾကသည္။ တခါတခါ ညည ဇီးကြက္မ်ားလာလာေအာ္တတ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္မွတ္မိတာ တစ္ခုက အိမ္တြင္ သံုးရန္အတြက္လိုေသာ၀ါးမ်ားကို ထိုကုကၠိဳပင္ႀကီးကို မွီလ်က္ ေထာင္ၿပီးစီထားသည္ကို ျဖစ္သည္။ ကုကၠိဳရြက္ကို ဟင္းခ်ိဳခ်က္၍ ေသာက္သည္ဟု ထင္ပါသည္။ ယခုေနာက္ပိုင္းစားသည္ကို မမွတ္မိပါ။ ကုကၠိဳပင္ပဲ အနီးနား မရိွလို႔လား။ ဘာလား မေသမခ်ာ။

ကၽြန္ေတာ္တို႔အိမ္မွာတဲကုပ္ေလးျဖစ္သည္။ ေျမႏွင့္ တံေတာင္ေလာက္အကြာၾကမ္းခင္းထားၿပီး သက္ငယ္မိုး ထရံကာျဖစ္သည္။ အိမ္၏ အေနာက္ဖက္တည့္တည့္တြင္ ဇရပ္ရိွသည္။ နာေရးကိစၥမ်ား လာလာလုပ္တတ္သည္ကို မွတ္မိသလိုရိွသည္။ ဇရပ္၏ တစ္ဖက္တြင္ ဆက္ရက္ အိမ္ ၂ အိမ္ရိွသည္။ တစ္အိမ္က ကၽြန္ေတာ့မူလတန္း ေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီးအိမ္။ ဆရာႀကီးသား အငယ္ေကာင္ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ က သူငယ္ခ်င္း။ ထိုဇရပ္ေပၚတြင္ သူႏွင့္ အတူတူ တစ္ေခါက္ေတာ့ သြား ကစားဖူးသည္။ ဇရပ္တြင္ မီးေသြးခဲ၊ ေျမျဖဴခဲမ်ားျဖင့္ ေရာက္တတ္ရာရာ စာမ်ားေလွ်ာက္ေရးထားတာကို ေတြ႕သည္။ စာသားမ်ားကို ေတာ့ မမွတ္မိေတာ့ပါ။ ေနာက္တစ္အိမ္က ကၽြန္ေတာ့ ႏွင့္ သိပ္မခင္ေသာ မိသာတစ္စု အိမ္။ ငယ္ငယ္ကေတာ့ ထိုဇရပ္ကို အလြန္ေၾကာက္သည္။

ကၽြန္ေတာ္တို႔ အိမ္ေရွ႕တြင္ ၾသဇာပင္ေလးမ်ားရိွသည္။ ၾသဇာသီး သီးခ်ိန္ဆိုလွ်င္ ၾသဇာသီးမွည့္ ရွာရသည္မွာ အလြန္ေပ်ာ္စရာ ရင္ခုန္စရာေကာင္းသည္။ ရင့္ၿပီးမွည့္လာသည့္ ၾသဇာသီးက နည္းနည္းအာလာၿပီး အျဖဴေရာင္ အေၾကာင္းကေလးေပၚလာသည္။ နီညိဳေရာင္ရိွသည့္ ေရႊၾသဇာသီးေတာ့မဟုတ္ပါ။ အစိမ္းေရာင္ ၾသဇာသီးမ်ားျဖစ္သည္။ မနက္ မနက္တြင္ ၾသဇာသီးပင္ေလးနားသြားၿပီး သြားၿဖဲျပေနသည့္ ၾသဇာသီးေလးမ်ားကို လုိက္ေခ်ာင္သည္။ ေတြ႕လွ်င္ ရြရြေလး လက္ကေလးျဖင့္ သာသာေလးသြားညစ္ၾကည့္သည္။ အိ၀င္သြားလွ်င္ ဖြဖြေလး ခူးလာၿပီး အဖြားကိုေပးသည္။ အဖြားက ဆြမ္းေတာ္တင္သည္။ ဆြမ္းေတာ္ က်လွ်င္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အစာ။ (:P) ပထမဆံုးမွည့္ေသာ ၾသဇာသီကို ဆြမ္းေတာ္ တင္ျခင္း ျဖစ္သည္။ ေနာက္ အသီးမ်ားကေတာ့ ဦးသူ တြယ္စတမ္း။ (:D) အသားခ်ိဳခ်ိဳ ၾသဇာသီးကို သင္ေရာ မလြမ္းေပဘူးလား။ စာၿပီးသည့္ ၾသဇာသီးအေစ့ေလးမ်ားကို ေနာင္မ်ိဳးဆက္အတြက္ ၿခံစည္း႐ိုးတစ္ေလွ်ာက္ လိုက္စိုက္ရသည္ကလည္းေပ်ာ္စရာ။ ၾသဇာေစ့ကေလးမ်ားကို ဇယ္ေတာက္တမ္း ကစားရာတြင္ ၾသဇာေစ့ဇယ္ေလးမ်ား အျဖစ္သံုးကာ ကစားၾကသည္။ ၾသဇာေစ့ဇယ္ေတာက္ပံုကို သင္သိပါ၏ေလာ။ ေျမတြင္ ၃ လက္မေလာက္အက်ယ္ ၃ လက္မေလာက္ အနက္ ေျမက်င္းကေလးတူးၿပီး လက္ညိဳးကေလးျဖင့္ေတာက္ကာ က်င္းကေလးထဲ ၀င္ေအာင္ ေတာက္ကာ ကစားရသည္။ တစ္ေယာက္ ကို ၾသဇာေစ့ ၂၀ ဆို ၂၀၊ ၃၀ ဆို ၃၀ အတူတူ ထည့္ၿပီး။ အားလံုးေပါင္းကာ လက္၀ါးတစ္ဖက္ထဲထည့္ၿပီး။ က်န္လက္၀ါး တစ္ဖက္ျဖင့္ ေျမက်င္း ကေလးကို အုပ္ထားကာ ထိုက်င္းကေလးအနီး ၾသဇာေစ့ကေလးမ်ားကို ျဖဴးလိုက္သည္။ ထိုအခ်ိန္ ၾသဇာေစ့ကို က်င္းထဲမက်ေစရ။ က်လွ်င္ ေနာက္လူအလွည့္။ လက္ကေလးျဖင့္ အုပ္ထားသည့္ အတြက္မက်ပဲရိွေနသည့္ ၾသဇာေစ့ကေလးမ်ားကို တစ္ေစ့ခ်င္း လက္ညိဳးကေလးျဖင့္ ေတာက္ကာ က်င္းကေလးကို လက္ကေလးျဖင့္၀ိုက္လ်က္အုပ္ထားၿပီး မန္က်ည္းေစ့ ၀င္သာ႐ံု လက္ကေလးဟေပးၿပီး ၀င္ေအာင္ သြင္းရသည္။ တစ္ခါ ေတာက္လွ်င္ တစ္ေစ့ပဲ၀င္ရသည္။ ၂ ေစ့က်လွ်င္ ေနာက္လူအလွည့္။ ၁ ေစ့မွ မ၀င္လွ်င္လည္း ေနာက္လူကို အလွည့္ေပးရသည္။ က်င္းထဲေတာက္ထည့္၍ ၀င္သမွ်ကို ထိုအလွည့္ ပိုင္ရွင္က ယူရသည္။ က်င္းထဲမက်ပဲက်န္သည့္ အေစ့မ်ားကို ေနာက္လူက အကုန္သိမ္းယူၿပီး သူ႕လိုပင္ က်င္းကေလးကို လက္ကေလးျဖင့္ အုပ္ကာ ၾသဇာေစ့ကို ျဖဴးသည္။ လက္ျဖင့္ေတာက္သည္။ က်သမွ် သူ႕ၾသဇာေစ့ ထိုနည္းအားျဖင့္ တလွည့္စီ။ ေနာက္ဆံုး တူတူထည့္ထားသည့္ ၾသဇာေစ့မ်ား ကုန္သည္ထိ။ ၾသဇာေစ့မ်ား ကုန္သြားလွ်င္ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ျပန္ထည့္၊ ေနာက္တစ္ခါျပန္ကစား။ ၾသဇာေစ့ဇယ္ေတာက္ေၾကး သင္ကစားဖူးပါရဲ႕လား။ ရိွသည္ကိုေရာ ၾကားဖူးပါရဲ႕လား။

ကၽြန္ေတာ္ ငယ္ငယ္က ၾကက္တူေရြးေလးေမြးစဥ္ ထို ၾသဇာပင္ေလးမ်ားေပၚတြင္ တင္ထားတတ္ၿပီး။ ၾကက္တူေရြးေလး၏ "တတဲ့တဲ့" ေအာ္သံကို ၾကားေယာင္မိသည္။ ေခါင္းကေလးညိမ့္ကာ ညိမ့္ကာျဖင့္ အစာေတာင္းတတ္သည္။ ၾကက္တူးေရြးေလးမ်ားကို ကၽြန္ေတာ္ အလြန္ခ်စ္သည္။ ငယ္စဥ္က ၂ ေကာင္ ၃ ေကာင္ေလာက္ေမြးဖူးသည္။ ယခုေတာ့ မေမြးလိုပါ။ သနားပါသည္။ လြတ္လပ္စြာ ပ်ံသန္းျမဴးထူးေနေသာ ငွက္ကေလးမ်ားကို ကၽြန္ေတာ္ ပိုခ်စ္ပါသည္။ လြတ္လပ္စြာေပ်ာ္ရႊင္ေနျခင္းကို ပိုအားေပးသည္။ အားလည္းက်မိသည္။

မန္က်ည္းပင္ေလးတစ္ပင္လည္းရိွသည္။ ထိုၾသဇာပင္ေလးမ်ား အနားတြင္ပင္ျဖစ္သည္။ ထိုမန္က်ည္းပင္မွာ ငယ္ေသးေသာေၾကာင့္ အသီးမသီးေသးပါ။ မန္က်ည္းရြက္ေတာ့ေပါသည္။ မန္က်ည္းရြက္ႏုကေလးမ်ားသည္ စားေသာက္ဖြယ္ရာဟင္းတမယ္။ သေရစာအျဖစ္လည္း စားႏိုင္သည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဖက္တြင္ ခ်က္ေလ့ရိွသည့္ မန္းက်ည္းရြက္ႏု ဟင္းေလးမ်ားကို ေျပာျပမည္။

မန္က်ည္းရြက္ဟင္းခ်ိဳ - မန္က်ည္းရြက္က အခ်ဥ္၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔က ဟင္းခ်ိဳလုပ္ေသာက္သည္။ ဆန္းေတာ့ အဆန္းသား။ ပြက္ပြက္ဆူေနသည့္ ေရေႏြးထဲ၊ ၾကက္သြန္ဥနီ ၃-၄ လံုး၊ ဆား၊ အခ်ိဳမႈန္႔မ်ားမ်ားထည့္ၿပီး အရင္က်ိဳထားႏွင့္သည္။ မန္က်ည္းရြက္ႏုေလးအမ်ားကို ခူးေရေဆးၿပီး၊ ထည့္လိုက္သည္။ မန္းက်ည္းရြက္စိမ္းေလးသည္။ အစိမ္းေရာင္သည္ အ၀ါေရာင္ေျပာင္းသြားသည္။ ဟင္းခ်ိဳအျဖစ္စား႐ံုပင္။

မန္းက်ည္းရြက္သုပ္ (အက်က္) - မန္က်ည္းရြက္ႏုေလးမ်ားကို ေရေႏြးပူပူျဖင့္စိမ္ထားလိုက္သည္။ ၅ မိနစ္ေလာက္ေနေတာ့ က်က္ၿပီ။ ထိုမန္က်ည္းရြက္ကို ပဲျခမ္းေၾကာ္၊ ၾကက္သြန္ဆီခ်က္၊ ဆား၊ အခ်ိဳမႈန္႔ ထည့္ကာ ေရာႏွယ္သုပ္ကာ စားသည္။

မန္က်ည္းရြက္သုပ္ (အစိမ္း) - မန္းက်ည္းရြက္ႏုႏုေလးမ်ားကို ခူးသည္။ ေရမေဆး။ ကုလားပဲျခမ္းေၾကာ္ကို ေထာင္းၿပီးထည့္သည္။ ဆားထည့္သည္။ ဆီနည္းနည္းေလးထည့္သည္။ ဆား၊ အခ်ိဳမႈန္႔ထည့္။ မန္းက်ည္းရြက္စိမ္းထဲ ေရာထည့္သည္။လူၾကီးေတြကေတာ့ ဆံုတြင္ ေထာင္ၿပီး စားၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကေလးမ်ားကစားရင္း ေထာင္းပံုကေတာ့ ဆန္းသည္။ မန္က်ည္းရြက္ႏွင့္ အဆာပလာ အေရာအေႏွာကို ဖက္ျဖင့္ထုပ္သည္။ ေနာက္ဖက္အျပင္ဖက္မွ ပလပ္စတစ္ျဖင့္ထုတ္သည္။ ေနာက္ အ၀တ္ျဖင့္ထပ္ထုပ္သည္။ ေနာက္ ေျမႀကီးတြင္ က်င္းကေလးတူးၿပီး ေျမျမဳပ္သည္။ ကေလးမ်ား ၀ိုင္းႀကီးပတ္ပတ္ဒူေ၀ေ၀ လုပ္ၿပီး ထို မန္က်ည္းရြက္ထုပ္ကေလးျမဳပ္ထားသည့္ ေျမက်င္းေလးကို တစ္ေယာက္တစ္ခ်က္ ေျပးရင္း လႊားရင္ ကစားရင္း ဖေနာင့္ျဖင့္ ေပါက္ၾကသည္။ အေတာ္ႀကီးၾကာေအာင္ကစားသည္။ ကစား၍ လည္းေမာ၊ ဗိုက္ကလည္း ဆာလာသည့္အခါ အားလံုး နားၾကၿပီး။ က်င္းထဲျမဳပ္ထားသည့္ မန္းက်ည္းရြက္ထုပ္ကေလးကို ေဖာ္သည္။ အထုပ္ကိုေျဖသည္။ စိစိညွက္ညွက္ ေၾကေနၿပီ။ ဆီမ်ားရြဲလ်က္။ ဆား၊ အခ်ိဳမႈန္႔ကလည္း သမလ်က္။ တစ္ေယာက္တစ္လက္ လက္ကေလးမ်ားကို ဖုန္ဖက္ခါးၿပီး လုစားၾကေတာ့သည္။ ၿမိန္လိုက္၊ စားေကာင္းလိုက္သည့္ ျဖစ္ျခင္း။

မန္က်ည္းရြက္အခ်ဥ္ခ်က္ - မန္က်ည္းရြက္ႏုႏုမ်ားကို ၾကက္သြန္နီ၊ ၾကက္သြန္ျဖဴ၊ ဆား၊ င႐ုတ္၊ အခ်ိဳမႈန္႔၊ ဆၤိ၊ ဆီ သင့္ေတာ္သလိုထည့္ၿပီးခ်က္သည္။ ထမင္းစာ၍ အလြန္ၿမိန္သည္။ ထမင္းစားေကာင္းေစသည့္ ဟင္းတစ္ခြက္။

မန္းက်ည္းသီးဟင္းမ်ားအေၾကာင္း က်န္ေသးသည္။ စားလိုသူရိွလွ်င္ေတာ့ေရးဦးမည္။ မန္က်ည္းပင္လာ ဟင္းမ်ိဳး ၁၀၀ ဟူ၍ ......

ကၽြန္ေတာ္ ၄ ႏွစ္သားေလာက္ထိ ထိုအိမ္တြင္ ေနရသည္ထင္သည္။ ေနာက္ပိုင္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ အိမ္ေျပာင္းရသည္။