ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ဘိုးလင္း (2)

႐ံုးဆင္းေသာ္လည္း အထက္အရာရိွက မျပန္ေသးသည့္အတြက္ ျပန္ရ အခက္၊ မျပန္ရအခက္။ ခါတိုင္း ဆိုရင္ေတာ့ ျပန္ေနက် ပါ။  ခုေနာက္ပိုင္း သူက ကၽြန္ေတာ္သံုးသည့္ လက္ေတာ့ပ္ေလးကို ကၽြန္ေတာ္ အိမ္ျပန္သည့္အခါ သူ႔႐ံုးခန္းထဲ သိမ္းထားခဲ့လို႔ တခုပ္တရ မွားထားသည္။ သူမ်ားသံုးမွာ၊ ေပ်ာက္မွာ စိုးသည့္အတြက္ ျဖစ္သည္။ လက္ေတာ့ပ္က ကၽြန္ေတာ့္ကို လႊဲထားေပးၿပီးသား ဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ တာဝန္ ျဖစ္ေနတာကိုး။ ကၽြန္ေတာ္ကတာ့ စင္ကာပူတြင္ သူခိုးမရိွဟု ထင္သည့္ အတြက္လည္းေကာင္း၊ ခိုးၾကမွာလည္း မဟုတ္ဟု ထင္၍ တေၾကာင္း၊ ၿပီးေတာ့ စင္ကာပူရဲမ်ားသည္ အကူအညီ လို၍ ေခၚလွ်င္ အခ်ိန္ မေရြး မိနစ္ပိုင္းအတြင္း ေရာက္လာမည္ကို သိေသာေၾကာင့္ လည္းေကာင္း သိပ္စိုးရိမ္စိတ္မရိွပါ။ ကိုယ္ပိုင္ ပစၥည္း မဟုတ္၍လည္း ျဖစ္ႏိုင္ပါသည္။ သိပ္မပူပန္လွ။ ေပ်ာက္လွ်င္ ေပ်ာက္သည္ဟု ေျပာလိုက္႐ံုသာ ဟု စိတ္ထဲ ႏွလံုးသြင္းထား မိသည္ကိုး။

ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ဘိုးလင္း

Singapore MRT. 

ဘိုးလင္း ဆိုတဲ့ေကာင္နဲ႕ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ လံုးဝ အေစးမကပ္။ သူႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ေတြ႔တာ ၂ ခါရိွၿပီ။ တစ္ခါမွ အဆင္တေျပ ျဖစ္ခဲ့သည္မရိွ။ ဒီေကာင့္ကို ေတြ႕ဖို႔ တကူးတက သြားရသည္။ ကၽြန္ေတာ္က ေတြ႕ခ်င္သည္လည္း မဟုတ္။ ကုမၸဏီက သြားခိုင္၍ သြားရျခင္းျဖစ္သည္။ စိတ္မပါ လက္မပါႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္သြားရသည္။ မသြား၍လည္း မေကာင္း။ ကၽြန္ေတာ့္အထက္ အရာရိွက ကုမၸဏီက လုပ္သည့္ အသင္းအဖြဲ႕ဆို ကိုယ္စိတ္မပါလည္း သြားရသည္ ဟု ဆိုေသာေၾကာင့္တာ ဒီေကာင္ ဘိုးလင္း နဲ႕ေတြ႕ျခင္းျဖစ္သည္။ ဘယ္လိုမွ ၾကည့္မရသည့္ေကာင္ကို အလုပ္ဆင္းၿပီး တကူးတက သြားေတြ႕ရသည္။ 

သူေနတာက ကုလား-ျမန္မာ ခ်စ္ၾကည္ေရးဘူးတာနားမွာ ဘူတာနာမည္က ဘူခစ္-ဘတုတ္။  ကုလားေလးဘူခစ္ နဲ႕ ကိုဘတုတ္ ကို အမွတ္တရ ေခၚထားတဲ့ နာမည္။ အဲလိုပဲ EX-RIT အစ္ကိုႀကီး ကိုဘေက်ာ္တို႔ အုပ္စု သႀကၤန္မွာ ေျပာသြားတာ မွတ္လိုက္ရသည္။ ဟုတ္မဟုတ္ေတာ့ အာအိုင္တီ စက္မႈေက်ာင္းသား ေဟာင္းႀကီးျဖစ္ေသာ ကိုဘေက်ာ္ ကိုသာ ေမးၾကည့္ေစခ်င္သည္။