ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ေတာတြင္းကာလမ်ား (၂)

ေအာင္သာကုန္းေက်းရြာ။ ကၽြန္ေတာ့ခ်က္ျမဳပ္ရာ။ ခ်ံဳေတာတစ္မ်ိဳးက အလြန္ေပါသည္။ ဂ်ာမနီဟု ကၽြန္ေတာ္တို႔ေခၚသည္။ ျမန္မာအဘိဓာန္တြင္ ရိွမရိွ စစ္မၾကည့္ရေသးပါ။ အေဖေျပာျပ၍ ေမာ္ရံုဟုလည္း မွတ္ဖူးသည္။ ဂ်ာမနီပင္ဟုသာ အေခၚမ်ားပါသည္။ ယခုလည္း ေခၚၾကဆဲပင္။ ထိုအပင္ကို ႏြားလည္းမစားပါ။ ပိုးလည္းမထိုးပါ။ အပင္၏ အတြင္း အႏွစ္မွာ ေဖာ့ျဖစ္သည္။ လံုး၀ကို ေဖာ့စစ္စစ္ျဖစ္ပါသည္။ ငယ္စဥ္က ဂ်ာမနီပင္ေလးမ်ားကို အဆစ္လိုက္ျဖတ္ၿပီး အတြင္းမွ ေဖာ့သားေလးမ်ားကို တုတ္လံုးလံုးေသးေသးေလးျဖင့္ ထိုးထုတ္ကာ ပန္းအျဖစ္သီၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ေလးေလးမ်ား၊ အရီးမ်ား ပန္ၾကသည္ကို မွတ္မိသလိုရိွသည္။ အေရာင္လိုလွ်င္ ေဆးဆိုးၾကသည္။ အျပာေရာင္ဆို မွင္သီးျဖင့္ဆိုးသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔နယ္တြင္ မွင္သီးဟု ကၽြန္ေတာ္တို႔ေခၚၾကသည့္ အပင္ရိွသည္။ အသီးကို ညွစ္လိုက္လွ်င္ မဲနယ္ေရာင္ထြက္ၿပီး အေရာင္မွာ စြဲေနသည္။ ေတာ္ေတာ္ႏွင့္မေပ်ာက္။ ထို အသီးအရည္ဆိုး၍ရသည္။ အ၀ါေရာင္၊ အနီေရာင္မ်ားကေတာ့ ပန္းဆီ ဟုကၽြန္ေတာ္တို႔ ေခၚၾကသည့္ အေရာင္ဆိုးေဆးမ်ား၀ယ္ကာ ဆိုးၾကသည့္ဟု ထင္ပါသည္။ ကစား႐ံုသာ ကစားၾကပါသည္။ တကယ္အလွမပန္ၾကပါ။

ထိုဂ်ာမနီပင္၏ ပင္စည္အရိုးေလးကို ေျခာက္လွ်င္ ငါးမွ်ားတံအတြက္ ေဖာ့အျဖစ္သံုးၾကသည္။ သူထက္ေကာင္းသည္ကေတာ့ ေခ်ာင္းနေဘးတြင္ ေပါက္သည့္ ကိုင္းပင္ျဖစ္သည္။ ကိုင္းပင္မွာေဖာ့မွာ အၾကမ္းခံၿပီး ပိုလွသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေခ်ာင္းကေလးတြင္ ကိုင္းရံုမ်ားအလြန္ေပါသည္။ မိုးအခါေရႀကီးလွ်င္ ကိုင္း႐ံူရိွေသာ ကမ္းကႀကံ႕ႀကံ႕ခံႏိုင္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္လည္း ကိုင္းကၽြန္းမွီ ကၽြန္းကိုင္းမွီဟုေခၚျခင္းျဖစ္သည္။ ေျမစုစုရိွရာ ေခ်ာင္းကမ္းေဘးတြင္ ကိုင္း႐ံုေသးေသးေလး စေပါက္သည္။ ထိုကိုင္း႐ံုကို မသတ္ပဲေမြးထာလွ်င္ တစ္ႏွစ္အတြင္ အေတာ္ႀကီးပြားလာ ႀကီးလာသည္။ အေတာ္ႀကီးလာေသာအခါ ၀ါရံုငယ္ငယ္ေလးလိုျဖစ္လာသည္။ ထိုကိုင္း႐ံုကို အမွီျပဳကာ ေခ်ာင္းေရႀကီးသည့္အခါ ေျမႏုမ်ားႏႈံးအျဖစ္တင္ေနၿပီး ကၽြန္းကေလး တျဖည္းျဖည္းႀကီးလာသည္။ ကိုင္း႐ံုလည္း ပြားသထက္ပြားလာသည္။ ကိုင္းေတာႀကီးျဖစ္လာသည္။ ကၽြန္းကေလးကလည္း ကၽြန္းႀကီးျဖစ္လာသည္။ ေနာင္တြင္ ကၽြန္းအလယ္ပိုင္းကို ရွင္းၿပီး စိုက္ႏိုင္ ပ်ိဳးႏိုင္သည္။ ကၽြန္းနေဘးပတ္လည္ ကိုင္းပင္မ်ားကေတာ့ ခ်န္ထားသင့္သည္။ ကၽြန္းတည္ၿမဲေရးအတြက္ သူတို႔လိုသည္။ သူတို႔တည္ၿမဲဖို႔အတြက္လည္း ကၽြန္းလိုသည္။ ဤသည္ပင္ "ကိုင္းကၽြန္းမွီ ကၽြန္းကိုင္းမွီ"။ သို႔ေသာ္ ကိုင္းရြက္မ်ားက အလြန္ထက္သည္။ ကိုင္းေတာထဲတိုးလွ်င္ ကၽြဲႏြားမ်ား ျဖတ္ၿပီးသြားၿပီးေသာ လမ္းေၾကာင္းအတိုင္းသာ လိုက္ရဲသည္ လမ္းအသစ္တိုးလွ်င္ ေသြးအလိမ္းလိမ္းျဖင့္ ျမင္မေကာင္းေအာင္ ျဖစ္သြားမည္။ ကိုင္းရြက္ကေလးကို မေတာ္တဆ ထိမိလွ်င္ပင္ရွသည္။ ထိုမွ် အထိ ကိုင္းရြက္မ်ားက ၿမိေနေအာင္ထက္သည္။ ကိုင္းေတာထဲ လမ္းသစ္ထြင္တိုးလွ်င္ ပုဆိုးၿခံဳၿပီးတိုးရသည္။ ပုဆိုးအေဆြးဆိုလွ်င္ အဆင္ေျပမည္မဟုတ္ ပုဆိုးပါၿပဲမည္။ မ်က္ႏွာႏွင့္လက္ကို အဓိက ကာကြယ္ၿပီးတိုးရသည္။ ေခါင္းတစ္ခုလံုးကို လံုေအာင္ၿခံဳ မ်က္ႏွာကို ေအာက္စိုက္ၿပီး လမ္းျမင္ရံုၾကည့္ကာ တိုးရသည္။ ခါးကိုလည္းကုန္း၊ ဒူးကိုညြတ္ကာ ပုဆိုးက ေခါင္းေပၚေရာက္သြားသည့္အတြက္ ေပၚလာေသာေအာက္ပိုင္းကိုပါ ကာမိေအာင္ ပုကြကြလုပ္၍ တိုးရသည္။ ဒီအတိုင္းတိုးၾကေသာ သူငယ္ခ်င္းမရိွသေလာက္။ လမ္းမေပါက္ေသာ ကိုင္းေတာထဲ ဇြတ္သာ ပုကြကြမလုပ္ဘဲ ေဇာျဖင့္ ျမန္ျမန္သာ ခါးေျဖာင့္ေျဖာင့္ထားတိုးပါက။ ေပၚလာေသာ ေျခသလံုး၊ ေပါင္၊ တင္ပါး၊ ေပါင္ၾကားက ေရႊပန္းပါမက်န္ ( :P ) ဓားျဖင့္ရွပ္ကာလွီးထားသလို ေသြးအလူးလူးျဖင့္ စပ္ျဖင္းျဖင္း ေနရေတာ့သည္။ ကၽြန္ေတာ့္ေဘာ္ဒါ တစ္ေယာက္ သူ႔ခ်ိဳးကေလးတိုတိုကို ကိုင္းရွ၍ ငိ္ုသည္ကို ႀကံဳဖူးသည္။ ငယ္စဥ္ကေပးကိုး။

ကိုင္းရွ၊ ဓားရွ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေဆးမပူၾကပါ။ ဂ်ာမနီက အစြမ္းသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔၏ ေတာတြင္း အရက္ျပန္၊ အနာသိပ္စရာေဆး၊ ခုထိလည္း သံုးဆဲ။ ကိုင္းရွ၊ ဓားရွ စသည့္ အေသးအဖြဲေလာက္ကေတာ့ စာမဖြဲ႕။ ဂ်ာမနီအရြက္ႏုႏုေလးမ်ားကို ခူးသည္။ အရည္ထြက္လာေအာင္ လက္၀ါးထဲထည့္ၿပီး ပြတ္ေခ်လိုက္သည္။ အနာႀကီးလွ်င္ အရြက္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားခူးၿပီး နီးရာသစ္တံုး၊ ေက်ာက္တံုးေပၚတြင္ ထုေထာင္းၿပီး အရည္ထြက္ေအာင္လုပ္ကာ ထိုဂ်ာမနီအရည္ကို အနာေပၚေလာင္းခ်ကာ ေဆးထည့္သည္။ အနားမရင္း။ ပိုးမ၀င္။ ေမးခိုင္ျဖစ္၍ ေသသည့္မသာ မၾကားစဖူး။ ဤကားေဆးညႊန္းတည္း။ (:P)

ကၽြန္ေတာ္တို႔ဖက္တြင္ ေျမြမ်ား ကင္းမ်ားမရိွသည့္ အတြက္ ေတြ႕ရာခ်ံဳ၀င္တိုး၍ ရသည္။ ခ်ံဳေတာမ်ားကလည္း အလြန္ေပါပါသည္။ ေတာေအာက္ေျခကို တမင္မရွင္းထားလွ်င္ ခ်ံဳခ်ည္းျဖစ္သည္။ ေတာတိုး၍ မေပါက္။ ႏြားတိုးရာ လမ္းသာလိုက္ရသည္။ ေျမြကိုုက္ေသေသာ မသာမၾကားဖူးပါ။ သို႔ေသာ္ အဆိပ္မရိွသည့္ စပါးႀကီးမ်ိဳသည္ကိုေတာ့ ၾကားဖူးသည္။