ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ေတာတြင္းကာလမ်ား (၁၀)

ဒီတစ္ေခါက္ ျမန္မာျပည္ျပန္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့ေမြးရပ္ေျမကို မေရာက္ႏိုင္ခဲ့ပါ။ ကၽြန္ေတာ္ခ်စ္ေသာ ေျမကိုသာမက ကၽြန္ေတာ့ မိဖ ဆီလည္း မေရာက္ႏိုင္ခဲ့။ ကၽြန္ေတာ္မႀကိဳက္ေသာ အခ်ည္အေႏွာင္ခံ ဝန္းထမ္းဘဝကို ႏွစ္အတိုင္းအတာ တစ္ခုထိေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ လုပ္ရဦးမည္။ လြတ္လပ္ေသာ ဘဝကို ကၽြန္ေတာ္လည္း ပိုင္ခ်င္သည္။ လူတိုင္းလူတိုင္း၊ သတၱဝါတိုင္း ပိုင္ေစခ်င္သည္။ ခြင့္က တစ္ပါတ္သာရသည့္ အတြက္ ကၽြန္ေတာ့ လိုအင္ဆႏၵက ခ်ည္ေႏွာင္ေသာ ႀကိဳးတို႔ကို ကၽြန္ေတာ္ မ႐ုန္းႏိုင္ခဲ့ပါ။ တစ္ပါတ္သာ ကၽြန္ေတာ္ ေနခဲ့ရသည္။ ကၽြန္ေတာ့ သမီးေလးကိုလည္း ဝ ေအာင္ မခ်ီခဲ့ရ။ ကၽြန္ေတာ့သမီးေလးကို ဝေအာင္ ပင္ မၾကည့္ခဲ့ရ။ ေၾသာ္ ... ေမြးရပ္ ေျမကိုေတာ့ ပိုေဝးေပစြ။

နံနက္ ပိုင္း ထြက္ေသာ ေလယာဥ္ျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ျပည္ေတာ္ျပန္ခဲ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏိုင္ငံပိုင္ ေလယာဥ္။ ႏိုင္ငံျခားပိုင္ ေလယာဥ္မ်ားႏွင့္ေတာ့ အေတာ္ေလး ကြာပါေသးသည္။ သို႔ေသာ္ တစ္ေန႔ေတာ့ သူတို႔လို ျဖစ္လာမည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ ယံုၾကည္ပါသည္။ ေလယာဥ္မယ္ေလးမ်ားလည္း မ်က္ႏွာငယ္သည္။ လူေတြလည္း မ်က္ႏွာငယ္သည္။ ေဘးကင္းစြာ ေမာင္းႏွင္ပို႔ေဆာင္ ေပးသည့္ ေလယာဥ္မွဴးကိုေရာ၊ ေလယာဥ္အို ႀကီးကို ပါ  ကၽြန္ေတာ္ေက်းဇူးတင္ပါသည္။ ေလယာဥ္ေမာင္မယ္မ်ားကို လည္းေက်းဇူးတင္သည္။ အတူခရီးသြားေဖာ္ မ်ားကိုလည္း ေက်းဇူးတင္ရမည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔တစ္ေတြ အတူတကြ သြားၾက၊ လာၾကလို႔သာ သည္လို ေစ်းခ်ိဳခ်ိဳ ႏွင့္ သြားႏိုင္၊ လာႏိုင္ ေပတာ ကိုး။

ျမန္မာေျမဖက္ နီးလာေတာ့ ေန႔ခင္းဖက္ျဖစ္သည့္ အတြက္ ျမစ္ဝကၽြန္ေပၚ ေဒသႀကီးကို အေပၚစီးမွ ဆီးျမင္ရသည္။ ေျမျပင္က ျပန္႔ျပန္႔၊ ေခ်ာင္းေလးမ်ားက အသြယ္သြယ္၊ ျမစ္ငယ္ေတြ အေထြးေထြး။ ျမန္မာျပည္၏ ဆန္အိုးႀကီး အဓြန္႔ရွည္ တည္တံပါေစ။ ျမန္မာ့ျပည့္ဝမ္းစာကို ေထာက္ပံ့ၿမဲ ေထာက္ပံ့ ႏိုင္ပါေစဟု တခုတ္တရ ဆႏၵ ျပဳမိသည္။ နာဂစ္ မုန္တိုင္းႀကီးက် စဥ္က ဤေဒသ ေပၚလိမ့္တက္ခဲ့မည္ ျဖစ္ေသာ ပင္လယ္လိႈင္းလံုးမ်ား၊ ဝါးၿမိဳသြားခဲ့ၿပီးေသာ အသက္ဝိၪာဥ္မ်ား၊ နားခိုရာ ရၾကပါေစ။ ေအးခ်မ္းၾကပါေစ။ က်န္ရိွေနခဲ့ေသာ ခိုကိုးရာမဲ့ ဘဝေလးမ်ား တည္ၿငိမ္းေအးခ်မ္းၾကပါစ။ တစ္ဝမ္းတစ္ခါ လြယ္လြယ္ကူကူ အသက္ေမြးႏိုင္ၾကပါရဲ႕လား ေတြးမိေသးသည္။ ေၾသာ္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ တက္ႏိုင္ သေလာက္ေတာ့ ေဖးကူၾကရဦးေပမည္။

ေတာႀကိဳေတာၾကားက ကၽြန္ေတာ္ ၊ အိပ္မက္ပင္ တကယ္ မမက္ခဲ့ဘူးေသာ ေလယာဥ္ေပၚ၊ တစ္ခါမွ စိတ္ကူးမယဥ္ခဲ့ဘူးေသာ သူတစ္ပါးတိုင္းျပည္၌ တစ္ဝမ္းတစ္ခါးအတြက္ ခ်စ္ေသာသူမ်ားႏွင့္ ခြဲလ်က္လည္း အလုပ္လုပ္ခဲ့ ဖူးေလၿပီ။

ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ႀကီးကို အနီးကပ္ျမင္ရေတာ့ ေမြးရပ္ေျမဆီ ေရာက္လိုေသာစိတ္က ေပၚျပန္ၿပီ။ ေလယာဥ္ကြင္းဆီအနီးကပ္ နိမ့္ဆင္းလာေတာ့ ေလယာဥ္ကြင္း ၿခံစည္း႐ိုးတစ္ေလ်ာက္ ႏြယ္တက္လ်က္ မင္းမူေနေသာ ၿခံဳႏြယ္ ပိတ္ေပါင္းမ်ားကို သတိထားမိသည္။ အရင့္ အရင္က မၾကည့္မိ။ ဒါေလးေတြ ရွင္းလ်င္ေတာ့ ေကာင္းမည္ဟု ေတြးမိေသးသည္။ သူတို႔ တိုင္းျပည္က ေလယာဥ္ကြင္းေတြ က ရွင္းသန္႔ေနတာကိုး။ ကိုယ့္တိုင္းျပည္ သူတို႔ လာလွ်င္လည္း ရိွတာေလးႏွင့္ေတာ့ ၾကြားခ်င္စိတ္ ဝင္သည္။ တစ္ေန႔ေတာ့ ရွင္းလိမ္မည္ ဟု ထင္ပါသည္။

ေလဆိပ္သည္ အေတာ္ေတာ့ သပ္ရပ္ပါသည္။ သိပ္ေခတ္အမွီႀကီး မျဖစ္ေသးတာ ႏွင့္ ဝမ္းေရးအခဲေၾကာင့္ အလုအယက္ ေျပးဆြဲေနၾကရရွာေသာ တကၠစီ သမားမ်ား၊ အထုတ္အပိုး သယ္သူမ်ား ႏွင့္ ကေတာ့ ႐ိုးရာမပ်က္ ေတြ႕ရသည္ဟု ဆိုရမလားပင္ မသိပါ။

သူတို႔ ဝမ္းေရးကို ကၽြန္ေတာ္ေတြးတတ္လာသည္။ ကၽြန္ေတာ့မိသားစု ဘဝ တစ္ခု ျဖစ္ခြင့္ႏွင့္ မိဘ၊ သားသမီး ဘဝကို နားလည္ခြင့္ ေပးေသာ ခ်စ္ဇနီးကို လည္း ေက်းဇူးတင္ပါသည္။ အေဖ၊ အေမ ကိုလည္း သိပ္လြမ္းသည္။ ဒီတစ္ေခါက္ ျပန္မေရာက္ႏိုင္တာကို သိေတာ့ ဝမ္းလည္း နည္းမိသည္။ အေဖ ႏွင့္ အေမ သည္ ကၽြန္ေတာ့ မ်က္ႏွာကို ေတြ႕ခ်င္၊ ျမင္ခ်င္မည္။ ကၽြန္ေတာ့ပါးကို ထိခ်င္၊ ကိုင္ခ်င္မည္ကို ကၽြန္ေတာ္ ေကာင္းေကာင္း ကိုယ္ခ်င္းစာတတ္ပါၿပီ။

တကၠစီကားခက ကားႀကီးဝင္းထိ ၆၀၀၀ိ ေတာင္းသည္။ ကၽြန္ေတာ္ စဥ္းစားသည္။ နည္းနည္းမ်ားလည္း သူ႔မိသားစု အဆင္ေျပသြားမည္။ ငါေပးႏိုင္တုန္း ေပးလိုက္မည္ဟု ဆံုးျဖတ္ကာ ေစ်းမဆစ္ ျဖစ္ေတာ့ပါ။