စိုင္းခမ္းထြန္း: အင္းေတာ္ၿမိဳ႕မွ အမွတ္တရေန႔ရက္မ်ား (၁)

ကၽြန္ေတာ္သည္ အင္းေတာ္ၿမိဳ႕သို႔ ေရာက္ရိွပညာသင္ရျခင္းမွာ ကၽြန္ေတာ့္အစ္မ မမခ်ိဳေၾကာင့္။ ကၽြန္ေတာ္ အင္ဂ်င္နီယာတစ္ဦးျဖစ္လာရန္ လမ္းေပၚေရာက္လာခဲ့သည္မွာ ကၽြန္ေတာ့္ အစ္မေၾကာင့္လည္းပါသည္။ အေၾကာင္းမွာ အင္းေတာ္ၿမိဳ႕သို႔ အလည္လိုက္ရန္ ကၽြန္ေတာ္ကို ေခၚခဲ့သူမွာ သူ။ ကၽြန္ေတာ့္ အစ္မ၊ အေဖ့အစ္ကိုႀကီး၏ အေထြးဆံုးသမီး။ ေႏြရာသီေက်ာင္းပိတ္ရက္ အဖြားဆီ လာလည္သည္။ အျပန္တြင္ ကၽြန္ေတာ့္ကို အလည္လိုက္ခဲ့ရန္ေခၚသည္။ ဘယ္လိုသေဘာတူၿပီး ဘယ္လိုေရာက္လာခဲ့မွန္း ကၽြန္ေတာ္ ေကာင္းေကာင္း မမွတ္မိပါ။ ကၽြန္ေတာ့္ အစ္မက အင္းေတာ္အင္းႀကီးကို အၾကြားေကာင္း၍လည္းျဖစ္ႏိုင္သည္။ ရထားျမင္ဖူးေအာင္ ကၽြန္ေတာ့္ကို ၾကြား၍လည္းျဖစ္ႏိုင္သည္။ အစ္မတို႔အျပန္ ကၽြန္ေတာ္လိုက္လာခဲ့သည္။

ကၽြန္ေတာ့္ငယ္စဥ္က အက်င့္က လမ္းေဘးတစ္ေလွ်ာက္ ကားစီးရင္းေငးေမာလိုက္ပါတတ္သည့္ အက်င့္။ လမ္းေဘး သစ္ေတာမ်ားကို မွတ္ထားသည္။ သစ္ပင္မ်ားကို ကၽြန္ေတာ္ခ်စ္သည္။ ေတာင္တန္းမ်ားကိ္ု ေငးသည္။ ေတာင္တန္းမ်ားကိုလည္း ကၽြန္ေတာ္ခ်စ္၍ ျဖစ္သည္။ ၀ါးပင္မ်ား၊ ခပ္ခၽြန္ခၽြန္ထြက္ေနေသာ ျမစ္ဖူးမ်ားကို ျမင္ရေသာအခါ အားသစ္မ်ား ၀င္လာသလိုလို။ စိမ္းစိုေနေသာ လမ္းေဘးတစ္ေလွ်ာက္ ေငးေမာ၍ မဆံုးေသာရႈခင္း။ အမွန္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ ကမၻာေလးက က်ဥ္းခဲ့ပါသည္။

ကၽြန္ေတာ္တို႔ၿမိဳမွ အထြက္တြင္ ကၽြန္ေတာ့္ မူုလတန္းေက်ာင္းေလးကို ကၽြန္ေတာ္ ႏႈတ္ခဲ့မွန္း၊ မဆက္ခဲ့မွန္း ကၽြန္ေတာ္ အမွတ္မရပါ။ ကၽြန္ေတာ္ တစ္ခါတစ္ခါ သြားတတ္ ေရာက္တတ္ေသာ အဖိုးတို႔ လယ္ရိွရာေနရာ။ ႏြားလွန္သည့္ ျမက္ခင္းကုန္းမ်ား။ ေခ်ာင္းမ်ား။ သရက္သီးေတြ စားမကုန္ႏိုင္ေအာင္သီးသည့္ ေအာင္းသရက္ပင္ႀကီးမ်ား။ တလြမ္းလြမ္း တေမာေမာ ကၽြန္ေတာ္ ေငးၾကည့္တတ္သည္။ ကားကေတာ့ ဟုိယိုင္ သည္ယိုင္၊ ဟိုလူး သည္လိမ့္။ မေမွာက္သည္ ကေတာ့ ကံပင္။

သစ္တားတံတားေလးမ်ားေအာက္ စီးဆင္းသြားေသာ နီက်င္က်င္ ေတာင္က်ေရမ်ား။ တစ္ခါတစ္ခါ မိုးတစိမ့္စိမ့္ရြာေနတတ္ေသးသည္။ ေကာက္စိုက္ေနသည့္ ေကာက္စိုက္သမမ်ား။ လယ္ထြန္ေနၾကသည့္ ကၽြန္ေတာ့္ ရပ္ေဆြ ရပ္မ်ိဳးမ်ား။ တခုပ္တရေတာ့ ႏႈတ္မဆက္ျဖစ္ၾကပါ။ ကၽြန္ေတာ္က ေပါက္စ။ ဘယ္သူမွလည္း အမွတ္ရမည္မဟုတ္။

ကၽြန္ေတာ္တို႔ၿမိဳမွ အထြက္ ၅ မိုင္ အကြာတြင္ ကၽြဲေကာႀကီးေက်းရြာရိွသည္။ မိုးအခါ မဲဇာျမစ္ကို သံုး၍ ကုန္ကူးသန္းၾကသည့္ ေလွဆိပ္၊ ကုတိ္ု႔ဆိပ္၊ ၀ါးေဖာင္းမ်ား ဆိုက္ကပ္ရာ။ တစ္ခ်ိန္ကေတာ့ စီးပြားေရးေကာင္းခဲ့ႏိုင္ပါသည္။ ယခုထိေတာ့ ထင္သာ ျမင္သာေသာ တိုးတက္မႈမရိွေသးပါ။ ၁၀ တန္းထိေရာက္သည့္ ေက်ာင္းသားပင္ ရွားေနဆဲ။ မူလတန္းေလးသာရိွေနဆဲ။ ထိုရြာေလး၏ အထင္ကရ ကေတာ့ ကၽြဲေကာႀကီးတံတား။ သံကူကြန္ကရစ္တံတားျဖစ္သည္။ အင္းေတာ္-ဗန္းေမာက္ ကားလမ္းတြင္ ထိုတံတားတစ္ခုေတာ့ ေကာင္းပါသည္။ က်န္တံတားမ်ားကေတာ့။ ႏွစ္စဥ္လိုလိုက်ိဳးပါသည္။

ကၽြဲေကာႀကီးရြာလြန္ၿပီး ဘယ္ႏွမိုင္ အကြားမွန္းေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ မမွတ္မိေတာ့ပါ။ ဆိုင္းဘုတ္ေလး တစ္ခုရိွသည္။ ဗန္းေမာက္ၿမိဳ႔မွ ႏႈတ္ခြန္းဆက္သပါ၏ ဆိုသည့္ဆိုင္းဘုတ္။ ဤဆိုင္ဘုတ္ကို ထိုစဥ္က ကၽြန္ေတာ္ ဖတ္တတ္မည္မထင္ပါ။ မွတ္ခဲ့ဟန္လည္း မတူပါ။ အူတူတူ အတတ ေတာသားငရိုင္း။ ကၽြန္ေတာ္ ငစိုင္း။ ကိုယ့္ ကိုကိုယ္ပင္ စိုင္းခမ္းထြန္းဆိုတာ မသိပါ။ ထိုအခ်ိန္က ကၽြန္ေတာ့္ကို ရပ္ေဆြရပ္မ်ိဳးမ်ားက ထြန္းထြန္း ဟုလည္းေကာင္း၊ ရင္းႏွီးသူ အမ်ိဳးမ်ားက ကိုထြန္းဟုလည္းေကာင္း၊ ကၽြန္ေတာ့ညီက အစ္ကို ဟုလည္းေကာင္း ေခၚၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ္၏ အသိတြင္ ထိုအခ်ိန္က ကၽြန္ေတာ္သည္ စိုင္းခမ္းထြန္းမဟုတ္ေသး။

အင္းေတာ္ေရာက္ေတာ့ ျမင္းလွည္းေလးငွားကာ ဘႀကီးတို႔အိမ္ရိွရာသြားၾကသည္။ ခုေတာ့ အင္းေတာ္တြင္ ျမင္းလွည္းမ်ားမရိွေတာ့ပါ။ ကၽြန္ေတာ့္ အစ္မ မမခ်ိဳက ကၽြန္ေတာ့ကို ဘယ္ေနရာေတြလိုက္ပို႔သည္။ ဘာဟင္းေတြေကၽြးသည္ မမွတ္မိေတာ့ပါ။ ကၽြန္ေတာ့္ အစ္မသည္ စကားေျပာ အလြန္ခ်ိဳသည္ကိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ မွတ္မိသည္။ ကၽြန္ေတာ္ အင္းေတာ္တြင္ေပ်ာ္သြား၍ ျဖစ္မည္ ေက်ာင္းေနမလား ေမးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ေနမည္ဟု ေျဖျဖစ္ခဲ့သည္ ထင္သည္။ အင္းေတာ္တြင္ ကၽြန္ေတာ္ ေက်ာင္းေနျဖစ္ခဲ့သည္။ ထို အခ်ိန္ ကၽြန္ေတာ္ ၆ ႏွစ္ သားေလာက္ျဖစ္မည္။